Μου είναι αρκετά συμπαθής η Λένα Παπαδοπούλου, παρότι δεν μπορώ να πω ότι με έχει συγκινήσει ιδιαίτερα με τα τραγούδια της στα δεκατρία (παρακαλώ) χρόνια της στη δισκογραφία –μετά βίας έχω συγκρατήσει δυο-τρεις στιγμές τις οποίες και θυμάμαι με τη φωνή της. Παρόλα αυτά, έχει επιδείξει ένα άλλο ήθος από πολλές λαϊκοπόπ σταρλέτες. Πολύ εκτίμησα, π.χ., το πόσο αθόρυβα και μακριά από αδηφάγες κάμερες και φυλλάδες κράτησε την πιο ιδιαίτερη προσωπική της στιγμή, τη γέννηση του γιου της τον Μάρτιο που μας πέρασε. Οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες δεν έχουν, ωστόσο, καμία σχέση με τις κριτικές. Και στο δέκατο στούντιο άλμπουμ της με τον εύλογο τίτλο 10, η Λένα Παπαδοπούλου δεν κάνει και πολλά για να πείσει εμένα τον περίεργο ότι κάτι έχει αλλάξει από τότε που ήθελε τρέλα και πράγματα ανεβασμένα ή από όταν διαμαρτυρόταν στο φεγγάρι, για να παρέμβει ώστε να γυρίσει ο αγαπητικός. Εμμένει να αναζητεί το λαϊκοπόπ σουξέ, που θα της εξασφαλίσει μια θέση στον ήλιο (και σε κάποιο μαγαζί) κι ένα κομματάκι από την πίτα της Πέγκυς Ζήνα και της Νατάσσας Θεοδωρίδου, στον αστερισμό των οποίων και παραμένει. Έτσι, ηλεκτρικές κιθάρες και τύμπανα κάνουν παρέα με μπουζούκια, ενώ τσιφτετέλια και ευκολοαπομνημόνευτα λογάκια συντροφεύουν μπαλάντες: πότε «σ’ αγαπάω κι ονειρεύομαι πως εμείς οι δυο μαζί θα ’μαστε για μια ζωή», πότε «ό,τι θυμίζει τα δυο του τα μάτια με κάνει και γίνομαι χίλια κομμάτια» και όλα καλά –βάλτε στον λογαριασμό και το λίγο πιο ηλεκτρονικό σουξεδάκι “Στην Αγκαλιά Σου” (υπάρχει και σε δεύτερη εκδοχή), το οποίο εμένα δεν μου λέει τίποτα, μα τα λαϊκά ραδιόφωνα το προκρίνουν. Α, ωραία, θα πείτε, όλα γνωστά, οικεία, δεδομένα –και κατακριτέα. Κατακριτέα; Χμμμ, όχι απαραίτητα. Η ανιψιά της Πίτσας Παπαδοπούλου είναι από τις λίγες που μεταχειρίζονται τούτη τη ξεχειλωμένη φόρμα του λαϊκοπόπ με αξιοπρέπεια. Τα τραγούδια της είναι μεν αναμενόμενα όχι όμως και προσβλητικά. Ορισμένα δε θα μπορούσαν ίσως να σταθούν και καλύτερα στον χρόνο με πιο προσεγμένες ενορχηστρώσεις ή με στίχους οι οποίοι δεν θα πόνταραν τα πάντα στα ρεφρέν –ακόμα κι έτσι, μερικά αποδεικνύονται ανώτερα σε βιωματικότητα και αμεσότητα από κάτι ψευδο-ποιητικές δηθενιές, που μας τις περνάνε και για ποιότητα (“Θέλω Να Μ’ Αγαπάς”, “Μη Μου Μιλάτε”). Πόντοι όμως κερδίζονται και στο μικρόφωνο: η Λένα Παπαδοπούλου δίνει στο 10 τον καλύτερο εαυτό της, κάνοντάς με και πάλι να στεναχωριέμαι που τη θάβω: την ακούω τη λαϊκή της στόφα και τη γουστάρω. Τις αντιλαμβάνομαι τις ικανότητες στην απόδοση της συναισθηματικής παλέτας της απλής καψούρας και του πιο μπελαλίδικου έρωτα. Και τις βλέπω σταθερά, αντί να αναπτύσσονται και να εξελίσσονται, να μένουν στις ίδια και στα ίδια μονοπάτια και να κοιτούν με δέος τις μανιέρες του ξανθού διδύμου Ζήνα-Θεοδωρίδου. Γιατί βρε παιδί μου τέτοια έλλειψη αυτοπεποίθησης;
