«Οι My Wet Calvin καταθέτουν το All Great Events, μια συλλογή επανεκτελέσεων και νέων συνθέσεων που εκτείνεται σε shoegaze ηχοτοπία και ονειρικές pop-rock ατμόσφαιρες πολλαπλών επιπέδων κιθάρας, drums, λευκού θορύβου, electro backing και εύθραυστων φωνητικών». Ιδού το απόσταγμα της πρωτότοκης εταιρικής έκθεσης των ήδη επτάσφαιρων, κατά μόνας, EP-δημιουργών. Ακριβέστατα ουσιώδες και επαρκέστατα προσδιοριστικό. Δεν πρόκειται για δικό μου συμπέρασμα, ωστόσο, αλλά για τμήμα του αρχαγγελικώς εκπορευόμενου δελτίου τύπου. Το οποίο, ευδιάκριτα και ανυπόκριτα, παρουσιάζει το παρεχόμενο έργο κάνοντάς το ευφρόσυνα προσδοκώμενο από τους εγχώριους, καταρχήν, μουσικόφιλους. Πέραν τούτου, θα μου πείτε, τι; Επιτυχής η (και κριτική) εκ των έσω προσέγγιση του All Great Events, εύκολα αντιληπτή η δομική υπόστασή του, με το καλό και η ευκταία αποδοχή του. Τι παραλείπεται, ενδεχομένως; Η συχνότατη έως πανταχού παρούσα μονομαχία της ωραίας επίγευσης με την παρελθοντολογική υπόμνηση. Η αγχωτική πρόθεση αναδόμησης μιας δοξασμένης, ολίγον μακρινής, εποχής, ευφυώς ανασκευασμένης με τα υπαγορευμένα εκ του σύγχρονου μουσικού φέρεσθαι. Ομολογουμένως, η πασπαλισμένη χρυσόσκονη του Άρη και του Λεωνίδα επενεργεί θετικά στ’ αυτιά μας. Και όμως, νιώθω σαν να σας ακούω να κρυφομουρμουράτε τη δυσφορία σας… Αμ πως, συλλαμβάνω την άμεση επιχειρηματολογία: μα αφού γεννάει αισθησιοκρατική σαγήνη (“Gaze/Blindspot”) μας ταξιδεύει αγόγγυστα σε γνώριμα (χμ…) ποπανθοφόρα πεδία (“Missed Flight”) δυναμιτίζει αιθέρια την εθιστική δυσκαμψία μας (“Movements On The Surface”) σπέρνει ανεξίτηλες κηλίδες γνωστικής δραματουργίας α-λα-…Steven John Wilson (“Bess McNeal”), εξαπολύει ηδονικά ενυπνιοβομβάτους μύδρους σε καθαγιασμένα λιθόστρωτα (“The Light Will”) και βέβαια γεφυρώνει καπνισμένες ανάσες με νοητά τρέμουλα και περι-πλανημένες αγωνίες (στο άκρως προβεβλημένο, και διόλου άδικα λόγω και της επιτυχημένης οπτικής στήριξής του, “Sweet And Sour”)… Μα προφανώς, ουδεμία αντίρρηση φίλτατοι συνακροατές. Αδιαμφισβήτητα επενεργεί θετικά στ’ αυτιά μας. Η ομορφιά στο άλμπουμ υπάρχει διάχυτη, η ψυχική απόλαυση πλεονάζει και τα θέλγητρα ρέουν άφθονα. Οι «παραλείψεις» λοιπόν, έχουν μονάχα χαρακτήρα καταγραφής στη σκιαγράφηση του πορτραίτου του δίσκου. Άλλωστε το ωραίο δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται με το διαχρονικό. Υ.Γ.: Πανάξια τα πολλά εύσημα σε δημιουργούς και εταιρεία, μιας και κυκλοφορούν το All Great Events και στο αυτοκρατορικό, γητευτικό και απαράμιλλο φόρματ του βινυλίου.
