Η πρώτη μάχη έχει πάντα τη σημασία της. Ακόμα κι αν δεν αποδειχθεί κρίσιμη για την έκβαση του πολέμου, είναι ίσως η πλέον καθοριστική για ό,τι ονομάζουμε «ψυχολογικό αβαντάζ/ντεζαβαντάζ». Έτσι συμβαίνει και στο δισκογραφικό τερέν. Και παρόλο που δεν μπορώ να κάνω προβλέψεις για το τι θα κάνει τελικά ο Diezel στον δικό του «πόλεμο», νομίζω ότι στο άλμπουμ Η Πρώτη Μάχη LP εμφανίζει κάποια δυνατά όπλα, τα οποία ενδέχεται να του φανούν πολύ χρήσιμα στο μέλλον –με την προϋπόθεση ότι θα τα τελειοποιήσει και ότι, παράλληλα, θα αποφύγει κάποιες αστοχίες, εξ’ αιτίας των οποίων χωλαίνει το ντεμπούτο του. Το “Φωνή Βοώντος”, που ανοίγει το άλμπουμ, ξενίζει με τα μελοδραματικά του πλήκτρα και την ξέχειλη συναισθηματική υπερβολή των φωνητικών: το βιωματικό δεν είναι πάντα καλός οδηγός, όσο δεν γνωρίζεις να το τιθασεύεις. Εντούτοις, κάτι σε πείθει να στήσεις αυτί στα όσα σκαρώνει ο Diezel: υπάρχει η κρυμμένη δύναμη που διαθέτει το οτιδήποτε αληθινό, υπάρχει δε και ταλέντο –αλλιώς δεν θα το συζητούσα. Σε αυτή την τραμπάλα βρίσκεσαι καθισμένος καθ’ όλη τη διάρκεια του Η Πρώτη Μάχη LP, που άλλοτε εκτοξεύεται, προξενώντας σου ενθουσιασμό, και άλλοτε (αυτο)βαραθρώνεται, αφήνοντάς σε απογοητευμένο. Τα ύψη στα οποία αναφέρομαι πρεσβεύονται από τραγούδια όπως το “Η Πρώτη Μάχη”, το “Τυφώνας & Πίθηκος”, το “Σίγουρα” και το “Καθένας Με Το Δρόμο Του”. To πρώτο, ίσως το πλέον μουσικό κομμάτι εδώ, αποτελεί μια εξαιρετικά δυναμική κατάθεση ψυχής, αλλά και μανιφέστο άποψης για το εγχώριο hip hop. Καλογραμμένο, προσεγμένο (η παραγωγή φυσάει) και με περισσή ενέργεια, αποτελεί ίσως το διαμάντι του δίσκου. Στο δεύτερο εμφανίζονται guests ο DJ The Boy και ο 12ος Πίθηκος, προσφέροντάς μας έναν τετράλεπτο τυφώνα: αν και το τραγούδι περιπλέκεται με τη γνωστή στιχουργική αυτοαναφορικότητα από την οποία διακρίνεται/πάσχει ο hip hop χώρος, εδώ δεν γίνεται ούτε εις μάτην, ούτε για εφετζίδικη επίδειξη, ούτε ως στείρος μιμητισμός: ειδικά ο 12ος Πίθηκος είναι ραπάς του δρόμου, συνειδητοποιημένος, περήφανος και εκφραστικός. Συμβάλλει έτσι στο ν’ αποκτήσει το κομμάτι τη δύναμη εκείνη που συναντάς μόνο στις καλύτερες, πιο βιωματικές περιπτώσεις του αμερικανικού hip hop. Η ευφυής, ουσιαστική χρήση του αυτοαναφορικού στοιχείου επαναλαμβάνεται και στο “Σίγουρα”, όπου ο Diezel διαλέγει ωραία λόγια με κύριο άξονα τη λέξη «σίγουρα» και τα τοποθετεί με χιούμορ πάνω σε ένα ταιριαστό μουσικό φόντο –κρίμα που τα γυναικεία φωνητικά (της Lilian) αποπροσανατολίζουν τη συνολική αίσθηση. Η συμμετοχή χαλάει μερικώς και το “Καθένας Με Το Δρόμο Του”, καθώς οι Πύρινη Λαίλαπα –θέλοντας προφανώς να φανούν αντάξιοι του ονόματός τους– επιλέγουν μια πρόζα μη συμβατή με το υποβλητικό κλίμα της σύνθεσης, όπως εκφράζεται από την αίσθηση κομψής, νυχτερινής electronica του μελωδικού φόντου και το σχεδόν ψιθυριστό, εν είδη ρεφρέν «αν είσαι φίλος μου ρε, τότε νοιάσου για μένα, αν είσαι εχθρός μου προσευχήσου να πεθάνω μια μέρα». Στον αντίποδα, ο Diezel διαπράττει κάποια σημαντικά σφάλματα. Άστοχος ο χαβαλές του “Στον Κόσμο Μου”, με κλειστή, εντελώς παρεΐστικη διάθεση και μετριότατους στίχους –ακαλαίσθητα δε και αυτά τα συγκοπτόμενα πνευστά από πίσω. Η κακώς νοούμενη ραπ αυτοαναφορικότητα χτυπάει δε απροσδόκητα το “Μέσα Στο Γκρίζο” –γράφω απροσδόκητα, γιατί λίγο πιο πριν ο Diezel μας είχε αποδείξει ότι είναι σε θέση να τη μεταχειρίζεται με έναν διαφορετικό από τα τετριμμένα τρόπο. Ως βαρύτερο όμως ατόπημα προκύπτει το “Σε Κάθε Γειτονιά”: δεν λες ιστορίες της πόλης (ή της όποιας γειτονιάς) με αυτό τον τρόπο. Όχι γιατί δεν συμβαίνουν, αλλά γιατί το παρόν στήσιμο εστιάζει αποκλειστικά στην κορύφωση του μελοδράματος μέσω μιας πλοκής-κλισέ, στην κλάψα (αντί για τον πόνο), και στον εύκολο διδακτισμό της προτροπής «ξυπνάτε». Έτσι όμως, εστιάζοντας δηλαδή σε μια σειρά δραματικών περιστατικών αντί για το πώς μπορεί να βιώνει ένας άνθρωπος μια τέτοια πορεία ζωής, καταλήγεις να φτιάχνεις σενάρια για ταινίες με ιδανική πρωταγωνίστρια τη Μάρθα Βούρτση, όχι ιστορίες της σύγχρονής μας Αθήνας. Λίγο καλύτερες υπήρξαν οι επιδόσεις στο κάπως παρεμφερές “Τελευταία Σελίδα” κι εδώ πάντως καθίσταται εμφανές ότι απαιτείται περισσότερη τριβή με τον στίχο. Η hip hop κοινότητα ενδεχομένως να περίμενε να διαβάσει διαφορετικά πράγματα από μια κριτική σε έναν hip hop δίσκο, παραμένει όμως πάγια θέση μου ότι η μουσικοκριτική αποτελεί κάτι συγκεκριμένο, έξω από είδη και κοινοτικούς κώδικες (τους οποίους και δεν κατέχω): οφείλει να αποτιμά τη συνολική κατάθεση με καθαρά αισθητικά κριτήρια και με άξονα αναφοράς το όλον της μουσικής δημιουργίας. Υπό μια τέτοια λοιπόν οπτική και παρά τις σημαντικές αδυναμίες τις οποίες πραγματεύτηκα πιο πάνω, το άλμπουμ Η Πρώτη Μάχη LP βρίσκει τον Diezel να κερδίζει περισσότερα από όσα χάνει. Φανερώνεται ως δημιουργός ταγμένος στο εγχώριο ποιοτικό hip hop, το δρομολογούμενο μακριά από τηλεοπτικές κάμερες, από μαραμένες «αυλές» και μπουζουκοδιαδρομές. Δεν γνωρίζω στο πώς συνέβαλλε ο Αβοπολίτης Γιάννης «Πίκπας» Ιωάννου στο τελικό αποτέλεσμα (για το οποίο και βρίσκεται στις ευχαριστίες), πάντως εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν καλλιτέχνη που αφήνει υποσχέσεις για τη συνέχεια.
