Κάπου ανάμεσα στις ατέρμονες συζητήσεις και την παραφιλολογία για τις αιτίες των παραπανίσιων κιλών, ανάμεσα σε μια πιθανή εγκυμοσύνη και την πραγματοποίηση του πολυπόθητου για τα ΜΜΕ γάμου, κυκλοφόρησε και το νέο άλμπουμ της κυρίας Number One –όπως έμεινε να αποκαλείται η Έλενα Παπαρίζου μετά τον «εθνικό» θρίαμβο στην Eurovision. Οι διόλου ευκαταφρόνητες φωνητικές δυνατότητες και επιδόσεις της, σε συνδυασμό με μια εκρηκτική σκηνική παρουσία, καθώς και η εμφανής επιθυμία της να συνδυάζει ένα αυθεντικό mainstream pop προφίλ με εμπορική επιτυχία, την έχουν οδηγήσει από τότε στο να μας προσφέρει ανάλαφρες μεν, αλλά φροντισμένες και αξιοπρεπείς δισκογραφικές στιγμές. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το καινούργιο της άλμπουμ Γύρω Από Τ’ Όνειρο. Μετά τη μεγάλη επιτυχία του Υπάρχει Λόγος, στο οποίο η Παπαρίζου κατάφερε σε σημαντικό βαθμό να επιδείξει μία αυθεντικά pop περσόνα, θέλησε να δοκιμαστεί και σε πιο κιθαριστικά τραγούδια με το προπέρσινο Βρίσκω Το Λόγο Να Ζω, τακτική που ακολουθεί και τώρα. Αναμενόμενο, μετά την ευρεία αποδοχή την οποία απολαμβάνει αυτή την περίοδο ο κιθαριστικός pop/rock ήχος. Με τη μόνιμη, εκ Σκανδιναβίας ορμώμενη, ομάδα και τον Γιώργο Σαμπάνη στο πλάι της, θα βρούμε έτσι στις συνθέσεις τις προαναφερόμενες pop/rock επιρροές, που μπορεί να μην ενοχλούν τα αυτιά μας (“Του Έρωτα Το Αίμα”, “Στη Κορυφή Του Κόσμου”, “Όνειρο”) ή να ακούγονται και ευχάριστα ενίοτε (“Σαν Και Σένα”, “Θα ‘Μαι Αλλιώς”) δεν πρόκειται ωστόσο να μείνουν σε αυτά ούτε ένα λεπτό μετά το τέλος της ακρόασης. Τετριμμένες μελωδίες και επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί, χωρίς κανένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, με αποκορύφωμα μετριότητας το “Δεν Αλλάζω” του Δημήτρη Κοντόπουλου –ο οποίος κόπιαρε για ακόμα μια φορά τον εαυτό του με αποτέλεσμα ένα σαχλό χορευτικό pop κομμάτι. Την κατάσταση φέρνει στα ίσα της ο master της mainstream pop τα τελευταία χρόνια, Γιώργος Σαμπάνης: μελοδραματικός τόνος και βαρύγδουπη ενορχήστρωση στο γνωστό “Αν Ήσουνα Αγάπη” και χορευτική ethnic διάθεση με ηλεκτρονικά στοιχεία στο ντουέτο του με την Παπαρίζου “Θάλασσα”. Η καλύτερη όμως στιγμή έρχεται από το εξωτερικό και από τους Ιταλούς Silky Sunday, οι οποίοι συνεργάζονται με την Παπαρίζου για την ελληνική εκδοχή του τραγουδιού τους “Friend”, που γίνεται “Σιγά, Ψιθυριστά”. Σ’ αυτό, η ατμοσφαιρική μελωδία οδηγείται σε ένα δυναμικό dance ξέσπασμα, με ambient και drum ’n’ bass στοιχεία. Στα θετικά του δίσκου προσμετρείται επίσης η εξαιρετική παραγωγή, οι αξιοπρεπείς έως και ενδιαφέροντες στίχοι του Γιάννη Δόξα και φυσικά η ερμηνεία της Παπαρίζου, ικανή για μία ακόμα φορά να δώσει ζωή ακόμα και στις πιο αδιάφορες στιγμές. Είχα παρατηρήσει –με αφορμή και την προηγούμενη δουλειά της– ότι εκτιμώ μεν την επιθυμία της Παπαρίζου για ψάξιμο και ανανέωση, η οποία την έχει οδηγήσει με επαγγελματισμό και συνέπεια σε πιο «rock» μονοπάτια. Όμως, μέχρις στιγμής, τα μονοπάτια αυτά έχουν αποδειχθεί ανιαρά και προβλέψιμα. Γι’ αυτό και ελπίζω σε μια ατόφια pop/dance επιστροφή, που νομίζω ότι της ταιριάζει κουτί. Απόδειξη αποτελεί και το hidden track της deluxe edition του άλμπουμ “Addicted”, ένα απολαυστικό τραγούδι σε disco ρυθμούς –θα μπορούσε άνετα να αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά του Aphrodite της Kylie. Σε σχέση με το υπόλοιπο Γύρω Από Τ’ Όνειρο, εδώ η Έλενα Παπαρίζου πραγματικά μεταμορφώνεται. Γίνεται δηλαδή μια pop diva διεθνών προδιαγραφών –τα φόντα για κάτι τέτοιο τα έχει ούτως ή άλλως. Το ξέρω ότι ένα ελληνικό, τηρουμένων των αναλογιών, Confessions On The Dance Floor είναι ο ευσεβής πόθος όλων των εγχώριων pop τραγουδιστριών, απλά, αν ποτέ προέκυπτε τελικά στη χώρα μας, θα το ήθελα από την Παπαρίζου. Της αξίζει και της πάει περισσότερο από όλες.
