Προσπαθώ να μη δώσω σημασία στο κάκιστο εξώφυλλο: αν το καλοσκεφτείς, και μερικοί πολύ καλοί πρόσφατοι δίσκοι ατύχησαν ως προς το artwork (βλέπε λ.χ. τη σύμπραξη Πετρολούκα Χαλκιά & Τάκη Μπαρμπέρη). Όμως το α-λα-Ελένη Μενεγάκη στιλ που έχει προσδώσει στην τραγουδίστρια η στιλίστρια ή η κομμώτριά της δεν αφήνει πολλές επιλογές. Προσπαθώ ακόμα να μη σταθώ στο γεμάτο ορθογραφικά λάθη βιογραφικό της αοιδού που βρίσκω στο τέλος του συνοδευτικού ένθετου. Αλλά δεν γίνεται...Προσπαθώ επίσης να σταθώ επιεικής στους τυπωμένους στίχους. Όχι επειδή το αξίζουν, αλλά επειδή το θεωρώ πλήρως αναμενόμενο να μην υπάρχει πρωτοτυπία σε τραγούδια λαϊκού ύφους με ευκαιριακές φιλοδοξίες –αν και ο χώρος μας έχει συχνά-πυκνά τροφοδοτήσει με ορισμένα αξέχαστα, λόγω της χαλαρής πρόσδεσής τους με την καθημερινότητά μας, τσιτάτα. Αλλά πόση επιείκεια να δείξεις σε στίχους τύπου «έκλεψες το γέλιο μου, τη χαρά μου, το δάκρυ μου/τα φιλιά μου πρόδωσες δυστυχώς αγάπη μου» ή «κι απόψε ήπια λιώμα στο πιοτό [σ.σ.: το «λιώμα» έγινε αλκοολούχο προσθετικό]/το δαχτυλίδι σου βλέπω που φορώ/γελάω μόνη φωνάζω και πονώ/καπνίζω πίνω φωνάζω και πονώ»;Μουσικά, τέλος, παθαίνεις deja vu και νομίζεις ότι μεταφέρθηκες πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Όταν τη θέση του παλιού «σκυλάδικου» που εκπροσωπούσαν μορφές όπως ο Ξιφάρας, ο Δουλάμης και ο Κώστας Μοναχός έπαιρναν άνευρα λαϊκοπόπ, λαϊκοποιημένα techno και μπαλάντες οι οποίες κουρέλιαζαν την παρακαταθήκη του ελαφρού & ελαφρολαϊκού τραγουδιού. Εκεί δηλαδή που οι προαναφερθέντες τραγουδιστές προέτασσαν ένα βαρύ κι ασήκωτο στυλ, διόλου νερωμένο, εμφανιζόταν μια λογική «βάλε απ όλα και ό,τι τσιμπήσουμε» (βλέπε κι εδώ το αγγλόφωνο bonus track “Can Not Tell You I Love You”)… Και από αυτήν ακριβώς την απουσία προσωπικότητας πάσχει και το Αφού Δεν Σ’ Έχω της Έλενας Ηλιάδη. Θα ρωτήσετε, βέβαια, γιατί δεν εγκατέλειψα το άλμπουμ μετά από όλα αυτά. Γιατί από τη στιγμή που η ερμηνεύτρια –και στο δελτίο τύπου αλλά και στο βιογραφικό της– τονίζει ότι έχει κάνει σπουδές mezzo σοπράνο και πιάνου, αναρωτήθηκα μπας και ακούσουμε τουλάχιστον μια φωνή που αξίζει. Πράγματι, η Ηλιάδη δεν φαλτσάρει, όπως κάνουν πολλές τραγουδίστριες ανάλογου ύφους, ξέρει να κάνει γέφυρες και ορμάει αρμονικά στις κορώνες: μπορεί να τις πράξει και μάλιστα χωρίς να σε προσβάλλει. Αλλά ακόμα και το χαριτωμένο της σλατζάρισμα σε κάποια σύμφωνα –ένεκα της παραμονής της στο εξωτερικό, πιθανολογώ– δεν μπορεί να σώσει τελικά έναν τόσο κακό δίσκο. Η φωνή αυτή οφείλει να αναζητήσει μια άλλη καλλιτεχνική προσωπικότητα, αν οι φιλοδοξίες της στο τραγούδι δεν εξαντλούνται στην επίτευξη ενός εποχιακού σουξέ. Ακόμα και τα τελευταία, άλλωστε, δεν επιτυγχάνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο στο 2011...
