Sci-fi ερπετοειδή σε χαιρετούν στο εξώφυλλο, βγαλμένα λες από σπαρταριστό b-movie της εποχής άνδρωσης της (κινηματογραφικής) επιστημονικής φαντασίας. Και μια επίμονη επίκληση-μάντρα δανεισμού των ακουστικών σου συστημάτων σε υποδέχεται με το που πατάς το κουμπάκι play, πριν σε αναλάβει μια στιβαρή rhythm section, εκτοξεύοντάς σε πίσω στον rock ‘n’ roll χωροχρόνο –στα χρόνια πάνω-κάτω των b-movies που λέγαμε και πριν.
Με μικρές παραλλαγές (ως προς το artwork κυρίως), τα παραπάνω θα μπορούσαν να περιγράψουν και τον πρώτο Dr. Atomik δίσκο. Αλλά το Reptiles έχει και περαιτέρω διαφοροποιήσεις. Το τριμελές σχήμα που γνωρίσαμε 4 χρόνια πριν είναι πλέον κουαρτέτο, με τον «αρχηγό» Αντώνη Λιβιεράτο –υπογράφει την πλειονότητα των όσων ακούμε εδώ– να πλαισιώνεται τώρα από τον Άδωνι Γουλιέλμο (κιθάρα), τον Γιάννη Τρυφερούλη (τύμπανα) και τον Βαγγέλη Μπουλουχτσή (μπάσο). Επίσης, οι Dr. Atomik στεγάζονται πλέον σε δικό τους label, ονόματι Greek Crisis Records (από το οποίο αναμένεται και το νέο άλμπουμ του Σωτήρη Δεμπόνου): το χιούμορ ποτέ δεν έλειπε στον Λιβιεράτο και είναι θετικό πως το διατηρεί και στο μουντό σκηνικό αυτών των ημερών. Με βάση όμως τα παραπάνω, θα την ομολογήσω την αμαρτία μου, περίμενα περισσότερα από το Reptiles. Περίμενα δηλαδή ότι το δικό τους label και η διευρυμένη σύνθεση θα πρόσδιδε στους Dr. Atomik περισσότερη ιδιαιτερότητα, ένα πολύτιμο για κάθε καλλιτέχνη βήμα προς τον μικρό εκείνο δικό του χώρο στο μουσικό σύμπαν.
Μη με παρεξηγήσετε, βρήκα αρκετούς λόγους να σταθώ στο Reptiles και να περάσω καλά ακούγοντάς το. Τα “Ordinary Bitch”, “Reptiles”, “Bad Luck” και “Clear And Simple”, για παράδειγμα, με έκαναν να θαυμάσω τα παιξίματα, να επαινέσω την παραγωγή, να θυμηθώ πολλά πράγματα από την αγγλοσαξονική δισκογραφία τα οποία αγαπώ, να εκτιμήσω τις διαθέσεις «πειράγματος» αυτών ή κάποια σημεία των στίχων. Και αυτή είναι, γενικά, η εικόνα όλου του δίσκου, δεν μιλάμε για κάποια highlights τα οποία περιτριγυρίζουν κομμάτια-«γεμίσματα».
Αλλά δεν βρήκα λόγους για να θυμάμαι. Άφησα επίτηδες το άλμπουμ στην άκρη για αρκετές μέρες, προσπαθώντας να εντοπίσω ίχνη στη μνήμη και δεν μπόρεσα να βρω τέτοια. Όπως προανέφερα, νομίζω ότι από το Reptiles λείπει το στοιχείο της ιδιαιτερότητας, του ξεχωριστού. Γιατί, ενώ δεν είναι ρετρολάγνο, καταλήγει να ακούγεται ως ένα tribute στα χρόνια που τα πράγματα καθόριζαν ο Bowie, ο Eno ή τα Σκαθάρια. Ίσως αν είχαν οι κιθάρες πιο σύγχρονες αναφορές; Θα μου άρεσε λ.χ. να ακούσω κάποιες κιθαριστικές λογικές της τελευταίας δεκαετίας να προσπαθούν να πλαισιώσουν τα πλήκτρα του “Rainy Night”. Ίσως αν είχε δοθεί περισσότερος δημιουργικός χώρος στους «απρόοπτους θορύβους», όπως εύστοχα χαρακτηρίζει το δελτίο τύπου κάποιες μικρές ηχητικές εκπλήξεις εδώ κι εκεί; Ίσως αν η διάθεση πειράγματος του παρελθόντος ήταν μεγαλύτερη;
Δεν είμαι σίγουρος. Δεν λέω ότι κατέχω κάποια συνταγή και έχω ξαναγράψει ότι οι κριτικοί πρέπει επιτέλους να το χωνέψουν ότι δεν είναι καλλιτεχνικοί σύμβουλοι. Κατά τη γνώμη μου, ωστόσο, όσο καλοστημένο και καλοπαιγμένο κι αν είναι το Reptiles αφήνει το διαστημόπλοιο των Dr. Atomik ακινητοποιημένο στα όρια ενός ήδη εξερευνημένου γαλαξία. Κανέναν δεν ενοχλεί, βέβαια, εκεί, εντούτοις νομίζω ότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο της αποστολής του.
