Έχει ένα χαρακτηριστικό η ερμηνεία του Μητροπάνου στις συναυλίες. Οι περισσότεροι θα το έχετε προσέξει: την ώρα που οι μουσικοί παίζουν κανονικά τον ρυθμό, εκείνος τραγουδά με μια ελαφρά καθυστέρηση, αγνοώντας την αυστηρή δομή του τραγουδιού και διαχωρίζοντας τη θέση του από εκείνο. Υποβόσκει μια ελαφρά υπεροψία στη συνήθειά του αυτή, μια αυταρέσκεια. Την ίδια στιγμή όμως, είναι μια «αταξία» την οποία έχει κερδίσει με το σπαθί του. Πρόκειται ίσως για τον μεγαλύτερο εν ζωή Έλληνα λαϊκό τραγουδιστή. Μια φωνή δεν αρκεί. Ούτε και οι συνεργασίες με τους «καταξιωμένους». Εδώ μιλάμε για ένα θρυλικό ρεπερτόριο και μια πορεία η οποία λίγες φορές μονάχα λερώθηκε από κινήσεις πανικού ή ματαιοδοξίας. Σοβαρούς mainstream τραγουδιστές ελάχιστες φορές είδαμε στη χώρα ετούτη και όσους βρήκαμε τους επιβραβεύσαμε. Το διπλό άλμπουμ Τα Τραγούδια Της Ζωής Μου περιλαμβάνει τη συναυλία του Δημήτρη Μητροπάνου στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβρη του 2009. Ο τίτλος λειτουργεί σαν κράχτης. Είναι άλλωστε αναπόφευκτο σε μια τόσο μεγάλη συναυλία ένας καλλιτέχνης να συμπεριλάβει τα σημαντικότερά τραγούδια που ερμήνευσε. Εδώ συναντάμε έτσι όλους τους μεγάλους σταθμούς, από τον Άγιο Φεβρουάριο στου Αιώνα Την Παράγκα και από την κορυφαία ελληνική ροκ μπαλάντα “Για Να Σ’ Εκδικηθώ” μέχρι το διαχρονικό “Σ’ Αναζητώ Στη Σαλονίκη”. Άνθρωπος ανοιχτόκαρδος κι ευαίσθητος δεν μένει ασυγκίνητος με τα τραγούδια αυτά, όσες φορές κι αν έχουν ακουστεί τις τελευταίες δεκαετίες, όσο συχνά κι αν «εκτελούνται» από γυμνασμένους νεαρούς με σωστές αλλά χωρίς ιδιαίτερη χροιά και συναίσθημα φωνές. Όταν δε την επιμέλεια της ορχήστρας έχει αναλάβει ο κιθαριστής Γιάννης Παπαζαχαριάκης (άγνωστο όνομα στους πολλούς, γνωστή φυσιογνωμία στους μουσικόφιλους), ξέρεις πως τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Τα μικροπροβλήματα της εν λόγω κυκλοφορίας έχουν να κάνουν με τη μίξη. Είναι μεγάλο λάθος σε ηχογραφήσεις συναυλιών να δίνεται υπερβολικός χρόνος στα χειροκροτήματα του κοινού. Ξεκινάει, επί παραδείγματι, το “Έρωτας Αρχάγγελος” του Χρήστου Λεοντή και επί μισό λεπτό με το ρολόι ακούς χειροκροτήματα. Εντάξει, μεγάλο τραγούδι, δικαιολογημένος ο ενθουσιασμός, όμως ο ακροατής από το σπίτι του κάθε άλλο παρά ζει τη συγκίνηση της στιγμής. Αντίθετα, θέλει να ακούσει το τραγούδι και κάτι τον εμποδίζει. Ένα ακόμα πταίσμα του δίσκου, καλλιτεχνικής φύσεως αυτή τη φορά, είναι η επιλογή της ορχήστρας να μην παίξει ολόκληρα τα “Άλλος Για Χίο Τράβηξε” και “Η Σούστα Πήγαινε Μπροστά” (των Μούτση και Ελευθερίου), αλλά να τα εξαντλήσει στο πρώτο ρεφρέν. Λεπτομέρεια, ίσως, όμως μια τέτοια λογική μαγαζιού ηχεί παράταιρη σε χώρους όπως το Ηρώδειο –πόσο δε μάλλον σε ερμηνευτές τέτοιου διαμετρήματος. Καλύτερα να έμενε απ’ έξω ένα τραγούδι, παρά αυτό. Οι παραπάνω παρατηρήσεις βέβαια αποδεικνύονται δευτερευούσης σημασίας όταν έχεις σε μια διπλή έκδοση τα κορυφαία τραγούδια του Μητροπάνου. Το δεύτερο CD κλείνει με τη “Ρόζα”. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης και φιλοσοφίας απέναντι στη ζωή, αισθάνονται αυτή τη γλυκιά ένωση με τον διπλανό τους. Και, ποιος ξέρει, μπορεί στις κερκίδες του Ηρωδείου να βρισκόταν ένα παιδί που, μέσα στην καταστροφολογία των καιρών, θα γράψει κάποτε ένα λαϊκό τραγούδι σαν κι αυτό και κάποιος που καθόταν δίπλα του θα σηκωθεί να το χορέψει.
