Οι Αρμός είναι ένα τετραμελές συγκρότημα από την Κρήτη που είχε πρωτοπαρουσιάσει ο Μανώλης Λιδάκης ως παραγωγός και ερμηνευτής κάποιων κομματιών στο ελπιδοφόρο, παρθενικό τους άλμπουμ Αμόνι Και Νερό του 2007. Εδώ, στη δεύτερη τους δουλειά, οι Αρμός, έχοντας πάρει πλέον τα ηνία στην παραγωγή κι έχοντας αναλάβει εξ’ ολοκλήρου το συνθετικό κομμάτι, μοιάζουν να φιλοδοξούν να παρουσιάσουν ένα πιο ολοκληρωμένο πρόσωπο σαν συγκρότημα. Αυτό που δείχνει εξαρχής να τους ξεχωρίζει από τον σωρό του έντεχνου τραγουδιού –τόσο στον πρώτο τους δίσκο όσο και στον πρόσφατό τους– είναι η πλούσια και εμπνευσμένη ενορχήστρωση των Γιάννη Κιαγιαδάκη και Απόστολου Ξυριτάκη. Τα τραγούδια είναι βέβαια μπολιασμένα με το αίσθημα της κρητικής μουσικής παράδοσης καταφέρνοντας ωστόσο να μην εγκλωβιστούν σ’ αυτό, ενώ η συμβολή πολλών μουσικών εντός κι εκτός του συγκροτήματος καταφέρνει να δημιουργεί ένα σύνθετο αλλά αρκούντως ισορροπημένο ήχο. Κάτι τέτοιο αποτελεί από μόνο του ένα πολύ καλό στοιχείο, με το δεδομένο φυσικά ότι υπάρχει και το κατάλληλο υλικό. Τα έντεκα τραγούδια (το ένα ορχηστρικό) τα οποία βρίσκονται στο Άνεμοι Και Παλίρροιες αν μη τι άλλο διακατέχονται από μια κοινή αισθητική κατεύθυνση. Όμορφες –αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες– μελωδικές γραμμές συνθέτουν ένα ατμοσφαιρικό τοπίο μελαγχολικών, κατά βάση, συναισθημάτων και ποιητικών διαθέσεων. Οι στίχοι, αν και γραμμένοι από πέντε διαφορετικούς στιχουργούς (Γιώργο Μπουρναζάκη, Μάνο Σμαργιανάκη, Γιώργο Λεκάκη, Ουρανία, Άννα Παντελιδάκη), φαίνονται να εξυπηρετούν με συνέπεια αυτή τη ρομαντική διάθεση θέτοντας ως κύριο θεματικό άξονα την ανθρώπινη περιπέτεια σε διάφορα επίπεδα, έχοντας πάντοτε τα στοιχεία της φύσης ως σημείο αναφοράς. Παρά τις παγίδες της υπερβολής οι οποίες κρύβονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν αρκετές στιγμές όπου το σχήμα αποδίδει εξαιρετικά, όπως στο πολύ τρυφερό “Μετανάστης” όπου ξεχωρίζει η έξοχη πραγματικά εικόνα: «Στη γέφυρα που βρέθηκα, χίμηξε το ποτάμι/ νερά σταχτιά και πράσινα με πήραν στο βυθό/ δυο καλοτάξιδα κλαδιά που ‘φταναν ως εδώ/ στάθηκαν, πιάστηκα, δεν ήταν να χαθώ» ή στο “Θάλασσα Και Γυναίκα” με τον διαχρονικό αυτό παραλληλισμό να στέκει ακόμα καίριος: «σ’ έχουν κοιμίσει ποιητές στην αγκαλιά τους/ και σε νανούρισαν οι φάροι και τ’ αστέρια/ μα εσύ τα κύματά σου έχεις κάνει χέρια/ κι όσους αγάπησες τους κράτησες κοντά σου». Αν κάτι βρήκα ενοχλητικό στη δουλειά των Αρμός είναι η, μάλλον, υπερβολική σοβαρότητα με την οποία προσεγγίζεται το υλικό και που μοιραία οδηγεί το αποτέλεσμα σε μια σχετική μονοτονία, ως προς το ύφος. Αν μπορούσαν να βρούνε μια ισορροπία σ’ αυτόν τον τομέα, τα τραγούδια τους σίγουρα θα κέρδιζαν πολλά από άποψη ζωντάνιας και αμεσότητας. Οι τραγουδιστές του συγκροτήματος Λευτέρης Μουρτζάκης και Μάνος Σμαργιανάκης – αμφότεροι με αξιόλογες φωνές– θα πρέπει ίσως να δουλέψουν πάνω σ’ αυτό. Θετικές τέλος οι συμμετοχές του Μπάμπη Στόκα (σε τρία τραγούδια), της Λιζέτας Καλημέρη και της Κορίνας Λεγάκη. Και οι τρεις βρίσκονται φανερά εντός κλίματος του άλμπουμ και χαρίζουν καλές ερμηνείες στα τραγούδια που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν.
