«Σιγά-σιγά, μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις και αποκτώντας μουσικούς κηδεμόνες τους ανθρώπους της ΗΧΟΤΡΟΝ, δημιούργησαν την προσωπική τους, μουσική ταυτότητα, παντρεύοντας τη hip hop με τη rock, τη dance και τη reggae μουσική», αναφέρει το δελτίο τύπου που συνοδεύει το Ecstasy των tU –και κάπου εδώ οι πρόσφατα αδικοχαμένοι Guru και Dio, μαζί με τον Bob Marley, βγαίνουν από τον τάφο τους και μας πλακώνουν στις ντομάτες… Πρώτα-πρώτα, η «ελληνική R’n’B» είναι ένα ευφυολόγημα. Αν μπορεί κάποιος να μου την ορίσει σε αισθητικά και μουσικολογικά πλαίσια, με ευχαρίστηση κι εγώ να του την αποτιμήσω –αλλά εδώ θα με κυνηγάει και η σχωρεμένη η Aaliyah και δεν το θέλω. Αυτό αντιθέτως που βλέπω είναι το ελληνικό κιτς να θριαμβεύει για άλλη μια φορά… Δανείστηκε τις τρέχουσες «οτοτουνιές» της μουσικής παραγωγής και τα σίνθια του Dirty South (από την εποχή των Three 6 Mafia στη LOUD) για να βάλει και το R’n’B’ στα μπουζούκια, φτιάχνοντας ό,τι αποκαλώ προσωπικά ως «R’n’B της παραλιακής». Εκπροσωπούμενο από γκρουπ και τραγούδια με ημερομηνία λήξης, με μηδενική αισθητική, με κακή στιχουργική και με μουσική που φτιάχνει στο FL και η γάτα μου. Όλα αυτά τα εμφανή ελαττώματα της νεοελληνικής δηθενιάς υπάρχουν στο παρόν ντεμπούτο των tU. Με τίτλους τραγουδιών όπως “Σπάω Tον Πάγο”, “Μοναδική Μου Αγάπη” και “Είσαι Δικιά Μου” να παραπέμπουν σε αυθαίρετο κέντρο διασκέδασης της παραλίας και σε διασκεδαστές τοπικής κατηγορίας σε μαρκίζα. Στο διακύβευμα, συνθέσεις με μηδενική πρωτοτυπία, οι οποίες μοιάζουν έντονα με Lil’ Wayne χωρίς Alchemist ή Just Blaze στο (πιο τελειωμένο) mixtape του. Χιτάκια που ψυχαναγκάζουν την επιτυχία, αλλά στο τέλος ανεμοσκορπούνται και στίχοι ιδιαίτερα απλοί και χιλιοφορεμένοι, αναφορικά με τα μοτίβα τους: άραγε αυτό το «τα χέρια σας ψηλά», που όλο λένε οι yo τύποι, βρίσκει ποτέ αντίκρισμα; Η μουσική παρέα των tU –τόσο πολιτικά ορθά δοσμένη στις φωτό του Ecstacy– δεν διαθέτει τη στόφα των Pro Sinnerz, δείχνει όμως να γοητεύεται προφανώς από την εύκολη απήχηση των Vegas ή των Stavento. Αλλά θέλει δουλειά... Δουλειά στον στίχο, δουλειά στις μελωδίες, δουλειά στο ραπ, όπου το μέτρο έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα την ίδια στιγμή που πολλοί πια χρησιμοποιούν αβίαστα τον όρο «flows» –τύφλα να ’χει η Lisa “Left Eye” Lopez… To μόνο που σώζει κάπως τον δίσκο είναι η ηχοληπτική μαεστρία του βετεράνου Φώτη Κίκηρα. Και πάλι, όμως, το Ecstasy των tU είναι ένα φτωχό ντεμπούτο, κακό από όλες τις απόψεις και με περιεχόμενο το οποίο, εννοιολογικά, ταιριάζει με τη παροιμία του λαού μας «όποιος βιάζεται σκοντάφτει»…
