Η περσινή συνεργασία της τριάδας του Νίκου Πορτοκάλογλου, του Νίκου Ζιώγαλα και του Μανώλη Φάμελλου από τον Σταυρό Του Νότου γέννησε δισκογραφικά τη δουλειά Απόψε Είναι Ωραία. Θα μπορούσε άνετα να λέγεται και «With a little help from my friends». Όπως και να ’χει, πρόκειται για μια χορταστική αποτύπωση των συναυλιών μιας δεμένης παρέας, η οποία –πέραν του Φάμελλου, που είναι πιο νέος– εκπροσωπεί λίγο και την «παλιοσειρά» ενός μουσικού υβριδίου κάπου μεταξύ του «έντεχνου» ελληνικού τραγουδιού και του (Δυτικού) ροκ. Μπροστάρης της συνεύρεσης και πρωταγωνιστής ο Νίκος Πορτοκάλογλου, με τον Ζιώγαλα να προσθέτει την αναμφισβήτητη εμπειρία του, και τον Φάμελλο να συμπληρώνει το παζλ μέσα από μια λίγο πιο νεανική ματιά. Είναι προσφιλής η τακτική πολλών καλλιτεχνών –ελλείψει μιας πρωτότυπης δουλειάς– να δισκογραφούν τις ζωντανές τους εμφανίσεις, μένοντας έτσι στην επικαιρότητα με την επί σκηνής τους κινητικότητα. Άλλες φορές αυτό γίνεται βιαστικά και κερδοσκοπικά, άλλες όμως αποδεικνύεται ειλικρινές, αποτυπώνοντας τη χημεία και την ατμόσφαιρα μιας συναυλίας. Και το Απόψε Είναι Ωραία ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Τρεις φωνές που ταιριάζουν απόλυτα σε στυλ, ηχόχρωμα, μελαγχολία, πάθος και ταπεινότητα έφτασαν σε ένα καλό αποτέλεσμα, σε συνδυασμό βέβαια με την αρτιότητα στο τεχνικό κομμάτι της υπόθεσης. Οι ηχογραφήσεις είναι σεμνά πιστές στην ατμόσφαιρα ενός live –βοηθάει μάλλον και το γεγονός ότι έγιναν σε κλειστό χώρο– σε σημείο ώστε η παρουσία του κοινού να καθίσταται τόσο ευγενικά διακριτική, ώστε να θυμίζει ηχογράφηση στούντιο. Θετικό επίσης ότι οι τρεις ερμηνευτές εναλλάσσονται και τραγουδούν ανά δύο (“Μην Υποκρίνεσαι”, “Κάποιες Μέρες”, “Τα Καράβια Μου Καίω”, κ.ά.) ή όλοι μαζί (“Χαμογέλα”, “Ότι Δε Σε Σκοτώνει”, “Πού Ήσουνα Φως Μου” κ.ά.), δημιουργώντας έτσι μια ποικιλία, η οποία σπάει το αναμενόμενο. Για παράδειγμα, δεν περιμένεις να «μπαίνει» στη “Δίψα” πρώτα ο Ζιώγαλας ή στα “Γαλάζια Μυστικά” ο Φάμελλος –τα παραδείγματα είναι αρκετά, οπότε δεν έχει νόημα να χαλάμε τις εκπλήξεις. Ένα ακόμα θετικό στοιχείο του Απόψε Είναι Ωραία, είναι και το ότι έχει κρατηθεί η ισορροπία με τις αυθεντικές εκτελέσεις. Διατηρείται δηλαδή το πνεύμα τους, απλά «πειράζονται» λίγο στις ενορχηστρώσεις, με τρόπο που τις καθιστά ενδιαφέρουσες και τους δίνει και μια άλλη ματιά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, η πιο ροκ προσέγγιση στο “Θα Σου Φανερωθώ”, η τονισμένη μελαγχολία στο “Δε Μας Συγχωρώ”, ή το “Δεν Είναι Αργά”, που παίχτηκε με πιο αργόσυρτο τρόπο –και πάλι τα παραδείγματα είναι αρκετά. Τέλος, άξια αναφοράς είναι και η γυναικεία φωνής της παρέας, η Λιάνα Παπαλέξη, η οποία δείχνει να έχει μπει για τα καλά στο κλίμα των υπολοίπων. Μοναδική ένσταση, η μεγάλη διάρκεια του διπλού CD –ακούγονται συνολικά 39 κομμάτια– κάτι που πάντα σχεδόν αποδεικνύεται δίκοπο μαχαίρι. Κάποιοι θα πουν βέβαια ότι είναι ο μοναδικός τρόπος ώστε να αποδοθεί πλήρως μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων, κάποιοι ότι σε κάποιο σημείο η ακρόαση κουράζει. Σε τέτοιες περιπτώσεις η επιλογή είναι μάλλον καθαρά υποκειμενική.
