Ο αριθμός φ. (1,618.... με πολλά ψηφία ακόμα) εκφράζει μια αναλογία που τη συναντάμε στα μαθηματικά, στις τέχνες αλλά και στην ίδια τη φύση. Σύμφωνα με τη σκέψη πολλών σοφών τις Αρχαιότητας αλλά και της Αναγέννησης, η επίτευξή της επιτυγχάνει την αισθητική τελειότητα. Ο τίτλος του καινούργιου άλμπουμ του ντουέτου Άνεμος σχηματίζει λοιπόν αυτό το λογοπαίγνιο δηλώνοντας την πρόθεση του εγχειρήματος για την επίτευξη μιας αντίστοιχης αρμονίας μεταξύ της μουσικής και της ποίησης. Για την πραγμάτωση αυτού του project οι Άνεμος συγκέντρωσαν ένα ετερογενές αλλά διόλου ευκαταφρόνητο υλικό, το οποίο περιλαμβάνει ποιήματα των Ανδρέα Εμπειρίκου, Κικής Δημουλά, Βασιλικής Νικοπούλου, Dylan Thomas, Γιώργου Σκούρτη, Τζαλαλαντίν Ρουμί αλλά και κείμενα της Λίνας Νικολακοπούλου. Η Νικολακοπούλου άλλωστε αποτέλεσε την παραγωγό του άλμπουμ και συμμετείχε και στη ζωντανή παρουσίαση των τραγουδιών την περασμένη σεζόν στο Ζoom. Οι Άνεμος, επιλέγοντας έναν μάλλον πιο δύσκολο δρόμο, δεν επέλεξαν να προβούν σε συμβατικές μελοποιήσεις των κειμένων, αλλά επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα ιδιαίτερο μίγμα απαγγελιών, μουσικής και τραγουδίσματος. Οι φιλόδοξες προθέσεις τους θεωρώ πως ελάχιστα ευοδώθηκαν. Η τραγουδίστρια του γκρουπ Κατερίνα Νιτσοπούλου ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος των απαγγελιών (ένα ποίημα της απαγγέλλει επίσης η ίδια η Κική Δημουλά και τους στίχους της η Νικολακοπούλου), αλλά και το τραγούδι και τα φωνητικά που μάλλον αναίτια –κι από ένα σημείο κι ύστερα ενοχλητικά– πλημμυρίζουν όλα τα κομμάτια. Ο τρόπος εκφοράς του λόγου αποδεικνύεται υπερβολικά στομφώδης, ενώ σπάνια οι απαγγελίες της γίνονται πειστικές. Οι απαγγελίες τις Νικολακοπούλου είναι κάπως καλύτερες αλλά όχι αρκετές για να ανατρέψουν τις εντυπώσεις. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι του Κώστα Χατζόπουλου, από την άλλη, με πληθώρα εφέ και beats να συνοδεύουν τις απαγγελίες, επιχειρούν περισσότερο να δημιουργήσουν ατμόσφαιρες οι οποίες κατά την άποψη του συνθέτη ταιριάζουν στο εκάστοτε ποίημα, παρά μελοποιούν τους στίχους, εκτός ελαχίστων –όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένων– περιπτώσεων. Κάποιες ενδιαφέρουσες, αν και όχι απαραίτητα πετυχημένες, ιδέες μπολιάσματος παραδοσιακών στοιχείων (όπως το κανονάκι στην απαγγελία του ποιήματος του Dylan Thomas στ' Αγγλικά) χάνονται μέσα στη γενικότερη σύγχυση που επικρατεί απ' την, υπέρ του δέοντος, πλουραλιστική ενορχήστρωση. Η διαρκής δε επανάληψη κάποιων λέξεων ή φράσεων από τα ποιήματα, με προφανή στόχο να δοθεί έμφαση στα νοήματά τους, μοιάζει τυπική –σαν την υπογράμμιση ενός μαθητή των κυριότερων σημείων ενός κειμένου. Και δημιουργεί έτσι μια εξόχως αρνητική εντύπωση. Τέλος, η προσπάθεια μεταφοράς στα αγγλικά του ποιήματος της Βασιλικής Νικοπούλου “Το Θα Του Έρωτα” που οδήγησε στο αλαμπουρνέζικο “The Will(!) Of Love”, η τιτλοφόρηση του ποιήματος του Dylan Thomas “I Have Longed To Move Away” ως “Φτερουγίσματα” και επιπλέον η σύγχυση της (μη πλήρους ) απαγγελίας του με κάποια άσχετα στιχάκια της Νιτσοπούλου, καθώς και η απουσία των πρωτότυπων κειμένων στο ένθετο προδίδουν μια ασυγχώρητη προχειρότητα. Και έρχονται να υπερτονίσουν την αποτυχία του Φ Χρυσός Λόγος των Άνεμος, δουλειάς η οποία έβαλε τον πήχη των φιλοδοξιών πολύ πιο πάνω από ’κει όπου μπορούσε στ' αλήθεια να φτάσει.
