Κατά πάσα πιθανότητα, οι μουσικάνθρωποι της Universal πρέπει να υπέστησαν εγκεφαλικό επεισόδιο και με τα πολλά το έριξαν στο τσάμικο. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πώς, εν μέσω μουσικών νεφών και αντικαλλιτεχνικών συνθηκών, η συγκεκριμένη πολυεθνική προβαίνει στην έκδοση μιας παραγωγής εκ των πραγμάτων δύσκαμπτης εμπορικά. Σαν οι μούσες των τεχνών να τους ενέπνευσαν στιγμιαία και αυτοί, μαγεμένοι, ερίξαν ένα κόκαλο για γλείψιμο στους ανικανοποίητους και πικρόχολους μουσικοκριτικούς, οι οποίοι έχουμε να πάρουμε στα χέρια μας καλές μουσικές από την εποχή του Νώε (ελάτε, επιτρέψτε μου μια μικρή αφοριστική διάθεση, δεν θα διαρκέσει για πολύ).
Αυτή η απέλπιδα κίνηση τρέλας βρίσκει λοιπόν εφαρμογή στο πρόσωπο του Αντώνη Σουσάμογλου, βιολονίστα της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης με ακαδημαϊκές σπουδές, ο οποίας μας παρουσιάζει τη δεύτερη προσωπική του δουλειά, το λυρικό και συνάμα συναισθηματικά σκοτεινό One Night Stand.
Είναι μία βαθιά ανάσα αυτός ο δίσκος, διότι διαθέτει όλα εκείνα τα εχέγγυα για να ικανοποιήσει τους απαιτητικούς της μουσικής σύνθεσης, τους εραστές της ποιητικής στιχουργικής και τους λεπτολόγους των ενορχηστρώσεων. Καταφέρνει να μιλήσει για τον έρωτα με τρόπο επαναστατικό, χωρίς ψήγματα ωραιοποίησης, αναδεικνύοντας αντίθετα τη γοητευτική decadence που βιώνει κάνεις βουτώντας στα βαθιά της ερωτικής του απελπισίας, δίψας και ανάγκης. Πάνω σε αυτό ακριβώς το προσωπικό ερωτικό σταχυολόγημα του δημιουργού ανοίγει ένας διάλογος με τις επιλογές των συμμετεχόντων τραγουδιστών και με τις ενδιαφέρουσες ερμηνείες τους.
Από τα χείλη της Δήμητρας Γαλάνη ακούμε μία εξαιρετική ερμηνεία στο “Θα Μ’ Αγαπάς;”: με έναν χείμαρρο συναισθημάτων στη φαρέτρα της, η τραγουδίστρια μας χαρίζει μία εκκωφαντική εκτέλεση, τραντάζοντας επιμελώς τις αισθήσεις. Με τη σειρά του, ο Μανώλης Χατζημανώλης ζωγραφίζει στο “Καρναβάλι”, με κορυφαία στιγμή το συναισθηματικό βάθος που αναδύεται στο ρεφρέν (το πιάνο και τα βιολιά οδηγούν σε ένα ενορχηστρωτικό κρεσέντο υψηλών προδιαγραφών). Θα σταθώ λίγο παραπάνω στο “Chinatown” με τον Βασιλικό, την πιο ροκ στιγμή του συνόλου, με το οποίο ο Σουσάμογλου καταφέρνει να φτιάξει ένα τραγούδι μέσα στο οποίο συναντιούνται με τον καλύτερο τρόπο η κλασική μουσική του παιδεία και οι δομές της μοντέρνας τραγουδοποιίας. Το θεωρώ ως την καλύτερη στιγμή του δίσκου, μιας και μιλάμε για ένα τραγούδι που, με ποιητικό τρόπο, περιγράφει έναν αστικό σύγχρονο έρωτα. Μου ’χει μείνει στο μυαλό το δίστιχο «...κι έμεινα να την κοιτάζω παραπατώντας και μυξοκλάιγοντας/να στέκεσαι ατέρμονα στις κυλιόμενες σκάλες», το οποίο μοιάζει τόσο οικείο δάνειο, από κάτι που ακόμα κι εγώ δεν έχω προσδιορίσει. Αξιοσημείωτες είναι τέλος οι ερμηνείες του ίδιου του Σουσάμογλου στο “Οπαδοί Του Μαρξ” και το “Σε Χάνω” της συμπαθούς Έλλης Πασπαλά, η οποία μοιάζει ωστόσο να κολυμπάει σε γνωστά νερά.
Αυτό εντέλει που απογειώνει το όλο project κι έρχεται ουσιαστικά να κουμπώσει το σύνολο είναι οι ενορχηστρωτικές επιλογές του Σουσάμογλου. Βιολιά, βιόλες, πιάνο και κατάλληλα πνευστά συνδυάζονται ιδανικά, μακριά από τα ατοπήματα μιας αποστειρωμένης και άκαμπτα ακαδημαϊκής φόρμας. Αλλά κυρίως ο συνθέτης βρίσκεται μακριά από μία ψευτοφολκρόρ ενορχηστρωτική δομή έντεχνης τραγουδοποιίας, που είναι πια τόσο ξεπερασμένη και τόσο κουρασμένη ηχητικά. Θεωρώ δε ότι με αυτόν τον τρόπο δίνει τη δυνατότητα στον μέσο ακροατή να προσεγγίσει νέα ηχητικά ακούσματα χωρίς να χαρακτηρίσει τη γραφή του ελιτίστικη ή απρόσιτη.
Με το One Night Stand, ο Αντώνης Σουσάμογλου κλείνει το μάτι σε μια πλειάδα από καλλιτεχνικές μορφές που φαίνεται να συγγενεύουν με τις αισθητικές και μουσικές του δομές. Μέσα σε αυτά τα 11 τραγούδια κρύβονται ο Δημήτρης Λάγιος, ο Στάμος Σέμσης, η Λένα Πλάτωνος, η Μαρία Βουμβάκη, οι Κόρε.Ύδρο., ο Νίκος Κυπουργός και πολλοί ακόμα μουσικοί που όλα αυτά τα χρόνια καταφέρνουν να βρουν χώρο μέσα σε ένα κατασκευασμένο έντεχνο περιβάλλον. Ο Σουσάμογλου παρήγε έναν αξιόλογο δίσκο. Προσπάθησε να φτιάξει τραγούδια λαϊκής κατανάλωσης χωρίς να υποκύπτει σε εκπτωτικές λογικές για το ευρύ κοινό, θέτοντας εξ αρχής –σθεναρά και με συνείδηση– την προσωπική του κουλτούρα και άποψη για το πώς μπορεί να διευρυνθούν και να επεκταθούν τα όρια της ελληνικής τραγουδοποιίας.
{youtube}_clrOW-aXLY{/youtube}
