Vintage: η λέξη πρωτοχρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει το έτος παραγωγής ενός κρασιού υψηλής ποιότητας. Προέρχεται από το λατινικό vindemia, vinum (κρασί) και demere (αφαιρώ, στην προκειμένη αναφέρεται στη συγκομιδή). Έχει επικρατήσει να χρησιμοποιείται για να περιγράψει προϊόντα υψηλής ποιότητος, τα οποία συχνά θεωρούνται κλασικά. Ως πλαίσιο, λοιπόν, το vintage προσδίδει αξία σε ό,τι προσδιορίζει ως τέτοιο. Αλλά η συγκομιδή του Βασιλικού σε αυτό το πρώτο, εκτός Raining Pleasure, άλμπουμ δεν είναι η αναμενόμενη, παρά την επίκληση στο vintage. Όπως μας προϊδεάζει η φράση του τίτλου «Songs I Wish I’d Written Vol. 1», πρόκειται για μια συλλογή διασκευών σε διαχρονικά τραγούδια, που, πράγματι, πολλοί μουσικοί θα ήθελαν να είχαν γράψει. Αυτόματα, το βάρος των επιλεγμένων τραγουδιών και ο βαθμός της ερμηνευτικής τους δυσκολίας θέτει τα πρώτα εμπόδια σε όποιον αποπειραθεί να τα προσεγγίσει. Πώς να προσεγγίσεις το στοιχειωμένο από τη Dusty Springfield “Windmills Of Your Mind” ή τη συγκλονιστική ερμηνεία του Leonard Cohen στο “Famous Blue Raincoat”; Ο Βασιλικός έχει βέβαια αποδείξει την αξία του ως ερμηνευτής στη μέχρι τώρα πορεία του, οπότε δικαιούται να το τολμήσει, ακόμα και αν τεθεί σε ισχύ η παρατήρηση πως δεν χρειάζεται ένα στουντιακό άλμπουμ για αυτό τον σκοπό –ως προς την κατοχύρωση δηλαδή της ερμηνευτικής του αξίας. Καθώς, επίσης, έχει αποδείξει και τη συνθετική του κλάση, o Βασιλικός δοκιμάζεται στο Vintage και ως προς την ανάπτυξη δημιουργικότητας πάνω σε ήδη αναγνωρισμένα ως διαχρονικά τραγούδια. Τι παραπάνω έχει να προσθέσει σε όσες μουσικές συνθέσεις επέλεξε; Στην πλειοψηφία των διασκευών του Vintage, ο Βασιλικός επιλέγει να μείνει κοντά στο αυθεντικό μουσικό ύφος των συνθέσεων. Το “Across The Universe” δεν είναι περισσότερο ακουστικό από τo πρωτότυπο (των Beatles), ενώ στο “Dream A Little Dream Of Me” ακολουθείται η ερμηνευτική προσέγγιση της «Mama» Cass Elliot –η οποία έχει χαρίσει την πιο διάσημη εκτέλεση σε αυτό το τραγούδι από το μακρινό 1931. Στο σύνολό του, με λίγα λόγια, το Vintage συνδυάζει μια home-studio αισθητική χωρίς μουσικοτεχνολογικές φανφάρες, προσπαθώντας να μείνει πιστό στις μουσικές δομές των τραγουδιών και παράλληλα να προβάλλει τα ισχυρά χαρακτηριστικά της φωνής του Βασιλικού –κάτι το οποίο γίνεται εξαιρετικά στη διασκευή του “You Are My Destiny”. Όλος έτσι ο δίσκος διατηρεί το ίδιο κιθαριστικό ποπ ύφος με αναφορές στις τεχνικές της παλαιάς δισκογραφίας, εξού και το εφέ του συριγμού της βελόνας στο πικάπ ή τα εφέ της φωνής στο “Famous Blue Raincoat”, που παραπέμπουν σε παλαιά ηχογράφηση. Ενώ όμως είναι εμφανής η πρόθεση του καλλιτέχνη να δώσει τη δική του πινελιά, το ερώτημα ποια η πολιτική της διασκευής ενός ήδη επιτυχημένου τραγουδιού, απομένει σε εκκρεμότητα. Ο Βασιλικός απαντάει με το να το «παίρνει πάνω του», στη βάση της προσωπικής του δηλαδή ερμηνείας, κάτι όμως που δεν αποδεικνύεται αρκετό προκειμένου να χαρακτηρίσουμε το Vintage ως αξιόλογη κυκλοφορία. Κατά τη γνώμη μου, χάνεται η αξία του διασκευαστή τους μέσα στην επικότητα των εν λόγω τραγουδιών. Όχι ότι δεν έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε πώς προσεγγίζει ο Βασιλικός κάτι το κλασικό, θα μπορούσε όμως να συμβεί και σε μια συναυλία, αντί να γίνει δίσκος. Εφόσον επίσης έγινε δίσκος –ακόμα και αν δεχτούμε τα όσα δήλωσε ο Βασιλικός στο Sonik ως αίτια δημιουργίας του– από τη στιγμή που κυκλοφόρησε μένει έκθετος στην εικόνα των επιλογών του, οι οποίες το κάνουν να μοιάζει ως πράξη κλασικολαγνείας. Δεν θα μπορούσε, αλήθεια, να χωρέσει κάπου το “Interlude” των Morrissey και Siouxsie, που ο Βασιλικός ερμηνεύει –με όλη τη σημασία της λέξης– στις συναυλίες με τους Raining Pleasure; Ψήγματα δημιουργικότητας εμφανίζονται στα “Nature Boy”, “You Are My Destiny” και “Famous Blue Raincoat” αλλά χάνονται στο έλος του συντηρητισμού. Το Vintage αποδείχθηκε βέβαια εμπορικά επιτυχημένο, για αρκετά προφανείς λόγους –αφενός ο Βασιλικός έχει ήδη πιστό κοινό, αφετέρου το άλμπουμ αποτελεί μια συλλογή διαχρονικών τραγουδιών τα οποία αγγίζουν τον μουσικό μοντερνισμό (χρονικά και όχι ιδεολογικά) και χωράνε σε κάθε δισκοθήκη. Οντολογικά, όμως, η δισκογραφία δεν κερδίζει τίποτα παραπάνω με αυτή την κυκλοφορία –εκτός από οικονομικές απολαβές. Ο φόβος της αποτυχίας ως προς την αποδόμηση και «καταστροφή» ενός κλασικού κομματιού εμποδίζει την έκρηξη της δημιουργικότητας στο Vintage. Ο Βασιλικός παίρνει ένα εξαιρετικό υλικό και το ράβει σε μέτρα και σταθμά που μετριάζουν το ταλέντο του –και είναι πραγματικά κρίμα, καθώς μπορεί να δώσει πολύ περισσότερα. Μακάρι να σταθεί ως αφορμή ώστε να ξεπεράσει τον εαυτό του, αποκαλύπτοντας το πλήρες μουσικό του ποιόν.
