Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δει και να κατανοήσει κανείς τις καταστάσεις και τα πράγματα, όσοι άνθρωποι, τόσες και απόψεις. Για το νερό έχουν (χιλιο)γραφτεί και (χιλιο)ειπωθεί τόσες λέξεις, τραγούδια, παραμύθια, αποφθέγματα και φιλοσοφίες. Το αγαπημένο H2O, η πηγή ζωής που αναφέρει και γνωστή διαφήμιση, βρίσκεται παντού και πάντα. Ο Στέλιος Δάβαρης προσφέρει τη δική του θεώρηση με το Όλα Είναι Νερό, γενικεύοντας και εξιδανικεύοντας τις ιδιότητες του ζωτικού υγρού. Ο τίτλος δεν αποτελεί κάποια αποκάλυψη, όμως το περιεχόμενο έχει τρία στοιχεία που καθιστούν αξιοσημείωτο τον νέο, δισκογραφικά, μουσικό. Αρχικά, η μελισματική φωνή του Δάβαρη, με το έντονο, εκτεταμένο βιμπράτο στις καταλήξεις, η οποία χρειάζεται βέβαια αρκετή δουλειά ακόμα για να αποκτήσει τον δικό της χαρακτήρα. Έπειτα, η φύση του άλμπουμ –είναι κατά βάση ακουστικό με διακριτική υποστήριξη από τα ηλεκτρικά όργανα– που εκμοντερνίζει τη λόγια προσέγγιση στην ελληνική μουσική (πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η χρήση της έννοιας «έντεχνο», καθώς προϋποθέτει πως οποιαδήποτε άλλη μουσική είναι άτεχνη. Ο όρος «λόγια μουσική» χρησιμοποιείται λοιπόν εδώ αντ’ αυτής). Και, τρίτον, η τάση συνδυασμού του εμπορικού στοιχείου με τη δημιουργική πλευρά της μουσικής τέχνης –μια χρυσή τομή, αν επιτευχθεί. Αποδομώντας τη μουσική, καθίσταται επίσης ενδιαφέρον πώς κάθε μουσικός μεταλλάσσει τις ακουστικές συνθέσεις του Δάβαρη, προσθέτοντας μια προσωπική πινελιά στην τελική μορφή του κάθε τραγουδιού. Αν και οι κιθάρες είναι το κεντρικό μουσικό όργανο του άλμπουμ, σε τραγούδια όπως τα “Βαρκελώνη” και “Τραγούδια Απλά” η περισσότερη μουσικότητα προέρχεται από το ηλεκτρικό μπάσο. Εν μέρει επίσης ο Δάβαρης γράφει περιγραφική μουσική: για παράδειγμα, στα “Παιχνίδι” και “Έλα Να Παίξουμε” οι μελωδίες πλησιάζουν πολύ κοντά στην έννοια του παιχνιδίσματος –ιδιαίτερα στο δεύτερο, όπου το κάλεσμα της glissando μελωδίας του βιολοντσέλου φανερώνει ένα παιχνίδι που μπορεί και να εγκυμονεί κινδύνους. Δύο τραγούδια ξεχωρίζουν φανερά από τα δεκατρία κομμάτια. Το pop με jazz αναφορές “Ήρθες Ξανά” και το συναισθηματικά σκοτεινό και συνάμα κλειστοφοβικό “Στο Τέλος”. Κοιτάζοντας πέρα από τις συνθέσεις αυτές καθεαυτές, τα δύο αυτά τραγούδια είναι απαραίτητα γιατί δρουν αντιθετικά. Δηλαδή, με την ύπαρξη δύο τόσο διαφορετικών μουσικά τραγουδιών, ο συνθέτης αποφεύγει την επανάληψη αλλά και την αναμενόμενη εκφορά την οποία θα περίμενε κανείς μετά από το κιθαριστικό αναμασημένο pop “Κορίτσι Της Βροχής”. Φυσικά και υπάρχουν αδύνατα σημεία στο Όλα Είναι Νερό, ωστόσο τα δικαιολογώ λόγω της αναμονής του Στέλιου Δάβαρη για αυτή τη δισκογραφική κυκλοφορία –η πρώτη του μετά από δέκα χρόνια προσπαθειών. Ελπίζω στο δεύτερο άλμπουμ να μην κρατήσει τη στάση «βάζουμε ό,τι περίσσεψε από τον πρώτο δίσκο» (όπως κάνουν πολλοί νέοι και ανερχόμενοι καλλιτέχνες) και να δουλέψει σε νέο υλικό, αντιμετωπίζοντάς το με την ωριμότητα που θα έχει έπειτα από τον χρόνο προώθησης της εν λόγω δουλειάς.
