Το βιογραφικό των Down & Out, που έρχονται από το Μπραχάμι και μετρούν ήδη 7 χρόνια στο κουρμπέτι, είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό. Περιλαμβάνει support εμφανίσεις για λογαριασμό των Johnny Winter, Gary Moore και Beasts Of Bourbon, ένα επτάιντσο single (2008), συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ και βέβαια το άνοιγμα των συναυλιών των ZZ Top, οι οποίοι φαίνεται ότι αποτελούν πρότυπο για τους Boogieman (φωνή, κιθάρες, φυσαρμόνικα), Little Tonnie (τύμπανα, κρουστά, όργανο, φωνητικά) και Virgil (μπάσο, φωνητικά) – με τους δύο πρώτους να είναι αδέρφια. Άλλωστε και ο τίτλος αυτού εδώ του πρώτου άλμπουμ τους παραπέμπει στο Tres Hombres, που εν έτει 1973 έμπαζε το τρίο από το Τέξας για τα καλά στα μεγάλα σαλόνια. Στα 10 κομμάτια του Tres Weirdos, όλα αυθεντικές συνθέσεις των Down & Out, θα βρείτε το προϊόν της αγάπης τους για το boogie rock ’n’ roll (“King Size Boogie”, “Hot Dawg Boogie”, “Let It All Go”, “Kentucky Straight Bourbon Boogie”), τα μπλουζ (“Fine Lookin’ Woman Blues”), την κάντρι (“American Bandit”) και τη σόουλ της Νέας Ορλεάνης (“Voodoo Dildo”). Οι τρεις μουσικοί έχουν ομολογουμένως καταφέρει να σκαρώσουν μελωδίες οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν προδίδουν την ελληνική καταγωγή τους, ενώ μοιάζουν να έχουν μελετήσει πολύ την αμερικανική μουσική παράδοση που λατρεύουν. Νομίζω όμως ότι το σημαντικότερο «κουσούρι» του δίσκου είναι ότι δεν προσθέτουν τίποτα δικό τους σε όλα αυτά, οπότε δεν υπάρχει εδώ καμιά πραγματική μουσική έκπληξη – εκτός αν θεωρήσουμε «παρέμβαση» το γεγονός ότι στο “Voodoo Dildo” ακούμε μια κυρία να χρησιμοποιεί το... μηχανάκι του τίτλου. Οι στίχοι της μπάντας υμνούν το γρήγορο φαγητό, διαθέτουν αρκετό χιούμορ και ασχολούνται με το ασθενές φύλο από μια macho σκοπιά – όχι όμως αρκετά macho ώστε να πουν τα πράγματα με το όνομά τους στον στίχο «Your lips are hot and your hmm… is wet». Κάποια περαιτέρω προβλήματα του Tres Weirdos εντοπίζονται στον εκτελεστικό τομέα. Ο Boogieman είναι δηλαδή καλός κιθαρίστας και τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά σε όλο τον δίσκο, αλλά στον τομέα των φωνητικών παρουσιάζει κάποια προβλήματα. Ειδικά στα σημεία όπου προσπαθεί να προσθέσει γρέζι στη φωνή του, ακούγεται περισσότερο σαν τον… Pavarotti παρά σαν τον Bo Diddley – ευτυχώς αλλού η αδυναμία του «κρύβεται» κάτω από διάφορα εφέ. Επίσης, ενώ τα τύμπανα του Little Tonnie δίνουν ρέστα στο εναρκτήριο “King Size Boogie” (μάλλον η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ), δεν καταφέρνουν να ακολουθήσουν όπως πρέπει στο “Fine Lookin’ Woman Blues” ή στο “American Bandit”, με αποτέλεσμα, σε αυτές τις περιπτώσεις, να ξεφεύγουν από το να είναι γοητευτικά ακατέργαστα και να χαρακτηρίζονται μάλλον ενοχλητικά ανεπαρκή. Λεπτομέρειες θα μου πείτε και ίσως θα έχετε δίκιο... Αν είστε φαν του southern rock και της όλης κουλτούρας θα πρέπει πάντως να ρίξετε ένα...αφτί στο Tres Weirdos των Down & Out – δεν θα περάσετε καθόλου άσχημα. Σίγουρα όμως θα πρέπει να επιδιώξετε να δείτε και κάποια από τις συναυλίες της μπάντας, καθώς για αυτές κυρίως φημίζονται. Όσο για μένα, κρατάω προς το παρόν μερικές καλές στιγμές και τη λατρεία τους – που συμμερίζομαι απόλυτα – για την αμερικανική κουλτούρα και ειδικά για το λιπαρό φαγητό. Μου άνοιξαν την όρεξη οι μπαγάσες...
