Με το Duende –τη νέα δουλειά της Ελένης Πέτα σε συνεργασία με τον κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη– οι δύο καλλιτέχνες είχαν τη φιλοδοξία να αποτυπώσουν και δισκογραφικά, με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο, τη βασική δομή του προγράμματος που παρουσιάζουν τον τελευταίο καιρό στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ένα πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια του παγκόσμιου ρεπερτορίου, ειδωμένα μέσα από την ενορχηστρωτική οπτική του Μάργαρη.
Τραγούδια λοιπόν των Pink Floyd, Joan Baez, Astor Piazzolla, Police, Amalia Rodrigues, Μίκη Θεοδωράκη, Kinks, Madredeus, Ishtar, Γιώργου Ανδρέου, Christophe και άλλων καλούνται να λειτουργήσουν σ’ ένα νέο ενορχηστρωτικό περιβάλλον. Πρόκειται ομολογουμένως για ένα δύσκολο και μάλιστα διπλό στοίχημα, καθώς ο μεν Μάργαρης καλείται με τις ενορχηστρώσεις του να υπερβεί τις πρώτες, χαρακτηριστικές εκτελέσεις αυτών των τραγουδιών, η δε Πέτα να δοκιμαστεί σ΄ ένα ρεπερτόριο διαφορετικό απ’ ό,τι προσέγγισε μέχρι σήμερα στην καλλιτεχνική της διαδρομή.
Ο Μάργαρης ακολούθησε τον γνώριμο δρόμο της λιτής κιθαριστικής ενορχήστρωσης, η οποία απο-ηλεκτρίζει τα τραγούδια, τα απαλλάσσει από έντονους ήχους και εστιάζει στη μελωδικότητα. Με αυτόν τον τρόπο, τους δίνει μια καινούργια υπόσταση, καθιστώντας τα σαφώς πιο μελωδικά και ατμοσφαιρικά, ίσως και πιο ευχάριστα για τη μεγάλη πλειοψηφία ακροατών. Μεγάλο επίτευγμα των ενορχηστρώσεων είναι επίσης η ομογένεια που καταφέρνουν να προσδώσουν στον δίσκο, παρότι έχουν να κάνουν με τραγούδια τα οποία διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους σε ύφος. Στην Ελένη Πέτα τώρα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη διάθεσή της να ασχοληθεί ερμηνευτικά με διαφορετικά μουσικά είδη –διάθεση που έχει επιδείξει και στο παρελθόν και επιβεβαιώνεται και στο Duende. Ως προς το συγκεκριμένο υλικό, πάντως, οι ερμηνείες της παρουσιάζουν κάποιες αδυναμίες, αν και συνολικά κινείται σωστά μέσα στην ατμόσφαιρα και στο ύφος των τραγουδιών, ενώ είναι επιπλέον προφανής και η βελτίωση της γενικότερης ερμηνευτικής της απόδοσης.
Σπανίζουν στην ελληνική δισκογραφία προσπάθειες σαν το Duende της Ελένης Πέτα και του Παναγιώτη Μάργαρη, στις οποίες οι καλλιτέχνες να πειραματίζονται πάνω σ’ ένα προϋπάρχον υλικό και τελικά να παραδίδουν ένα αξιόλογο αποτέλεσμα που σέβεται την πρωτογενή δημιουργία δίνοντάς της συνάμα φρέσκια πνοή. Παρά λοιπόν τις κατά τόπους αδυναμίες της, η προσπάθεια αυτή κρίνεται ως σαφώς επιτυχημένη.
