Όταν έμαθα ότι κυκλοφόρησε το καινούργιο CD του Λεωνίδα Μπαλάφα, αδιαφόρησα. Όταν πάλι έτυχε να πέσει στα χέρια μου για κριτική, το επέλεξα με μια σχετική δυσφορία –μιας και είχα την πεποίθηση ότι πρόκειται για ακόμη μία περίπτωση από εκείνες (τις πολλές) των φερέλπιδων καλλιτεχνών που ψάχνουν εναγωνίως την ευκαιρία τους στα κακής αισθητικής talent shows. Τα παρασυρόμενα από τη λαϊκή ρήση «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε» προσωπικά συμπεράσματα, κρίθηκαν ως επιεικώς ατυχή μετά την ακρόαση του άλμπουμ. Κι αυτό γιατί μία ακρόαση στάθηκε αρκετή για να καταστήσει τον Μπαλάφα μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της δύσκολης χρονιάς που πέρασε. Με την Ανοιξιάτικη Μέρα, ο Λεωνίδας Μπαλάφας κατάφερε να δώσει μία κλοτσιά στο κουβάρι του ελληνικού ροκ, να το ξετυλίξει ακόμα λίγο και να θέσει στιβαρή υποψηφιότητα για έναν από τους πιο ελπιδοφόρους συνεχιστές ενός ήχου ο οποίος αγκομαχά εδώ και χρόνια. Με εμφάνιση που φέρνει στη μνήμη τον σαλό τροβαδούρο των Εξαρχείων, με ευαίσθητη γραφή που θυμίζει τον Βαγγέλη Γερμανό και με μια λυρικότητα να διέπει σχεδόν όλα τα τραγούδια του δίσκου, ο Μπαλάφας δημιουργεί έναν ολοκληρωμένο κύκλο τραγουδιών, 11 τον αριθμό. Το εναρκτήριο μουσικό θέμα “Μόρα” σου κάνει ξεκάθαρο ότι εδώ δεν έχεις να κάνεις με έναν τραγουδοποιό ο οποίος γρατζουνά την κιθάρα του με μανία και οργή, αλλά με έναν μελαγχολικό ροκά αφημένο στην ποίηση και στη μελωδικότητα της μουσικής. Το “Μόρα” μοιάζει σαν παιδικό ξύπνημα. Μοιάζει να ντύνει μουσικά τη στιγμή που οι πρωινές ηλιαχτίδες έρχονται και γλύφουν την υπνωτική και ζαλισμένη πόλη. Και αυτό είναι αρχή. Τα επόμενα τραγούδια αφήνονται στις ροκ, φάνκι, μπλουζ και πανκ διαθέσεις του Μπαλάφα, καταφέρνοντας να συνθέσουν ένα αρμονικό ψηφιδωτό. Ακόμα, οι ευρηματικές και ακομπλεξάριστες ενορχηστρώσεις αποτελούν μία καθοριστική πινελιά στο σύνολο, διεγείροντας καθοριστικά τις διαθέσεις του ακροατή. Ντέφι, κλαρίνο, τρομπέτα, βιολί και γιουκαλίλι βρίσκουν χώρο σε μια πλουραλιστική ενορχήστρωση, που καταφέρνει να εντάξει ακόμα και ήχους από μπουκάλια μπίρας, shake air και στάμνας. Το “Για Το Ράδιο” είναι ένα συναυλιακό τραγούδι το οποίο συνδυάζει την παιδική αφέλεια με τη ρυθμική, σεξουαλική κίνηση του κορμιού. Το “Αθάνατος” είναι για μένα το πιο δυνατό τραγούδι του δίσκου, ενώ το “Μάνα” έρχεται να προστεθεί δίπλα στα τραγούδια των Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Κώστα Λειβάδα που καταπιάστηκαν κι αυτοί στους τελευταίους τους δίσκους με τη σχέση μάνας και γιου. Το κλαρίνο του Κώστα Φόρτσα είναι συγκινητικό, ενώ ο Μπαλάφας φωτίζει ερμηνευτικά τη σχέση μάνας και γιου με ιδιαίτερη ματιά και τέχνη. Εξαιρετικά επίσης το “Ανοιξιάτικη Μέρα” και το “Δυο Ώρες Μείνανε Μόνο”. Τέλος, με το “Ρημαδιό”, το μοναδικό ερωτικό πόνημα του δίσκου στιχουργικά, ο δημιουργός υπογράφει τους καλύτερούς του στίχους στην Ανοιξιάτικη Μέρα. Ο Λεωνίδας Μπαλάφας σου ξυπνάει μνήμες. Σου ξεδιπλώνει αξίες που άφησες πίσω και σου απενοχοποιεί τον ρομαντισμό σου. Νομίζω ότι με έκανε να νιώσω την ενέργεια της παρέας που φτιάχνει τραγούδια με λαχτάρα και προσμονή. Με συγκίνησε πραγματικά και, όπως και να το δεις, η συγκίνηση δεν έχει επιχειρηματολογία για να σε πείσει. Απλά αφήνεσαι σε αυτήν.
