Έδρα τους η Ιταλία –από όπου προέρχονται τα 2 από τα 4 μέλη τους– μα ελληνική η ψυχή των 81db, αφού ιδρυτής, παραγωγός και βασικός τους συνθέτης/κιθαρίστας είναι ένας «δικός μας», ο Κώστας Λαδόπουλος. Επιτρέψτε μου δε να προσθέσω στις παραπάνω ιδιότητές του και ακόμα μία: ότι αποτελεί το ισχυρότερο ατού του Evaluation, δισκογραφικού ντεμπούτο των 81db.
Η μπάντα είναι καινούργια στα κόλπα, με αποτέλεσμα να διαθέτει μπόλικη ενέργεια και ενθουσιασμό. Στοιχείο που βοηθά τις δυναμικές τους συνθέσεις (“Nice Trip”, “Generation XXX”) και συνάδει με τον metal προσανατολισμό τους –πιστεύω δε ότι έπαιξε ρόλο στην απόφαση των Deep Purple να τους επιλέξουν ως support μπάντα στη συναυλία τους στο Τορίνο πέρυσι το καλοκαίρι. Αυτόν τον «metal» χαρακτηρισμό όμως μην τον πάρετε με την παραδοσιακή του έννοια και μην οδηγηθείτε επομένως σε συσχετισμούς με παλιές δυνάμεις του είδους, σαν π.χ. τους Iron Maiden. Οι 81db ανήκουν στους εναλλακτικούς επιγόνους της μεγάλης των μακρυμάλληδων σχολής. Όσους δηλαδή στα τελευταία χρόνια έχουν ανδρώσει έναν νέο σκληρό ήχο με σύγχρονο προφίλ, ο οποίος όχι μόνο εκτόπισε τη nu metal μόδα για τα καλά, μα διεκδικεί πλέον σημαντικό μερίδιο της (ενδιαφέρουσας) μουσικής παραγωγής της τελευταίας δεκαετίας.
Στο συνοδευτικό δελτίο βλέπω τα 9άρια και 9,5άρια με τα οποία έχουν φιλοδωρήσει το Evaluation διάφορα ευρωπαϊκά περιοδικά. Δίχως όμως να θέλω να μειώσω το γεγονός ότι αποτελεί μια όντως αξιόλογη προσπάθεια, θεωρώ τέτοιες βαθμολογίες εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Όχι μόνο γιατί διόλου δεν αντιπροσωπεύουν τα όσα ακούω σε σχέση με το πού εντάσσονται υφολογικά και σε ιστορικό βάθος, αλλά και γιατί στερούν από μια μπάντα με ικανότητες τη δυνατότητα να εξελιχθεί. Οι 81db βρίσκονται στο στάδιο όπου έχουν πια αφομοιώσει δημιουργικά τις επιρροές τους ώστε να μη μπορούν να κατηγορηθούν ότι αποτελούν «κόπια», αλλά ακόμα η πρότασή τους περί σύγχρονου σκληρού ήχου δεν έχει υποστεί την αναγκαία τριβή ώστε να ξανοιχτεί στους ωκεανούς της μουσικής σπουδαιότητας: ευχαριστιέσαι το άκουσμα, δεν σου μένουν όμως ευδιάκριτα αποτυπώματα στη μνήμη μετά το πέρας αυτού.
Εξαιρώντας δυο-τρία υπερβολικά αδύναμα σημεία, όπως και τα παράταιρα (και όχι ιδιαίτερα καλά) γυναικεία φωνητικά της Sarah Hucal, οι συνθέσεις του Evaluation είναι καλοδουλεμένες και αρκούντως συμπαθείς. Δεν τους λείπουν μάλιστα κάποια όμορφα ενταγμένα στην όλη ηχητική δομή ελληνικά στοιχεία (ο Λαδόπουλος παίζει και μπουζούκι), ενώ αξίζει να σημειωθεί και η συνοχή που προσφέρουν η παραγωγή με την προσεγμένη ενορχήστρωση. Θεωρώ πάντως ότι ο τραγουδιστής William Costello μάλλον αδικεί τα τραγούδια. Όχι γιατί δεν κάνει για τον ρόλο ή γιατί δεν του πάνε οι συνθέσεις –ίσα-ίσα, τα παθιασμένα του φρενιάσματα αποτελούν ιδανικό διαβατήριο για τον κόσμο αυτόν (“aNoia”). Αλλά γιατί ακόμα δεν έχει βρει τη δική του προσωπικότητα ώστε να «σηκώσει» το υλικό δίχως να καταφεύγει στις αναφορές του (έρχονται στον νου οι Monster Magnet, οι Soundgarden, ενίοτε και ο Mike Patton) και δίχως να ποντάρει σχεδόν αποκλειστικά σε μια έκλυση πρωτόγονης ενέργειας, που σε κάποια σημεία γίνεται κουραστική (π.χ. “So Wounded”).
Σταθερό όμως αντίβαρο σε όλες αυτές τις αδυναμίες του Evaluation στέκει ο Κώστας Λαδόπουλος με τις πωρωτικές του κιθαριές. Αν εξελίξει περαιτέρω τη γραφή του διατηρώντας αυτό το επίπεδο παιξίματος, αποτελεί τη μεγαλύτερη ελπίδα των 81db να μετασχηματιστούν σε κάτι περισσότερο από ό,τι παρουσιάζουν σε τούτη την πρώτη τους προσπάθεια.
