Από τον πρώτο δίσκο των Συνήθων Υπόπτων το 1996, ο οποίος και αποτέλεσε ένα από τα σημεία αναφοράς της δεκαετίας, μέχρι τους πιο πρόσφατους Πέτρινους Κήπους, ο Χρήστος Θηβαίος έχει διαγράψει όλα αυτά τα χρόνια (και συνεχίζει ακόμα βέβαια) μια αρκετά αξιόλογη πορεία στο ελληνικό τραγούδι. Τόσο ως ένας πολύ ικανός και ξεχωριστός ερμηνευτής, δικών του τραγουδιών αλλά και άλλων δημιουργών, όσο και ως ένας αξιόλογος τραγουδοποιός με προσωπικό στίγμα και ταυτότητα. Το Πιο Πέρα Από Τα Μάτια (έξοχος τίτλος παρεμπιπτόντως, παρμένος απ’ το ομώνυμο τραγούδι σε στίχους του Άλκη Αλκαίου και μουσική του Θηβαίου, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2007 στον δίσκο Οι Τροβαδούροι Της Καρδιάς Μου) είναι ένα διπλό live άλμπουμ ηχογραφημένο στο Σταυρό Του Νότου τον Νοέμβριο του 2009, το οποίο έρχεται επί της ουσίας να συνοψίσει αυτήν την πορεία μέσα σε τριάντα –από τα πιο γνωστά– τραγούδια όλων των περιόδων του. Η αλήθεια είναι πως τα live άλμπουμ εδώ και αρκετές δεκαετίες αποτελούν ένα ιδιαίτερα εμπορικό χαρτί για τους δημοφιλείς καλλιτέχνες που ειδικά τώρα –σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη δισκογραφία– «πέφτει» όλο και πιο συχνά στο τραπέζι. Πολλές φορές μάλιστα αυτό γίνεται με τρόπο ενοχλητικά πρόχειρο και χωρίς κάποιον απ’ τους λόγους που θα μπορούσε να νοηματοδοτήσει ένα live άλμπουμ, όπως για παράδειγμα η ανάδειξη ενός αξιόλογου αρχειακού υλικού ή ντοκουμέντου, η αποτύπωση κάποιων ιδιαίτερα πετυχημένων –ή εξαιρετικά σημαντικών, για οποιοδήποτε λόγο– εμφανίσεων, είτε ακόμη μια εναλλακτική, εξωστουντιακή ηχογράφηση νέων τραγουδιών. Η πληθώρα, λοιπόν, ζωντανών κυκλοφοριών με την απουσία οποιασδήποτε καλλιτεχνικής πρόφασης, έχει δημιουργήσει μια σχετική προκατάληψη απέναντι σε τέτοια εγχειρήματα. Με το Πιο Πέρα Από Τα Μάτια, όμως, έχω την αίσθηση πως ο Χρήστος Θηβαίος ξεπέρασε πολλούς από αυτούς τους σκοπέλους, παρουσιάζοντας ένα, αν και όχι «απαραίτητο», τουλάχιστον καθ’ όλα αξιοπρεπές live άλμπουμ. Ξεκινώντας πρώτα απ’ όλα από τον εξαιρετικό ήχο, ο οποίος εντυπωσιάζει με την αρτιότητά του και δείχνει ότι πρωταρχικό μέλημα των συντελεστών υπήρξε η όσο το δυνατόν καλύτερη καταγραφή των κομματιών από μουσική άποψη και όχι η, εύκολη, λογική της απόδοσης μιας «ζωντανής» αίσθησης, με τις φωνές και τα χειροκροτήματα του κοινού να κυριαρχούν. Από ’κει και πέρα οι πολύ ενδιαφέρουσες εκτελέσεις της τετραμελούς μπάντας που πλαισίωνε τον Θηβαίο στις παραστάσεις, δημιουργώντας μια χαλαρή jazz ατμόσφαιρα, αποτελεί και τον σημαντικότερο λόγο να ξανακούσει κανείς τραγούδια έτσι κι αλλιώς γνωστά στο σύνολό τους, ενώ και οι ερμηνείες του Θηβαίου στέκονται κι αυτές σταθερά σε υψηλό επίπεδο, ξεπερνώντας σε κάποιες στιγμές ακόμα και τις στουντιακές εκτελέσεις. Ασφαλώς η επιλογή των τραγουδιών δεν ξεφεύγει από τη λογική του best of, με παρουσία όλων των δημοφιλών τραγουδιών που έγραψε ή τραγούδησε ο Θηβαίος (“Μέρες Αδέσποτες”, “Ο Γορίλας”, “Ο Άμλετ Της Σελήνης”, “Μικρή Πατρίδα”, “Αγάπη” κ.λ.π.) και λιγοστές εκπλήξεις (π.χ. “Ο Παλιός Στρατιώτης” των Λαυρέντη Μαχαιρίτσα-Ισαάκ Σούση και το “Με Κυνηγάει Η Θάλασσα” των Ματ Σε Δύο Υφέσεις), αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς είναι κάτι που για τους περισσότερους δεν λογίζεται ως αρνητικό. Οι συμμετοχές του Θάνου Μικρούτσικου και του Γιώργου Ανδρέου (δύο συνθετών οι οποίοι συνεργάστηκαν με τον Θηβαίο αποκλειστικά σαν ερμηνευτή) σε κάποια τραγούδια με το πιάνο τους και τη φυσική τους παρουσία μπορεί βέβαια να σήμαιναν πολλά για όσους παρευρέθησαν στον Σταυρό Του Νότου, αλλά για τους ακροατές του άλμπουμ περνάνε μάλλον απαρατήρητες. Η συμμετοχή της Emilia Ottaviano, από την άλλη, στα τραγούδια που έχει ήδη ερμηνεύσει δισκογραφικά με μοναδικό τρόπο, δίνει μια αίσθηση επανάληψης και νομίζω πως θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να αναζητούνταν εναλλακτικοί τρόποι απόδοσής τους. Τα τρία bonus tracks στο τέλος του δεύτερου CD –ηχογραφήσεις από τη συναυλία με τίτλο «Ανάμεσα σε δύο πιάνα» που είχε διοργανώσει το περιοδικό Δίφωνο το 2005– αποτελούν μια ευχάριστη προσθήκη, με τον Θηβαίο να ερμηνεύει τη “Σιωπή” των Ξύλινων Σπαθιών, το “Μετάξι” των Σωκράτη Μάλαμα-Άλκη Αλκαίου και το δικό του “Ημερολόγιο” με τη συνοδεία των δύο πιάνων του Σταύρου Λάντσια και του Τάκη Φαραζή, κλείνουν ιδανικά ένα εξαιρετικά χορταστικό (συνολικής διάρκειας δυόμισι ωρών) και προσεγμένο live άλμπουμ.
