Είναι άδικο, άτυχο, ή όπως αλλιώς θες το λες, να θυμίζεις σε εμφάνιση τον Κώστα Μαρτάκη και σε φωνή τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, και παρόλα αυτά να μην έχεις την επιτυχία που θα έπρεπε. Ο Γιώργος Παπαδόπουλος διαθέτει μια καλή φωνή, τραγουδάει σωστά και έχει ωραία χροιά. Δυστυχώς όμως, η μεγάλη ομοιότητα της με αυτή του Χατζηγιάννη τον αδικεί στο μυαλό του πολύ κόσμου, που με ευκολία θα πει: «Α, τον αντιγράφει». Στο νέο του άλμπουμ Μαζί Μου Σε Θέλω, ο Γιώργος Παπαδόπουλος είχε να κολυμπήσει στις Θάλασσες του προηγούμενου δίσκου, και να παλέψει “Σώμα Με Σώμα” με τη μέχρι τώρα επιτυχία που είχε γνωρίσει. Οπότε, ενδιαφέρει κυρίως αν στη νέα του δουλειά μας παρουσιάζει κάτι καινούργιο. Νομίζω πως το καταφέρνει, αλλά μονάχα εν μέρει. Σε ένα ποπ μπαλαντοειδές φόντο, με κάποιες ροκ αποχρώσεις –της μόδας τον τελευταίο καιρό– ο Παπαδόπουλος καταφέρνει με τη βοήθεια ταλαντούχων αλλά και φτασμένων στιχουργών να στήσει έναν ωραίο, ταξιδιάρικο δίσκο, ο οποίος εύκολα ξεχωρίζει ανάμεσα στους όμοιους του είδους του, χωρίς πάντως αυτό να σημαίνει ότι δεν παρουσιάζει, συνολικά, και κάποιες ευδιάκριτες αδυναμίες. Σε βασικό ατού του Μαζί Μου Σε Θέλω αναδεικνύεται ο στίχος. Όταν άλλωστε έχεις ονόματα στιχουργών σαν αυτό του Κυριάκου Ντούμου ή του Θανάση Γκαραβέλα, για παράδειγμα, ξέρεις από πριν ότι το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, το “Να Σ’ Άγγιζα”, το “Μη Σβήνεις Τα Φώτα”, η “Σκόνη Απ’ Τη Σαχάρα”, ή το “Δε Θα Κοιμηθούμε Πια Μαζί” βρίσκονται σε καλό επίπεδο στιχουργικά. Η δε φωνή του Γιώργου Παπαδόπουλου τα συνοδεύει ευχάριστα, δείχνοντας επιπλέον, κατά σημεία, και τις ευρείες δυνατότητές της –όπως ας πούμε στα δυνατά γυρίσματα του “Και Έμεινα Μόνος Μου”. Δυνατά μεν, «χατζηγιαννικά» δε, όπως συμβαίνει και σε άλλα σημεία του δίσκου. Από τη μία, κάτι τέτοιο είναι καλό: ο Παπαδόπουλος πατάει σε μια φωνή η οποία έχει αγαπηθεί. Από την άλλη, είναι και κακό –για τον ίδιο ακριβώς λόγο: έτσι, δεν θα λάβει την ευκαιρία που του αξίζει στο αυτί του μέσου ακροατή, έστω κι αν ορισμένα από τα τραγούδια του θα είχαν γίνει επιτυχίες, αν τα είχε πει ο Χατζηγιάννης. Κατά τη γνώμη μου, κύριο μειονέκτημα του δίσκου δεν είναι ο «χατζηγιαννισμός», αλλά ο πολυπρόσωπος χαρακτήρας του, ο οποίος τον οδηγεί στην ανομοιογένεια. Ενώ δηλαδή στην αρχή ο δίσκος δείχνει ότι πρόκειται να κινηθεί σε ποπ μονοπάτια –με ολίγη από ροκ– πέφτει κατόπιν στην παγίδα του να συνδυάσει και λαϊκότερα στοιχεία, προκειμένου να γίνει πιο προσιτός. Έτσι, από τη μια ακούς ποπάκια τύπου “Στην Αγάπη Να Τα Δίνεις Όλα” –σε ντουέτο με το Χρήστο Δάντη– και “Πλατεία Εξαρχείων” (η εισαγωγή πάντως μου θύμισε την “Πολυκατοικία” του Χατζηγιάννη) και, ταυτόχρονα, βρίσκεις τραγούδια όπως το “Αγαπάω Και Πονάω” ή τη “Σκόνη Από Τη Σαχάρα” που περνάνε σε πιο λαϊκό ύφος –τη δεύτερη θα μπορούσα κάλλιστα να τη φανταστώ με τη φωνή του Πασχάλη Τερζή. Τέλος, υπάρχουν και κάποια «εμπορικά δωράκια» όπως το “Μη Σβήνεις Τα Φώτα (Μαζί Μου Σε Θέλω)” ή το bonus track “Σώμα Με Σώμα” –σε ακουστική παρακαλώ εκδοχή– που νομίζω ότι μπήκε για να κλείσει λίγο το μάτι σε όσους γνώρισαν τον Γιώργο Παπαδόπουλο από τον προηγούμενο δίσκο του. Αν στα παραπάνω προσθέσεις και κάποια παράταιρα τραγούδια όπως το “Τι Να Πρωτοθυμηθώ” (με το γνωστό τρικ της «ηλεκτρικής φωνής», που δεν αρμόζει καθόλου στο ύφος του Παπαδόπουλου), το “Απόχρωση Του Γκρίζου” (που τελικά δεν είναι και τόσο γκρίζο) ή το “Δε Θα Κοιμηθούμε Πια Μαζί” των Γιάννη Ζουγανέλη & Γιούλα Γεωργίου που μπαλαντοφέρνει –με την καλή έννοια– μένεις με πολλά κομμάτια τα οποία όμως αποτυγχάνουν να σου φτιάξουν το παζλ.
