Μέσα στο κλίμα των «αγανακτισμένων» ημερών, το άλμπουμ Μια Ιδέα Που Εξαπλώνεται των KollektivA δείχνει ως μια αρκετά σύγχρονη μουσική επιλογή. Η μπάντα, γνωστή δισκογραφικά ως το 2009 με την ονομασία Φτηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό (ΦΕΜΔ), επιδιώκει εδώ να δημιουργήσει ένα λαϊκό άλμπουμ, με την κοινωνική παρά με τη μουσική έννοια, κατασκευασμένο από μουσικούς που εκφράζονται τόσο μουσικά –γεγονός που φαίνεται από τις καλοδουλεμένες και δημιουργικές συνθέσεις– όσο και πολιτικά μέσω του έργου τους: αφενός στιχουργικά κι αφετέρου μέσω του καλλιτεχνικού μέρους του άλμπουμ, το οποίο αντικατοπτρίζει τα τραγούδια ως συνθήματα σε ραγισμένους τοίχους.
Την παραγωγή στο Μια Ιδέα Που Εξαπλώνεται επιμελήθηκε ο Μάνος Ξυδούς, συνδέοντας την εναλλακτική ροκ παράδοση με το υβριδικό ροκ ύφος των KollektivA. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα τραγούδια “Νανούρισμα”, “Αγάπη Είναι Να Μένεις” και “Παγιδευμένο Μου Πουλί”, στα οποία η απλή φόρμα ενός ποπ κομματιού μιξάρεται δεξιοτεχνικά με τις πλούσιες, μελωδικές και μοτιβικές, εναλλαγές. Ωστόσο, το δελτίο τύπου δημιουργεί μια μάλλον λανθασμένη εντύπωση για το τι να περιμένει κανείς, καθώς θέτει τον μουσικό υβριδισμό ως το αυθεντικό στοιχείο των KollektivA –και, ως αποτέλεσμα, φαντάζεται κανείς ένα βεβαρυμένο μουσικά άλμπουμ. Στην ακουστική πραγματικότητα, οι ροκ, ηλεκτρονικές, funk, alternative, rap (σε ορισμένα σημεία) και ποπ παραδόσεις αποδεικνύονται επιτυχώς ισορροπημένες. Η μουσική κατάρτιση δεν φαίνεται άλλωστε μόνο στις εκτελεστικές επιδόσεις του γκρουπ, αλλά και στις συνθετικές.
Στο Μια Ιδέα Που Εξαπλώνεται μπορεί κανείς λοιπόν να ακούσει ποπ/ροκ χιτάκια (“Τώρα Πια”), στίχους με θέματα από την ελληνική καθημερινότητα που προβληματίζουν τη λαϊκή γνώμη –για παράδειγμα «Κάθε φορά εγώ ζητάω εκδίκηση...εγώ δεν είμαι για λύπηση...ψωμί, παιδεία, ελευθερία...και ας με λες ταραξία» (“Κάθε Φορά”)– αλλά και τον επίλογο και απολογισμό της KollektivA στα “Πρόσφυγας (Φίλε)”, και “2010”. Από τα 12 νέα τραγούδια και τη 1 διασκευή (στο “Which Side Are You On?”) ξεχωρίζει το “Ανάμνηση (Το Βαρκάκι)” λόγω της πολύ καλής σύνθεσης, μουσικής αντίστιξης και ενορχήστρωσης.
Έτσι, οι KollektivA δίνουν το στίγμα τους ως ένα σύνολο καλλιτεχνών με ιδεολογία –μια σημαντική έννοια που λείπει από πολλούς «αγανακτισμένους». Όμως αυτό στο οποίο πρέπει να δώσουν βάρος είναι ο ήχος τους. Γιατί, αν και επιδεικνύουν συνθετικό ταλέντο, δεξιοτεχνία, άρτια ενορχήστρωση κλπ., ο ήχος εδώ θυμίζει περισσότερο μουσικές του παρελθόντος –προσοχή: ο ήχος ως άκουσμα του συνόλου των μουσικών οργάνων, όχι τα ίδια τα μουσικά είδη. Φυσικά δεν είναι το μόνο σχήμα που αποτυγχάνει σε αυτόν τον τομέα, έχει όμως αρκετά δουλεμένους τους υπόλοιπους στους οποίους υστερούν άλλοι. Και από τη στιγμή που η συγχρονικότητα δείχνει τόσο θεμελιώδης για την KollektivA, θα πρέπει πιστεύω να φαίνεται και μέσω του ήχου.
