Τραγουδάει φωναχτά. Πίνει. Παίζει ασταμάτητα κιθάρα. Κι όταν βγει η τραγουδίστρια για να ξεκουραστεί, δεν κάνει διάλειμμα στο καμαρίνι αλλά κάθεται στο πλαϊνό μέρος της σκηνής, ανάβει τσιγάρο και ακούει. Ο Μάλαμας μπορεί να έβγαλε αξιόλογους δίσκους στην πορεία του, αλλά το δυνατό του χαρτί ήταν πάντα οι ζωντανές εμφανίσεις. Από τις στριμωγμένες μπουάτ της δεκαετίας του 1980 –όπου πολλές φορές έπαιζε απ’ τις εννιά το βράδυ ως τις εννιά το πρωί– πέρασε υπομονετικά στα μεγάλα μαγαζιά και στα θέατρα χωρίς ιδιαίτερη τηλεοπτική προβολή, συνεργασίες μαρκίζας ή άλλου τύπου ευκολίες. Από την αποδοχή που γνώρισε στα μέσα των 1990s μέχρι και σήμερα, o Mάλαμας αρνούνταν πεισματικά να κυκλοφορήσει live δίσκο. Το Έξω αποζημιώνει όσους περίμεναν, με μια τετραπλή live κασετίνα (κυκλοφορεί και σε επαυξημένη έκδοση με DVD), η οποία περιλαμβάνει όλες τις σημαντικές δικές του συνθέσεις, μαζί με ορισμένα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τα δύο πρώτα CD ηχογραφήθηκαν σε περσινές συναυλίες στην Αθήνα (Θέατρο Βράχων) και στη Θεσσαλονίκη (Θέατρο Γης), η ηχητική δε αποτύπωση από το γνωστό δίδυμο Καργιωτάκη-Χαρμπίλα είναι άψογη. Ο “Θίασος” ακούγεται πιο επίκαιρος από ποτέ, η “Πριγκιπέσσα” λάμπει ανεπηρέαστη από την κακομεταχείρησή της στα μπουζουξίδικα και οι “Λάσπες” αποτελούν το ιδανικό ροκ διάλειμμα αν κάποια στιγμή η «εντεχνίλα» σε χτυπήσει στα νεύρα. Για πρώτη φορά ακούγονται επίσης από τη φωνή του Μάλαμα τα “Κίρκη” και “Πουλί Σε Δέντρο Αρχοντικό”, κατά τα άλλα όμως δεν υπάρχουν εκπλήξεις –παίρνεις αυτό που ζήτησες. Άλλωστε με τους φαν του Μάλαμα ισχύει το εξής καταπληκτικό: δεν έχουν καμιά απολύτως προσδοκία για κάτι διαφορετικό στα live. Με εξαίρεση την προσθήκη κάποιων τραγουδιών κατά καιρούς, οι εμφανίσεις του είναι έτσι πάντα ίδιες και απαράλλαχτες. Το τρίτο και το τέταρτο CD απαρτίζονται από ζωντανές επανεκτελέσεις τραγουδιών στο στούντιο Royal Alzheimer Hall της Θεσσαλονίκης. Η απουσία του κόσμου δεν μεταφράζεται μόνο σε απουσία φασαρίας και χειροκροτημάτων, αλλά και στη γενικότερη έλλειψη ουσίας. Πόσο μάλλον όταν οι ενορχηστρωτικές επαναπροσεγγίσεις αποδεικνύονται κάθε άλλο παρά τολμηρές. Στα αρνητικά πρέπει ακόμα να συμπεριληφθεί το ότι λείπουν κάποιες διασκευές που αποτελούν highlights των εμφανίσεων του Μάλαμα, όπως π.χ. το “Μου ’Πες Θα Φύγω” του Σιδηρόπουλου και ο “Μέρμηγκας” του Λοΐζου. Ασφαλώς τα δικαιώματα των τραγουδιών είχαν άλλη άποψη, ωστόσο οι φανατικοί του Μάλαμα (και έχει πολλούς) θα νιώσουν ότι κάτι τους λείπει. Παρά την έλλειψη αυτόνομης καλλιτεχνικής αξίας, η οποία χαρακτηρίζει όλα τα ελληνικά live cd στις μέρες μας (εφόσον δεν είναι συμπαγή αλλά κυκλοφορούν με λογική best of), το Έξω του Σωκράτη Μάλαμα αφήνει θετικές εντυπώσεις. Κι αυτό λόγω του επιπέδου των τραγουδιών. Αυτός ο δημιουργός με τη ροκ νοοτροπία είναι ταυτόχρονα ένας από τους πιο άξιους συνεχιστές του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Δικαίως λοιπόν κυκλοφορεί μια ζωντανή συλλογή των καλύτερων στιγμών του, μετά από εικοσιένα χρόνια δισκογραφίας. Και δικαίως δεν χρειάζεται να παίζει πια ως τις εννιά το πρωί, παρότι συχνά-πυκνά δίνει την εντύπωση ότι, αν τον άφηναν, θα το έκανε ευχαρίστως.
