Το 2004 ο Κώστας Λειβαδάς κυκλοφορούσε, υπό το label της Ακτής, το Τι Χρονιά Κι Αυτή. Σήμερα, έξι χρόνια μετά και υπό τη σκέπη του ομίλου Γιαννίκου, ο τραγουδοποιός κυκλοφορεί τα καινούργια του τραγούδια με τον τίτλο Κρατήσου Απ’ Τη Στάχτη. Ένας τίτλος που, αν μη τι άλλο, σου ερεθίζει την περιέργεια για το περιεχόμενο. Και η περιέργεια αυτή τη φορά «δεν σκότωσε τη γάτα». Τουναντίον, μου χάρισε ένα χορταστικό άκουσμα ενός ολοκληρωμένου κύκλου τραγουδιών. Το να γνωρίζεις την τέχνη του τραγουδιού δεν είναι εύκολο πράγμα. Και ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από επιτυχίες των Τσαλιγοπούλου, Μπάμπαλη, Δημητριάδη, Νέγκα (και πολλών άλλων), τη γνωρίζει πολύ καλά. Στο Κρατήσου Απ’ Τη Στάχτη ο Κώστας Λειβαδάς σκαρώνει τραγούδια μεστά, ολοκληρωμένα, με αρχή, μέση και τέλος, τα οποία σε προκαλούν όχι μόνο να τα προσέξεις, μα και να συγκινηθείς, να ταυτιστείς μαζί τους. Όσο ακαδημαϊκό κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο, η θεματολογία της στιχουργικής αγγίζει τους καίριους προβληματισμούς ενός σκεπτόμενου Νεοέλληνα σε θέση να κοιτάξει ένα κλικ πέρα από τα επιφανειακά και από όσα του σερβίρουν καθημερινά τα δελτία των 8. Περισσότερο εξομολογητικός, εσωστρεφής, μα κυρίως καλλιτεχνικά ώριμος, ο Λειβαδάς γράφει εδώ γλυκόπικρα τραγούδια που αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές μας. Στους “Υπολογιστές” –ντουέτο με τη Ρίτα Αντωνοπούλου– σκιαγραφεί εξαιρετικά τις αλλοτριωμένες προσωπικές σχέσεις της ψηφιακής εποχής, ενώ στο “Ο Τελευταίος Να Κλείσει Την Πόρτα” υπογράφει ένα επίκαιρο κοινωνικό τραγούδι και στο “Σας Βαρέθηκα” βγάζει μια δυνατή στιγμή εσωτερικής οργής. Ξεχωρίζω μακράν το “Όχι Μπάλα Στο Σαλόνι”, μια εξαίρετη ψυχαναλυτική βουτιά στη σχέση γιου και μητέρας, με καθοριστική τη συμμετοχή της Δέσποινας Γλέζου για την κορύφωση του συναισθήματος που διατρέχει το τραγούδι από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο. Σύνδεση με το παρελθόν του και με τα ακούσματα της ροκ εφηβείας του ψάχνει ο Λειβαδάς, και μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι συμμετοχές τόσο της Γλέζου, όσο και του Γιώργου Ρωμανού. Σε αυτό που γενικά θα διαφωνήσω είναι η σχετική εμμονή του Λειβαδά σε μια φορμαλιστική ροκ ενορχήστρωση επί του συνόλου των τραγουδιών. Οδηγεί σε ένα ηχητικό αποτέλεσμα το οποίο σε πηγαίνει διαισθητικά σε μία άλλη, παρελθούσα, «ροκ» εποχή. Με την τελευταία του δουλειά ο Κώστας Λειβαδάς είναι ένας ερωτικός, μελωδικός, αυτοαναφορικός, κοινωνικά άγρυπνος, καταγγελτικός, αφοριστικός, μελαγχολικός και γλυκόπικρος τροβαδούρος. Το Κρατήσου Απ’ Τη Στάχτη είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη μέχρι τώρα και πιο ολοκληρωμένη μουσική του κατάθεση. Θεωρώ ότι ο Λειβαδάς εδραιώνει εδώ την καλλιτεχνική του οντότητα μέσα σε αυτό που ορίζουμε ως «γενιά τραγουδοποιών του ’90». Εντέλει έκανε αυτό το ένα βήμα παραπάνω, το οποίο όλοι οι κριτικοί της μουσικής (δημόσιοι ή μη) ζητάνε από έναν καλλιτέχνη κάθε όταν δημοσιοποιεί το νέο του έργο.
