Πρώτη προσωπική κυκλοφορία για τον βιρτουόζο στο βιολί Τάσο Παπαστάμου, η ως τώρα μουσική πορεία του οποίου έχει διαγραφεί ανάμεσα σε κλασικούς διαδρόμους (Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ), αλλά και εναλλακτικούς (Closer, Κρίστη Στασινοπούλου). Στο Solace εμφανίζει (ως Tasman) έναν διαφοροποιημένο εαυτό, δανειζόμενος μουσικά στοιχεία από την electronica και ενσωματώνοντάς τα σε ένα ιδιαίτερα ambient ύφος. Υψηλές οι προσδοκίες από έναν καλλιτέχνη σαν τον Παπαστάμου, οι έμπειροι όμως ακροατές-γνώστες του προηγούμενου έργου του απομένουν μάλλον με ένα αίσθημα κενότητας. Στο σύνολό του, το Solace φαίνεται ως μια προσπάθεια εξερεύνησης της σύγχρονης κατ' οίκον ψηφιακής μουσικής τεχνολογίας. Είναι άλλωστε αρκετά εύκολο τη σήμερον ημέρα να δημιουργήσει κανείς ένα home-studio και να πειραματιστεί με τον υλικό (πλήκτρα, κιθάρες και άλλα φυσικά όργανα) ή άϋλο εξοπλισμό (προγράμματα μουσικής σύνθεσης, επεξεργασίας του ήχου κλπ). Το “Awake” δίνει μια υπόσχεση –την αμφίδρομη επικοινωνία του ψηφιακού με το αναλογικό στοιχείο, του ηλεκτρονικού υπολογιστή με το βιολί. Στη συνέχεια όμως του Solace ο Tasman/Παπαστάμου δεν παρουσιάζει παρά ένα κακέκτυπο της 1980s electronica. Το “The Cloud Of My Dreams” θυμίζει εξαιρετικά Enigma, με τα χαμηλά ανδρικά φωνητικά στα κουπλέ και τα ορχηστρικά, γεμάτα, ρεφρέν. Στο συγκεκριμένο κομμάτι εντόπισα μάλιστα μια μικρή ηχητική δυσλειτουργία στο πιάνο, το οποίο παραμορφώνει στις υψηλές του νότες. Αν πρόκειται για θεμιτό glitch τότε δεν ταιριάζει καθόλου με το υπόλοιπο αισθητικό σύνολο. Γενικότερα δεν υπάρχει καμία ρυθμική ποικιλία, παρά μόνο ένα συνεχές πάντρεμα της electronica-dub με ένα κομμάτι που γειτνιάζει με τη drum ‘n’ bass (“Chip And Charge”). Από την πλευρά δε της ενορχήστρωσης παρατηρώ μια σταθερή δομή, με τα ψηφιακά pads να κρατούν τις «πλάτες», τις βασικές αρμονίες, ενώ το βιολί –παρότι είναι το μόνο όργανο που προσδίδει μουσικό και συνθετικό ενδιαφέρον– δεν έχει κεντρικό χαρακτήρα. Ως αίσθηση λοιπόν, το Solace του Tasman σου αφήνει αυτή του ηχητικού κολλάζ. Αν και ουσιαστικά έτσι έχει η σύγχρονη μουσική –αποτελεί δηλαδή ένα σύνολο οργανωμένων ήχων σε διαφορετικά αισθητικά πλαίσια– θα περίμενα μεγαλύτερο συνθετικό ενδιαφέρον από κάποιον με την εμπειρία και τη γνώση του Παπαστάμου, όπως και την αποφυγή των αντιγραφών: το “Living A Lie” παρουσιάζει εξόφθαλμες αρμονικές και ενορχηστρωτικές ομοιότητες με το “A Forest” των Cure. Εδώ ο Παπαστάμου δείχνει έτσι να είναι πειραματικός για τον εαυτό του –έχοντας ως μοναδικό σκοπό την αυτοέκφραση. Η οποία όμως αποτυγχάνει στον στόχο της γιατί εμπλέκεται στον τεχνολογικό ντετερμινισμό, τον οποίον προϋποθέτει η μουσική τεχνοκουλτούρα. Κλείνοντας, ως μοναδική «παρηγοριά», όπως μεταφράζεται και ο τίτλος του άλμπουμ, προκύπτει το “Feel Link”, όπου ο Tasman ξεπερνά το φράγμα του muzak-μουσικής για ασανσέρ, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για αυθεντική αυτοέκφραση σε κάποια μελλοντική δουλειά.
