Το άλμπουμ The Call καταγράφει τη συνεύρεση στο στούντιο του Έλληνα jazz κιθαρίστα Κώστα Μαγγίνα –μουσικού με πλούσιο βιογραφικό και δύο προηγούμενες προσωπικές κυκλοφορίες– και του Βούλγαρου τραγουδιστή της jazz Peter Salchev, με επίσης εντυπωσιακό καλλιτεχνικό παρελθόν. Ο μεν πρώτος συνοδεύει εδώ με τις ακουστικές κιθάρες και το μαντολίνο του, ο δε δεύτερος προσφέρει τη φωνή του –οι δυο τους στήνουν «μία ιστορία με δύο πρόσωπα» ή αλλιώς έναν διάλογο ανάμεσα στα όργανα και στην ανθρώπινη φωνή, ο οποίος καταγράφηκε επί τόπου στο στούντιο, όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου. Στα 10 κομμάτια του The Call περιλαμβάνονται κυρίως διασκευές: γκόσπελ (“Amazing Grace”), παραδοσιακές ιρλανδέζικες μπαλάντες και φολκ τραγούδια (“St. James Infirmary”, “Morning Dew”, “Black Is The Colour Of My True Love’s Hair” κ.ά.), καθώς και χιλιοδιασκευασμένα στάνταρ όπως το “Summertime”. Κι ενώ η ιδέα δύο Βαλκάνιων να ασχολούνται με την κέλτικη και ιρλανδέζικη μουσική ίσως φαίνεται κατ’ αρχάς ενδιαφέρουσα, κατά την ταπεινή μου άποψη είναι κάπου εδώ όπου σκαλώνει το πράγμα. Ο Μαγγίνας είναι βέβαια εξαιρετικός χειριστής των οργάνων και αποδίδει με άνεση και απαράμιλλη δεξιοτεχνία. Ο Salchev, από την άλλη, ενώ εμφανίζεται επίσης αλάνθαστος και διαθέτει ογκώδη και αρκετά ευέλικτη φωνή, μοιάζει να είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του εγχειρήματος, καθώς δεν καταφέρνει να χρωματίσει και να «ματώσει» στις ερμηνείες του. Υπάρχουν και δύο ορίτζιναλ συνθέσεις στο The Call, που όμως δεν καταφέρνουν να αλλάξουν τη συνολική εικόνα. Το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι –σύνθεση του Μαγγίνα– είναι ουσιαστικά ένας οχτάλεπτος βοκαλιστικός αυτοσχεδιασμός πάνω σε βαλκανικούς δρόμους με μικρό ενδιαφέρον, ενώ το (μόλις 45 δευτερολέπτων) “Can Not Be True” του Salchev αποτελεί απλά ένα μελωδικό «ρετάλι» που ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για ένα πλήρες κομμάτι. Αλλά στην παρουσιαζόμενη εδώ μορφή δεν προσθέτει απολύτως τίποτα. Όταν καταπιάνεται κανείς με διασκευές, ο στόχος, νομίζω, θα πρέπει να είναι να φωτίσει άγνωστες πλευρές των συνθέσεων και βέβαια να συγκινήσει. Κατά τη γνώμη μου, στο The Call ο Κώστας Μαγγίνας και ο Peter Salchev καταφέρνουν μόνο το πρώτο (κι αυτό εν μέρει) και σχεδόν καθόλου το δεύτερο. Το από κοινού πόνημά τους αποτελεί μεν ένα ευχάριστο άκουσμα με εξαιρετικά διαυγή ήχο, δεν κατορθώνει όμως να κερδίσει το στοίχημα των πολλαπλών ακροάσεων και καταλήγει τελικά να ακούγεται ελαφρώς αδιάφορο.
