Εσχατολογικώς παραινετικά αποφθέγματα από την εγκυμονούσα νύμφη Κυάνη μας προϋπαντούν στο τριτότοκό της γέννημα. Και συμπορευόμαστε μαζί τους σε όλη τη στιχουργική διάρκειά του. Λες και η μουσική δεν είναι το κύριο ζητούμενο των Cyanna στο End Is Near. Λες και είναι μονάχα μια αφορμή για να κολλήσει στο στόμα του διπλανού η ποίηση. Μια γραφή μηδενιστική, η οποία κοιτάει πίσω, κοιτάει μπροστά, και παντού ανακαλύπτει την κοινή συνισταμένη του άσκοπου, που αποκτά νόημα μόνο αν κανείς γίνει ιερέας της Στιγμής. Απορροφώντας τον πόνο και την απελπισία σαν προσωπικό ναρκωτικό, να χαθεί στο τριπάκι περιμένοντας εκείνη την ώρα που η ανθρώπινη αδυναμία θα αποδεχθεί οικειοθελώς να απωλέσει τη συνείδηση του επερχόμενου τέλους και θα συμπυκνωθεί για να χαράξει στο χώμα μιαν οργισμένη κατάθεση, ματωμένη, ως το μόνο εφικτό στο ανώφελο πέρασμά της. Επαναστατείς, αγαπάς, γεννάς, όλα στο τέλος καταλήγουν σε μια υποταγή στο ψέμα τους. Μπορείς να τα κοιτάξεις κυνικά και να αποδεχτείς ότι μένει να το κατανοήσεις για να μην είσαι τουλάχιστον κορόιδο. Κι έτσι, γνωρίζοντας αυτή την αλήθεια, να κρατάς φλογισμένες τις κραυγές και το αίμα σου περιμένοντας το κατάλληλο λεπτό για να τα τινάξεις σε έναν πίδακα, φωνάζοντας πως από το τίποτα αρκεί μια Στιγμή για να φτιάξεις το προσωπικό σου πανηγύρι. Η δύναμη των λέξεων λοιπόν είναι εκεί. Αρκετά ισχυρή και σίγουρα τίμια στον σκοπό της. Διέπει όλο το άλμπουμ των Cyanna, προσθέτοντας σε κάθε κομμάτι κι από μια πινελιά με απόλυτη συνέπεια. Ούτε το εξώφυλλο δεν διαφοροποιείται, με τον υποβλητικό τίτλο End Is Near πάνω στην κοιλιά της κυοφορούσας. Αμφίσημο ίσως, καθώς σου μένει η αμφιβολία, η οποία κι αυτή, σαν κρυμμένη ελπίδα που δεν τολμά να πιστέψει τον εαυτό της, κρυφοπερπατάει στους στίχους: κι αν το τέλος φέρει κάτι άλλο που δεν ξέρουμε; Όλα καλά λοιπόν μέχρι εδώ. Κι έρχεται αδιάντροπη τώρα η απορία: γιατί αυτή η ένταση αφήνεται να κυλήσει σε μια μουσική τόσο ομοιογενή, όταν το κάθε κομμάτι έχει κάτι τόσο συμπληρωματικό να δώσει στο όλο στιχουργικό σκηνικό; Προς τι η σπαργανωτική ομοιοστασία του ήχου στο εργοτάξιο των ροκοσυνάτων κλασικοδομών, των προσεγμένων παραμορφώσεων και των κλωνοποιημένων αστικοπόπ «α-λα-διαφημιστική καμπάνια» νεανικών ασμάτων; Γιατί προμοτάρεται η κατασκευή και όχι η δημιουργία ; Εν κατακλείδι, στο End Is Near των Cyanna υπάρχει η κατάλληλη φωνή, συναινούν και οι ικανοί τεχνίτες γεφυριών στην αχανή μουσική τάφρο, αλλά όταν το ζητούμενο καταναλώνεται στην αψεγάδιαστη ηχητική παραγωγή, ενδεχομένως αναζητούνται πελάτες στο εμπορικό κέντρο του αυτοερωτισμού… Ραντεβού στη μετά του τέλους πραγματικότητα, λοιπόν, για μια Κυάνη χωρίς κυάνωση. Υ.Γ.: Οι νεαροί θιασώτες του “I Wanna Be Your Dog”, που διασκευάζεται εδώ, ας ρίξουν μια συγκριτική ματιά στην Ποθουλάκειο εκτέλεση.
