Μια και δυο απ’ αυτές που αποκαλούμε συγκεντρωμένες ακροάσεις έχουν ήδη βρει τοίχο –με εξαίρεση κάποιες σκόρπιες ρωγμές στα πειραματικά μπετά. Οπότε τοποθετώ προσεκτικά το ακουστικό του Γερμαναρά του κατασκευαστή, πατάω το κουμπί με το ξαπλωτό τρίγωνο, απομεινάρι κανονικό της γραμμικής εποχής του ήχου, και την πέφτω για ύπνο. Νωρίς-νωρίς μάλιστα και με το κεφάλι ξάστερο. Περνάω αέρα μέσα απ' τα πρώτα drones και τις προθερμαντικές, μετα-βιομηχανικές δοξαριές, στροοοοπ ροστρόπ-στροοοοπ, για να φτάσω καρφωτός στα εδάφη τα κινούμενα, εκεί που ψάχνεις εναγωνίως να βρεις πάτημα και βουτάς στα κενά και τις κενότητες (διαλέγεις και παίρνεις αγαπητέ αναγνώστα). Και δώστου παίρνουν να βουίζουν ατελείωτα, τσέλα, κόντρα μπάσα, ψηφιακά συμπράγκαλα, γεννήτριες, πι σια κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, σε συχνότητες ίσα ακροάσιμες στο ανθρώπινο αυτί. Κι οι εντάσεις σερνάμενες στα βάθη τα απροσμέτρητα, να μη λένε να αναθαρρήσουν με την καμία. Κι όμως τούτο το ατέλειωτο νέφος, σχεδόν στα όρια της ύπαρξης, κουβαλάει μια εντροπία αναβράζουσα και με ρίχνει σταδιακά σε φάση πολλών σφυγμών, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Σαν αμφεταμινούχα ambience στον αντίποδα εκείνων των μυοχαλαρωτικών ηχητικών σκευασμάτων. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή το σώμα ξεκινά αγωνιώδη αναζήτηση προς το κεφαλοκλείδωμα του Μορφέα, μα το μυαλό μάταια επιχειρεί να συγχρονίσει, οπότε βρίσκομαι παγιδευμένος σ’ αυτή την περίεργη ενδιάμεση κατάσταση. Για πόσο δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Λένε πως τα όνειρα είναι ένα προαιώνιο τρικ του εγκεφάλου, το τυράκι για να παραμείνεις κοιμισμένος, όταν η πραγματικότητα σε καλεί κι οι μετρητές δεν έχουν καταγράψει τις απαραίτητες ώρες ανάπαυσης. Αυτό που σε βιδώνει στη μέση, ούτε εδώ ούτε κι εκεί, τι διάολο είναι όμως; Το Roto Vildblomma, το πρώτο των Mohammad; Το τσέλο του Βελιώτη κάποια στιγμή διαχωρίζεται απ’ το βουητό και πιάνει να σέρνει δωρικά ένα μεταλλαγμένο ηπειρώτικο. Βουκολικό και tech την ίδια στιγμή, λες κι ο Τάσος Χαλκιάς ο ίδιος φυσάει στο κλαρίνο του κάποια καθαρτήρια, γοτθική τελετουργία απ’ το μέλλον. Με παίρνουν οι δοξαριές-φυσήματα και με αιωρούν (μήπως η μίξη κρύβει κανένα πνευστό ρε –τέτοια ώρα τέτοια λόγια), και μόνο στο τελειωτικό τους γύρισμα καταφέρνω να αποδράσω άλαλος στο σκοτάδι του δωματίου. Παραδοχή: Όλο το παραπάνω λέγεται και αποθέωση μιας μεμονωμένης προσωπικής εμπειρίας. Με ένα αλλά… Μπορώ να την κατασκευάσω, να τη βιώσω και να την αναπαράγω, εφόσον το επιθυμώ, σχεδόν με τα ίδια αποτελέσματα καθ’ όλη τη διαδικασία. Όπερ μεθερμηνευόμενον υφίστανται πραγματικά δεδομένα (με μεγάλη κουβέντα μπλέξαμε), τα οποία οδηγούν σε μια άπιαστη συναισθηματική σύνδεση. Τούτο το πράμα μέσα στην ύπουλη παθητικότητα του μπορεί να σε άγει και να σε φέρει, να σε ρίξει και να σε ανεβάσει, να σε σύρει κανονικά απ’ τα αυτιά, ενώ εσύ αναρωτιέσαι ποιος είναι το αφεντικό της διάδρασης. Αρκεί να βρεθεί ένας κάποιος κώδικας επικοινωνίας... Υ.Γ.: Mohammad σα να λέμε το τρίο Coti K., Νίκος Βελιώτης και ILIOS.
