Το Ντύσου Τα Χάδια Μου είναι η πρώτη εμφάνιση του Ηλία Παντελιά στη δισκογραφία. Το CD περιλαμβάνει 11 συνθέσεις του ίδιου ενώ τους στίχους των περισσοτέρων τραγουδιών υπογράφει η Δήμητρα Νεοφύτου (από ένα τραγούδι υπογράφουν ακόμα ο Δημήτρης Φάββας και ο Παναγιώτης Βλάχος). Οι πληροφορίες γι’ αυτό το δισκάκι σταματούν κάπου εδώ κι αυτό γιατί μιλάμε για μία ελλιπή έκδοση, η οποία δεν εμπεριέχει το απαραίτητο ένθετο βιβλιαράκι, με εκείνες τις πληροφορίες που θα την καθιστούσαν πιο προσιτή στον μέσο ακροατή (π.χ. τους στίχους, ποιος είναι ο ενορχηστρωτής, ένα μικρό σημείωμα –ίσως– του δημιουργού). Τα τραγούδια του Ηλία Παντελιά κινούνται στα πλαίσια blues, jazz και country ακουσμάτων. Οι ενορχηστρωτικές επιλογές στηρίζονται στη λιτότητα της ακουστικής κιθάρας, δημιουργώντας ένα περισσότερο χαλαρό και ακουστικό μουσικό κλίμα. Ο δίσκος, κατά την άποψή μου, δεν έχει τίποτα το καινούργιο να προσφέρει στη μουσική παλέτα της εποχής μας. Μουσικά δεν φαίνεται να διεκδικεί εύσημα συνθέσεως, ενώ η επιλογή μιας λάιτ ενορχήστρωσης μειώνει ακόμα περισσότερο το συνθετικό αποτέλεσμα. Οι στίχοι, κατά κύριο λόγο της Δήμητρας Νεοφύτου, δεν επαρκούν και ακολουθούν μια εύκολη μεθοδολογία γραφής και ύφους. Στα μεγάλα μείον του δίσκου συμπεριλαμβάνω επίσης τις ερμηνευτικές επιδόσεις του Παντελιά. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι οι προσωπικές μου ωτοεπιλογές απέχουν παρασάγγας από την πολύ λεπτή και ένρινη φωνή του τραγουδιστή, θεωρώ ότι προσεγγίζει τα τραγούδια κατά τρόπο μονότονο. Χτίζει δηλαδή τις ερμηνείες του πάνω σε έναν καμβά χωρίς εξάρσεις και εναλλαγές, με αποτέλεσμα να δημιουργεί στον ακροατή μια αίσθηση ερμηνευτικής επιπεδότητας. Πουθενά δυστυχώς δεν διακρίνονται εκείνοι οι χρωματισμοί –γνώριμοι σε άλλους, αναλόγου ύφους, τραγουδοποιούς– οι οποίοι θα βοηθούσαν να ξεφύγει ο καλλιτέχνης από μανιερισμούς και μονοτονίες. Φοβάμαι ότι το άλμπουμ Ντύσου Τα Χάδια Μου του Ηλία Παντελιά προσεγγίζει μία αισθητική πρώιμης εφηβικής δημιουργίας, που, ακόμα κι έτσι, δεν βρίσκει πατήματα για να αποδώσει τα όσα θέλει ικανοποιητικώς. Δεν καταφέρνει ο Παντελιάς να δώσει στον ακροατή τα ελάχιστα ώστε να μπορέσει να κατανοήσει και κυρίως να προσεγγίσει τη μουσική του. Θα μπορούσε να προβεί σε δημοσίευση της δουλειάς του αφού περνούσε το πρώτο σκαλοπάτι της μουσικής του ωριμότητας. Μέχρι τότε, τέτοιες δουλειές δίνουν πατήματα για περισσότερη γκρίνια και για κακεντρεχή σχόλια σχετικά με την πορεία της νεοελληνικής μουσικής δημιουργίας.
