Η περίπτωση των Electric Litany ξεχωρίζει από την πρώτη στιγμή. Διεθνοποιημένο τρίο, αποτελούμενο από τον Κερκυραίο Αλέξανδρο Μίαρη, τον Richard Simic από το Ντέβον της Αγγλίας και τον Duane Petrovich από το Τέξας των Ηνωμένων Πολιτειών· έγραψαν τα πρώτα τους ντέμο σε μια παμπ που χρησιμοποίησαν παράνομα ως στούντιο· ηχογράφησαν το υλικό του πρώτου τους άλμπουμ σε μια εγκαταλειμμένη εκκλησία στο Βόρειο Λονδίνο με δανεικό εξοπλισμό· το ονόμασαν How To Be A Child & Win The War (από το ομώνυμο τραγούδι του Ian Hawgood) και το αφιέρωσαν στα εγχώρια γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, αλλά και σε κάθε επανάσταση που προκαλεί τον «πολιτισμό της εξουσίας», όπως σημειώνουν στο εσωτερικό του CD –για να συμπληρώσουν την ιδεολογικοπολιτική τους τοποθέτηση με την φράση «για την αναρχία και την κοινωνική απελευθέρωση». Όλος αυτός ο ιδεολογικός ρομαντισμός αναρχοαριστερών αποχρώσεων προϊδεάζει πάντως θετικά για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ασχέτως προσωπικών τοποθετήσεων, παρότι δημιουργεί κι έναν ενδόμυχο προβληματισμό για τον τρόπο εμφάνισης της πολιτικοποίησης στη μουσική των Electric Litany. Ευτυχώς, όμως, οι εικόνες και τα νοήματα σχετικά με την κοινωνική επανάσταση και την ελευθερία δεν προσεγγίζονται με στρατευμένο, στείρο καλλιτεχνικά τρόπο, αλλά διαμέσου του έρωτα, της αγάπης, της φιλίας και της ομορφιάς, με έναν ποιητικό λόγο και με μία θρησκευτική σχεδόν –ο όρος χρησιμοποιείται με έμφαση στο ουμανιστικό περιεχόμενό του– πίστη και ευλάβεια. Αυτό ακριβώς κάνει άλλωστε ακόμα πιο έντονο το μήνυμα του How To Be A Child & Win The War. Γι’ αυτό και το sample από τη “Σονάτα Του Σεληνόφωτος” του Γιάννη Ρίτσου, με απαγγελία του ίδιου του ποιητή, ταιριάζει απόλυτα στην όλη αίσθηση του άλμπουμ και ειδικότερα με τη συνέχεια του κομματιού (“Tear”) στου οποίου την εισαγωγή υπάρχει. Στον λυρισμό και στην ποιητική διάθεση που διαμορφώνεται στο How To Be A Child & Win The War, η μουσική των Electric Litany έρχεται με ιδανικό τρόπο όχι απλά να συμπληρώσει τις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς, αλλά να αποτελέσει το κύριο μέσο έκφρασής τους. Έτσι, η ελεγειακή post rock μελωδία του εναρκτήριου “Don’ t Fear The War”, η οποία κλείνει το μάτι σε ονόματα όπως οι iLiKETRAiNS, οι Sigur Ros και οι Red House Painters, μας εισάγει με τον καλύτερο τρόπο στον μυσταγωγικό, σκοτεινό, κατανυκτικό κόσμο του γκρουπ. Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί η συνέχεια με το εξίσου ατμοσφαιρικό “Home” –ίσως η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ– όπου η εύθραυστη μελώδία μπλέκεται περίτεχνα με τον αργόσυρτο, σχεδόν βασανιστικό, ρυθμό, οδηγώντας σε προς έναν λαβύρινθο ψυχικών και συναισθηματικών μεταπτώσεων, μέχρι την τελική κάθαρση. Ακολούθως, τα σκήπτρα αναλαμβάνουν οι κιθάρες με τις έντονες new wave και post punk αναφορές, σε κομμάτια όπως το (σχεδόν) χορευτικό “The Dunes”, το ποιητικό “Tear”, το «ιντερπολικό» “Minute” και το “Rose” –με έντονες επιρροές από Joy Division. Όλες πάντως οι διακρινόμενες επιρροές είναι ενσωματωμένες με τέτοιο τρόπο, ώστε αποδεικνύεται ότι έχουν αφομοιωθεί δημιουργικά, χρησιμοποιούμενες όχι μιμητικά, μα για το χτίσιμο ενός προσωπικού ήχου, ο οποίος δεν προδίδει τους δημιουργούς του στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Και το λέω αυτό γιατί στα τελευταία τραγούδια ο συνθετικός οίστρος εμφανίζεται μειωμένος, με αποτέλεσμα ούτε οι μελωδίες, ούτε οι κορυφώσεις, ούτε τα ξεσπάσματα να προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση. Παραβλέποντας όμως κάποια τέτοια ψεγάδια, τα οποία δεν είναι ασυνήθιστα σε ντεμπούτο δουλειές, το How To Be A Child & Win The War των Electric Litany εμφανίζεται ως ένα από τα αξιόλογα ακούσματα του 2010.
