Ο τριαντάχρονος Χρήστος Νινιός είναι ένας νέος τραγουδοποιός που με το 11+ επιχειρεί το δισκογραφικό του ντεμπούτο. Αυτό που εντυπωσιάζει εξαρχής είναι οι πληθωρικές αρμοδιότητές στο άλμπουμ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, εκτός από το ερμηνευτικό κομμάτι, ο Νινιός έχει γράψει τους στίχους και τη μουσική όλων των τραγουδιών, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται και ως κιθαρίστας, αλλά και ως ο κύριος ενορχηστρωτής – με τη συμμετοχή του Βασίλη Πιερρακέα και του Δημήτρη Θωμαΐδη σε δύο κομμάτια. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, υπογράφει επίσης την ηχογράφηση και μίξη του υλικού. Ένας τέτοιος συγκεντρωτισμός δίνει ασφαλώς στο άλμπουμ έναν πολύ πιο έντονο προσωπικό τόνο, αλλά και μία εντύπωση ξεκάθαρης εμπιστοσύνης του ίδιου – αλλά και των συνεργατών του – στις δυνάμεις του. Πράγματι, σ’ ένα πρώτο επίπεδο, ο Νινιός δείχνει κάποια καλά στοιχεία. Διαθέτει μια συμπαθητική μπάσα – αν και με αχρείαστο στόμφο σε κάποιες περιπτώσεις – φωνή, οι στίχοι του μοιάζουν βιωματικοί και γραμμένοι με ικανοποιητική τεχνική ακόμα κι αν συχνά καταφεύγουν σ’ έναν απλοϊκό συναισθηματισμό, ενώ η ηλεκτρικών διαθέσεων μουσική του ακούγεται οικεία και ευχάριστη. Εν ολίγοις, το συνολικό αποτέλεσμα διαθέτει μια συνοχή που, αν μη τι άλλο, δεν φανερώνει τίποτα ακραία ενοχλητικό ή παράταιρο. Μπορεί όμως αυτό να είναι από μόνο του αρκετό για να χαρακτηριστεί το άλμπουμ πετυχημένο; Φοβάμαι πως όχι. Η μουσική που θέλει να παίξει ο Νινιός είναι όντως εύληπτη και αξιοπρεπής, απουσιάζει ωστόσο ένα στιβαρό περιεχόμενο, το οποίο θα της έδινε έναν ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης. Τα τραγούδια του, με όσο θετική ματιά κι αν τα πάρει κανείς, κινούνται όλα σε ένα παρόμοιο κλισαρισμένο ποπ-ροκ ύφος και τους λείπουν εντελώς οι αιχμές και τα ερεθίσματα που θα μπορούσαν να τους δώσουν κάποιο χαρακτήρα και να τραβήξουν επιπλέον το ενδιαφέρον του ακροατή. Έτσι, όλη η διάρκεια της ακρόασης του άλμπουμ κυλάει μονότονα μουσικά αλλά και νοηματικά, με περιγραφές σχέσεων και συναισθημάτων τόσο επιφανειακά διατυπωμένων ώστε οι τίτλοι από μόνοι τους (“Μου Λείπεις”, “Χωρίς Εσένα”, “Θα Είμαι Εδώ”, “Κάτι Μας Ενώνει” κ.ο.κ.) λένε όσα περίπου και ολόκληρα τα τραγούδια… Όλα αυτά συμπληρώνουν μια μάλλον αρνητική εντύπωση, για ένα άλμπουμ που ναι μεν δεν προσβάλει τον ακροατή του, δεν έχει όμως και πολλά να του προσφέρει.
