Κερδίζει αρχικά τις εντυπώσεις ο George Gaudy –κατά κόσμον Γιώργος Γουδής– καθώς, κινούμενος μακριά από τους γνώριμους αγγλόφωνους pop/rock μηρυκασμούς, δείχνει να κάνει μια νέα και ενδιαφέρουσα πρόταση με το ντεμπούτο του Millionaire.
Η ατμόσφαιρα του Tom Waits, η θεατρικότητα των Tiger Lillies, η μελαγχολία των Walkabouts, η αυθεντία του Nick Cave αποτελούν δυνατά όπλα στη φαρέτρα του George Gaudy. Με αυτά αναπτύσσει ένα μουσικό τοπίο που, πίσω από τον γενικό όρο «ροκ», περικλείει jazz, swing, retro pop και cabaret στοιχεία, φτάνοντας μέχρι τις παρυφές της κλασικής μουσικής. Το Millionaire είναι γεμάτο από απλές μα συγκινητικές μελωδίες, οι οποίες προσπαθούν να συνδυάσουν τον ρεαλισμό με το όνειρο και το φως με το σκοτάδι, πάνω από ένα υπόστρωμα υφέρπουσας μελαγχολίας. Μελωδίες που μας ταξιδεύουν από τα 1930s μέχρι τις μέρες μας, από το Λονδίνο στο Άμστερνταμ και από εκεί στην Αθήνα.
Αλλά, ενώ όλα μοιάζουν στρωμένα με ροδοπέταλα για ένα καθαρό καλλιτεχνικό στίγμα κι ένα δυνατό δημιουργικό αποτέλεσμα, το Millionaire αποδεικνύεται τελικά λιγότερο πλούσιο από όσο ευαγγελίζεται. Όχι γιατί ο George Gaudy δεν αξιοποιεί τα παραπάνω στοιχεία, αλλά γιατί σε λίγες περιπτώσεις σηκώνει το βάρος των απαιτήσεών τους. Μετά την καλή εισαγωγή, με την εθιστική, bluesy μελωδία του ομώνυμου κομματιού, τα περισσότερα τραγούδια αποτυγχάνουν να εντυπωθούν στη μνήμη. Σε λίγες μόνο περιπτώσεις το κάνουν, αφήνοντάς σε με ένα συνολικό αποτέλεσμα που, αν και συνεχώς παραπέμπει κάπου όμορφα μουσικά, το κάνει γιατί τελικά δεν έχει τα φόντα ή τον δυναμισμό να σταθεί στα δικά του πόδια.
Πιο λεπτομερώς, το “The Absence Of Many” είναι μια όμορφη υπενθύμιση αξιόλογων στιγμών των Archive, το “In My Dreams” φέρνει στον νου τη ζεστή ερμηνεία του Chris Eckman από τις χρυσές εποχές των Walkabouts, το “Swan Song” ρίχνει κλεφτές ματιές στη brit-pop των Cinerama. Ίσως είναι και τα μοναδικά τραγούδια που καταφέρνουν να αποσπάσουν την προσοχή για περισσότερες ακροάσεις, σε αντίθεση με ένα άλμπουμ που κατά τα άλλα κυλάει άνευρα και προβλέψιμα. Πάντως, αν σε κάτι βγαίνει νικητής ο George Gaudy στο Millionaire, είναι στον ευαίσθητο τρόπο με τον οποίον μας εκμυστηρεύεται σκέψεις και συναισθήματα και χτίζει τις ιστορίες των τραγουδιών του –δεν είναι τυχαίο ότι το στιχουργικό περιεχόμενο του άλμπουμ διατηρείται σε αρκετά αξιόλογο επίπεδο από την αρχή ως το τέλος.
Καταλήγοντας έτσι σε κάποιο συμπέρασμα, η πρώτη ύλη και οι αρχικές ιδέες του Millionaire είναι εξαιρετικές και αρκετά πολυποίκιλες, γεγονός που διαφοροποιεί τον Gaudy από άλλους εγχώριους διαχειριστές της μελαγχολίας. Ο τρόπος όμως αφομοίωσής και ανάδειξής τους, αν και δείχνει να εξελίσσεται σε ένα ενδιαφέρον καλλιτεχνικό παιχνίδι, δεν φτάνει τελικά όσο μακριά θα έπρεπε. Μένει μια θετική αύρα και μια ευχάριστη διάθεση, μια καλή βάση για να φτάσει ίσως σε περισσότερα πράγματα ο νεαρός δημιουργός, σε κάποιο επόμενο δισκογραφικό βήμα.
{youtube}0KemAcyxtKo{/youtube}
