Αν επισκεφτεί κανείς την Encyclopaedia Metallum, θα διαπιστώσει ότι η κατηγορία «Ελλάδα» διαθέτει καταχωρημένες 1265 μπάντες (του παρελθόντος αλλά και ακόμα ενεργές). Με τούτο το απλό στοιχείο εύκολα οδηγούμαστε στο εξίσου εύκολο συμπέρασμα: Η Ελλάδα διαθέτει μια (τουλάχιστον) πλούσια σκηνή όλων των εκφάνσεων του σκληρού ήχου, που μερικές φορές διαθέτει τα χαρακτηριστικά σωστού κινήματος. Τούτη η παραδοχή, όμως, οδηγεί και σε μια μεγάλη ευθύνη. Μια τέτοια πολυπληθής σκηνή πρέπει, σχεδόν νομοτελειακά, να διαθέτει και σπουδαία αποτελέσματα στη μουσική παραγωγή. Οι απόψεις περί του αν αυτό ισχύει διίστανται σήμερα, καθώς την κατάσταση «δυσχεραίνει» το underground και ο DIY χαρακτήρας πολλών σχημάτων, όπως βέβαια και η ηθελημένη ή αθέλητη περιθωριοποίηση του metal στην Ελλάδα. Οι Tardive Dyskinesia, αν και παραδόξως δεν είναι ενταγμένοι στη συμμετοχική εγκυκλοπαίδεια, αποτελούν εξέχον μέλος της ελληνικής σκηνής. Μάλιστα θα ακολουθήσουν τους Αμερικάνους θιασώτες του hardcore, Pro-Pain, στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία τους, γεγονός που αποτελεί τιμή για τη δουλειά του γκρουπ. Και το δεύτερο πόνημά τους The Sea Of See Through Skins είναι το εχέγγυο στο οποίο θα πατήσουν για ακόμα πιο ψηλά. Χαρακτηρίστε αυτή την άποψη ντετερμινισμό, αν θέλετε. Είναι όμως αλήθεια. Η παραγωγή κάνει την όλη υπόθεση πιο εύκολη, καθώς πρόκειται για μια από τις πιο επαγγελματικές δουλειές οι οποίες ακούστηκαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Ας μην εθελοτυφλούμε, χασάπηδες στην πιάτσα υπάρχουν πολλοί και το μόνο που κάνουν είναι να διεκπεραιώνουν τους δίσκους – σαν σε γραμμή παραγωγής. Στο καθαρά επίσης μουσικό κομμάτι του The Sea Of See Through Skins, οι Tardive Dyskinesia ίσως εμφανίζονται λιγότερο τολμηροί απ' όσο θα περιμέναμε. Άγονται από τη λατρεία τους για τον ακραίο ήχο και φέρονται από τις κορυφαίες μπάντες του ιδιώματος. Στον δίσκο περνούν έτσι οι κοφτερές δομές και ρυθμολογίες των πατριαρχών Meshuggah και των At The Gates και ενίοτε υποβόσκουν οι (πρώιμοι) Mastodon. Είναι ένα εγχείρημα δύσκολο, τα πάνε περίφημα σε τούτη την αποστολή, όμως υπάρχει κι ένα ισχυρό «αλλά...». Το περίτεχνο παίξιμο σαφώς εντυπωσιάζει, αλλά δεν καταφέρνει να εντυπωθεί στον νου. Και το The Sea Of See Through Skins μπορεί να είναι ένας δίσκος χορταστικός, μα όχι πρωτοποριακός. Αυτή η ένσταση τροφοδοτείται από το ότι η μπάντα εμφανίζει εξαίσιες δυνατότητες, τις οποίες στις επόμενες κυκλοφορίες της πρέπει να καλλιεργήσει και να μην τις καταπνίξει, χάριν μιας θέλησης προσέγγισης στα ηχητικά είδωλά της. Κατά τ' άλλα πρόκειται για ένα καλό άλμπουμ, με συνεκτικότητα, πάθος και στεκόμενο ένα σκαλί παραπάνω από τον προκάτοχό του.
