Εμπορική επιτυχία της περασμένης σεζόν, το Σούλα Έλα Ξανά είναι μια κινηματογραφική κωμωδία χωρίς ιδιαίτερες καλλιτεχνικές επιδιώξεις, στοιχεία που φαίνονται ακόμα κι από το –απευθυνόμενο στα ένστικτα των θεατών– αρκτικόλεξο του τίτλου. Ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε με το soundtrack της ταινίας και το παρελθόν μας έχει αποδείξει ότι δεν είναι καθόλου απίθανο από μια μέτρια ή αδιάφορη ταινία να ξεπηδήσει ένα εξαιρετικό άλμπουμ ή ένα εξαιρετικό τραγούδι. Πολλά τα παραδείγματα, αλλά ας αρκεστούμε σ’ ένα εγχώριο και μάλιστα πρόσφατο: το “Πόσο Σ’ Αγαπώ” του Σταμάτη Κραουνάκη –ένα υπέροχο ερωτικό τραγούδι– ξεπέρασε κατά πολύ σε αξία το τηλεοπτικό προϊόν που είχε κληθεί να υποστηρίξει. Στο σάουντρακ του Σούλα Έλα Ξανά όμως τη μουσική δεν τη γράφει ο Κραουνάκης, αλλά ο νεαρός –πρώην συνεργάτης του στη Σπείρα-Σπείρα– Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, για του οποίου το ταλέντο πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί αλλά ελάχιστα απ’ αυτά έχουν δικαιωθεί στη μέχρι τώρα δισκογραφία του. Το άλμπουμ χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο μέρη: αρχικά έχουμε τα έξι τραγούδια που έγραψε ο Χριστοδουλόπουλος πάνω σε στίχους του σκηνοθέτη της ταινίας, Βασίλη Μυριανθόπουλου, ενώ στη συνέχεια υπάρχουν τρία οργανικά θέματα και μία δεύτερη εκτέλεση του ενός τραγουδιού, από την πρωταγωνίστρια του φιλμ Ζέτα Μακρυπούλια. Το όλο εγχείρημα βρίθει από μουσικά και στιχουργικά κλισέ, αλλά περισσότερο ενοχλεί η αίσθηση του αγωνιώδους κυνηγητού για το σουξέ. Από το πρώτο κιόλας, ομώνυμο, τραγούδι –που σαν ιδέα παραπέμπει στις “3 Χάριτες” των Κραουνάκη/Νικολακοπούλου– στήνεται ένα χορευτικό και μπιτάτο, αλλά μάλλον κακόγουστο, σκηνικό με τη Μακρυπούλια και τους άλλους πρωταγωνιστές του φιλμ να αραδιάζουν διάφορους αφελείς στίχους, όπως το κάπως απειλητικό: «Εσύ Σούλα γεννήθηκες/ και Σούλα θα πεθάνεις». Μάλλον για τον στιχουργό και σκηνοθέτη, το «Σούλα», εκτός απ’ το όνομα της ηρωίδας του, δηλώνει και κάποια ιδιότητα, αφού και στο επόμενο τραγούδι (ένα λάτιν του συρμού, το οποίο τραγουδάει επίσης η Μακρυπούλια) επιμένει: «γιατί εμένα με λένε Σούλα/ κι αν δε μου πάει κάτι, αυτό είναι ο χωρισμός». Πιο μεγάλο σχετικά ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα τέσσερα τραγούδια που λέει η Ελένη Πέτα, μια τραγουδίστρια με πολύ ενδιαφέρουσα φωνή η οποία εδώ και αρκετά χρόνια προσπαθεί με αμήχανο τρόπο να βρει ένα ύφος κι ένα ρεπερτόριο που να της ταιριάζει, χωρίς όμως να ’χει καταφέρει ν’ αφήσει κάποιο προσωπικό στίγμα μέχρι στιγμής. Εδώ για παράδειγμα είναι μάλλον ατυχής και άδικος για την ίδια ο τρόπος που ερμήνευσε –θυμίζοντας έντονα την Άννα Βίσση– το «καρβελικής» αισθητικής “Πρώτη Φορά”. Αντίθετα, δείχνει έναν πολύ πιο έντονο ερμηνευτικό χαρακτήρα όταν πέφτουν οι τόνοι στα ευαίσθητα και ατμοσφαιρικά “Μεγάλο Κορίτσι” και “Μίλα Μου”. Σ’ αυτά τα δύο τραγούδια αλλά και στα –πολύ προσεγμένα– ορχηστρικά που ακολουθούν εντοπίζονται και οι καλύτερες στιγμές του σάουντρακ Σούλα Έλα Ξανά, ως μικρά δείγματα που φανερώνουν πως ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος έχει όντως δυνατότητες και πράγματα να δώσει στο τραγούδι, όταν (και αν) κατορθώσει να βάλει στην άκρη τις ευκολίες του.
