Σε παλαιότερες εποχές, όταν ξεχείλιζε η ατομικιστική ευδαιμονία και ο γεμάτος μικροαστικά σύνδρομα διονυσιασμός, ένας δίσκος όπως ο συγκεκριμένος θα περίσσευε. Θα στοιβαζόταν πάνω σε μια ντάνα από βινύλια και σι ντι που θα τα ακούγαμε με παλιούς φίλους ως καλτίσιμο κινούμενο στο ιδιότυπο εκείνο χαβαλεδιάρικο ρυάκι του οποίου οι όχθες έχουν χώμα και από ροκ και από λαϊκό.
Να όμως που αλλάζουν οι καιροί και που δίσκοι σαν το Συμμετέχει...Ο Δημήτρης Σταρόβας μπορεί να φανούν έως και απαραίτητοι, σε μια εποχή διακρινόμενη από κοινωνική (πρωτίστως) και από οικονομική δυσπραγία, ειδικότερα αν αντιπαραβληθούν στην εμμονή του έντεχνου με τη σοβαροφάνεια και το ψευδοδράμα. Αν όχι απαραίτητοι, γίνονται πάντως μια όαση γέλιου και ανεμελιάς. Και ας υπάρχουν στιγμές όπου ο Σταρόβας όχι απλά υπερβάλλει, αλλά όπου οι γνωριμίες του πηγαίνουν παραπάνω από τη σημασία που πρέπει να δώσει στις συνθέσεις.
Τα καλά νέα είναι ότι ο Σταρόβας παρουσιάζεται εδώ πιο συγκροτημένος από το www.apisti.com, στο οποίο γινόταν φανερό ότι ο (αυτο)σαρκασμός δεν είχε κάτσει σωστά πάνω στη ρυθμική αγωγή της σύνθεσης –παρότι το τραγούδι είχε σαφώς ξεχωρίσει σε μια συγκυρία που κανείς δεν υποψιαζόταν ότι μπορούσαμε να έχουμε εκ νέου (μετά από πολλά χρόνια) ανάλογο σατιρικό τραγούδι και είδος. Αυτό το είδος συνεχίζει να εξασκεί ο Σταρόβας στο Συμμετέχει...Ο Δημήτρης Σταρόβας, μην ξεχνώντας όμως και τη δυναμική μπαλάντα που τόσο του αρέσει, όταν αυτή μπορεί να δέσει με μνήμες και με πραγματικά βιώματα από ακούσματά του, στα οποία έχουν εμπλακεί ισόποσα τόσο ο ηλεκτρικός ήχος της Δύσης όσο και το αυθεντικό σκυλί της εθνικής. Μια τέτοια στιγμή είναι ας πούμε το “Κράτησέ Μου Το Φιλί”, με την πολύ ωραία συμμετοχή του Βασίλη Καρρά –μακράν η καλύτερη ερμηνεία του νομίζω στα τελευταία 10-12 χρόνια.
Από την άλλη, ο Σταρόβας θέτει ως βασικό επίκεντρο των στίχων του τις σχέσεις άντρα και γυναίκας, είτε σε ερωτικό σύνδεσμο, είτε σε εντός του γάμου συμβίωση. Και σε αυτά τα σημεία μπορείτε να ακούσετε όχι μόνο ξεκαρδιστικά μα και απόλυτα αληθινά στοιχεία προσωπικοτήτων όχι μόνο των συντελεστών του δίσκου, αλλά και της γενικότερης ελληνικής κοινωνίας. Τέτοιοι στίχοι τοποθετούνται είτε πάνω σε ένα ελληνικής κοπής ροκ, είτε σε ταξιμιάρικα, λαϊκογενή παιξίματα είτε σε σπαρταριστές διασκευές σε πασίγνωστα σουξέ της αλλοδαπής. Και μόνο τυχαίο δεν είναι βέβαια ότι ο Σταρόβας εμπεριέχει στον δίσκο στιγμές από live στιχομυθίες με το κοινό ή με άλλους συνάδελφους του (π.χ. τον Γιάννη Ζουγανέλη), διότι ακριβώς η ζωντανή καλλιτεχνική του υπόσταση είναι το βασικότερο στοιχείο της παρουσίας του στα ελληνικά δρώμενα –μα και η πιο απολαυστική του πλευρά. Έχοντας λοιπόν επίγνωση της θέσης του, είναι προς τιμήν του που πατάει μέχρι εκεί όπου θεωρεί ότι έχει δυνάμεις.
Υπάρχουν ασφαλώς και λάθη στον συγκεκριμένο δίσκο. Επειδή ωστόσο γίνονται μέσα στα παραπάνω πατήματα του Σταρόβα, μοιάζουν τελικά φυσιολογικά και όχι υπερφίαλα. Και επειδή ακριβώς χρειαζόμαστε ανάλογους δημιουργούς –αλλά και διασκεδαστές– ο συγκεκριμένος δίσκος βρίσκει τελικά θέση στη σιντιέρα μου τουλάχιστον δύο φορές τον μήνα.
