Είμαι, γενικά, θετικά προδιατεθειμένος απέναντι σε καλλιτέχνες που επιλέγουν τον δικό τους δρόμο στη δισκογραφία, μακριά από εταιρείες και συμβόλαια, περιοριζόμενοι μόνο από το προσωπικό τους καλλιτεχνικό όραμα. Σήμερα άλλωστε η μουσική τεχνολογία είναι τόσο επαρκής αλλά και οικονομικά προσιτή, ώστε επιτρέπει στον καθένα να ηχογραφεί στο προσωπικό του, οικιακό στούντιο με αποτελέσματα όχι πολύ φτωχότερα από αυτά που θα είχε σε ένα αντίστοιχο επαγγελματικό –αρκεί βέβαια να έχει τις απαραίτητες γνώσεις και ικανότητες. Ο Απόστολος Ρουτζομάνης, με το άλμπουμ του The Heart Of A Dreamer, ακολούθησε αυτόν ακριβώς τον ανεξάρτητο δρόμο. Στα 4 τραγούδια και 5 ορχηστρικά τα οποία περιλαμβάνει ο δίσκος, κύριο «όχημα» του Ρουτζομάνη είναι το πιάνο. Καλό πιανίστα βέβαια δεν τον λες. Προφανώς έχει σπουδάσει το αντικείμενο (ευχαριστεί και τον δάσκαλό του στο σημείωμα που περιέχεται στη συσκευασία) και έχει αποκτήσει μια κάποια τεχνική και μια αρκετά μεγάλη ταχύτητα στο ανεβοκατέβασμα των κλιμάκων. Όμως, κάθε φορά που επιλέγει να… «γκαζώσει», δεν καταφέρνει να διατηρήσει τον έλεγχο ούτε του ρυθμού ούτε των δαχτύλων του, με αποτέλεσμα να είναι αναρίθμητα τα σημεία όπου το αριστερό του χέρι αργεί και το δεξί του πατάει λάθος νότες. Τα τόσα λάθη κάνουν την ακρόαση του The Heart Of A Dreamer ιδιαίτερα κουραστική και ενοχλητική. Το γιατί δεν διορθώθηκαν αποτελεί μυστήριο… Όμως κι αν κανείς προσπεράσει τις εν λόγω χρονικές και τονικές αστάθειες και επικεντρωθεί στις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές, μάλλον δεν θα καταφέρει να αλλάξει και πολύ την αρνητική εικόνα. Τα “Jealousy” και “Nightingale’s Tear” είναι μεν συμπαθητικά τραγούδια με καλές ερμηνείες, δεν μπορείς ωστόσο να πεις και ότι διαθέτουν κάτι το ξεχωριστό –οι πολυφορεμένες αρμονικές αναπτύξεις τους τα κάνουν να ακούγονται σαν εκατοντάδες άλλες πιανιστικές μπαλάντες. Κι αν στα τραγούδια ο συνθέτης τα καταφέρνει κάπως, στα ορχηστρικά υπάρχουν επιπλέον προβλήματα. Όπως ότι σε πολλές στιγμές αδυνατείς να βρεις το θέμα ή κάποια κεντρική ιδέα. Βρίσκεις σίγουρα εδώ κι εκεί ψήγματα ιδεών οι οποίες θα είχαν ενδιαφέρον αν είχαν αναπτυχθεί περαιτέρω –άλλοτε θυμίζουν το στυλ του Yianni και άλλοτε μουσική για κινηματογράφο– αλλά συνήθως «πνίγονται» από έναν «βερμπαλισμό», από μια επίμονη δηλαδή προσπάθεια εντυπωσιασμού η οποία, πέρα από το ότι τις περισσότερες φορές ηχεί εντελώς παράταιρη, μαστίζεται και από τις προαναφερθείσες, κραυγαλέες τεχνικές αδυναμίες. Το The Heart Of A Dreamer του Απόστολου Ρουτζομάνη ακούγεται σαν ένας δίσκος που θα μπορούσε –υπό πολλές προϋποθέσεις– να είναι τουλάχιστον συμπαθητικός. Αν ο δημιουργός του διέθετε το απαραίτητο «γνώθι σ’ αυτόν», είχε φροντίσει να απαλείψει τα εκτελεστικά λάθη και είχε τιθασεύσει τη διάθεσή του για εντυπωσιασμό, τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα. Έτσι όπως έχει όμως, εν έτει 2010 και εν μέσω οικονομικής κρίσης, ο δίσκος αυτός προκύπτει φτωχός και προβληματικός ως ηχογράφημα και, τελικά, απαράδεκτος ως μουσικό προϊόν.
