Μη σας παραξενεύει το γεγονός ότι βλέπετε το όνομα του Ρένου Χαραλαμπίδη στην κορυφή της σελίδας, ήτοι εκεί όπου παραδοσιακά μπαίνει το όνομα του συνθέτη/τραγουδιστή. Όντως, ο Ρένος Χαραλαμπίδης είναι ο ποιών τη μουσική για την ίδια του τη ταινία, αυτό το γλυκόπικρο φιλμ δρόμου που μέχρι πρότινος προβαλλόταν στα κινηματογραφικά μας αιθουσοράματα. Αν και αμφιλεγόμενη κατά πολλούς φιγούρα, αλλά στα σίγουρα ανήσυχος και έξυπνος άνθρωπος, ο Χαραλαμπίδης φαντάζομαι ότι δεν θα ήθελε κανείς να φανεί επιεικής με το πρώτο του μουσικό πόνημα. Και, για να λέμε την αλήθεια, δεν χρειάζεται κιόλας. Κρατώντας τη βασική λογική της (αμερικάνικης) κινηματογραφικής μουσικής λογικής, ο Χαραλαμπίδης έφτιαξε για τα 4 Μαύρα Κουστούμια μία βασική βελονιά που χαρακτηρίζει, ως επί το πλείστον, τη γραμμή πλεύσης του soundtrack –και από εκεί και πέρα έπλεξε δαντέλες και παραλλαγές πάνω της. Μη φανταστείτε πάντως ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι όπως αυτό που συμβαίνει σε ταινίες τύπου Τζέημς Μποντ, όπου το κλασικό θέμα αναλύεται ανάλογα με την ταχύτητα της δράσης ή ακόμα και της χώρας όπου δρα ο εν λόγω πράκτορας. Όχι. Φανερά αντιθετικός σε μια τέτοια οπτική, ο Χαραλαμπίδης στήνει απλές (όχι απλοϊκές) μελωδίες, οι οποίες παραπέμπουν στις συλλαβές και στα χνώτα του σεναρίου, προσπαθώντας να αποδώσει και με τις νότες τη συναισθηματική κατάσταση των τεσσάρων ζωντανών κιλλίβαντων που διατρέχουν την ελληνική επαρχία με την κάσα στους ώμους τους –αντιμέτωποι με την ίδια τη ζωή τους και λιγότερο με το (επαγγελματικό) καθήκον απέναντι στην πρώην ζωή που κείτεται στο κιβούρι. Όπως καταλάβατε, αυτό είναι το σενάριο των 4 Μαύρων Κουστουμιών. Σημαντικός αρωγός του Ρένου Χαραλαμπίδη, ο Δημήτρης Παλαιογιάννης, ο οποίος κάνει την ενορχήστρωση αλλά αναλαμβάνει και τη διεύθυνση της ορχήστρας (8μελής, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου σε πιάνο/μελόντικα και βιμπράφωνο). Η ορχήστρα αποτελείται αποκλειστικά από ακουστικά όργανα, λίαν επιτυχημένη επιλογή μιας και, με αυτή τη λογική, τα ανοιχτά πλάνα του Χαραλαμπίδη δεν πήζουν από συχνότητες που θα ερχόντουσαν σε αντίθεση με τα ανοιχτά τοπία τα οποία παρουσιάζει. Το αργόσυρτο της ζωής παρουσιάζεται από τα μινόρε του τσέλου ενίοτε, ενώ η φιλικότητα, η προσπάθεια και η κοινή πορεία των μεταφορέων ορίζεται ακόμα και από μικρολεπτομέρειες όπως το σφύριγμα του ίδιου του Χαραλαμπίδη πάνω από τις μελωδίες που, με μίγμα πικρού χαμόγελου και απορίας έμπροσθεν του άγνωστου μέλλοντος (αλλά ουσιαστικά στωικότητας και ανακούφισης μπροστά στο αναπόφευκτο του θανάτου), διατρέχουν τον δίσκο και το σελιλόιντ. Χωρίς να υπάρχει καμιά λοιπόν επιείκεια εξαιτίας του ότι πρόκειται για την πρώτη μουσική κατάθεση του Χαραλαμπίδη, μπαίνει η παραπάνω βαθμολογία, ορίζοντας το soundtrack για τα 4 Μαύρα Κουστούμια ως καλό και προτείνοντάς το για ακρόαση.
