Πολύ ευχάριστη έκπληξη ο νέος δίσκος της Λίας Βίσση, μετά από αρκετά χρόνια απουσίας από τα δισκογραφικά δρώμενα. Κακώς, διότι η μεγάλη αδελφή της σταρ Άννας Βίσση διαθέτει κι αυτή θαυμάσια φωνή. Στην Απουσία βέβαια η Λία Βίσση δοκιμάζει, εκτός της φωνής της, και την παλιά της αγάπη και ενασχόληση, το πιάνο (όπως και fender Rhodes). Και τα καταφέρνει, όπως και στη φωνή, θαυμάσια. Οι λιτές ενορχηστρώσεις αφήνουν διάφανο χώρο και ρόλο στα πλήκτρα της και στην ανάδειξή τους. Συμπαραστάτες σε αυτή την καινούργια στουντιακή της παρουσία δύο όλοι κι όλοι άνθρωποι, ο Λεωνίδας Δανέζος (σαντούρι, μπαγλαμάς) και ο Alexander Jovanovic (ηλεκτρική κιθάρα), οι οποίοι κλείστηκαν μαζί της στο A-Trane στούντιο του Βερολίνου και παρήγαγαν τον όμορφο εν λόγω δίσκο. Η ηχοληψία ειδικότερα της φωνής της Βίσση είναι πολύ συμπαθητική, γιατί, ακόμα και όταν υπάρχουν σαφή μη οργανικά παιξίματα – βλέπε PC – το άκουσμα δεν ξενίζει ως φτήνια ή εύκολη λύση. Φανερό αυτό από την αρχή κιόλας του δίσκου, όπου το χαλαρό ημι-trip hop του ομότιτλου τραγουδιού κινείται, αγαστά με τους στίχους, στο κλασικό μοτίβο της απώλειας του ερωτικού συντρόφου, αφήνοντας τη φωνή να προσθέσει τους δέοντες ερμηνευτικούς «πόντους». Κατόπιν περνάμε σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Απουσία, ονόματι “Η Αγάπη Τελειώνει Πικρά”, όπου η ενορχήστρωση υποβοηθάει την άριστη κλιμάκωση μιας δίχως περιττούς ηρωισμούς ερμηνείας. Μόνη άτυχη (ή καλύτερα περιττή) στιγμή της ηχογράφησης τα διπλά φωνητικά (από την ίδια τη Βίσση), το echo delay των οποίων υπήρξε νομίζω άστοχο. Άλλες άξιες στιγμές του δίσκου είναι ακόμα η “Θάλασσα” και το “Δεν Θέλω Nα Κλείσω Tα Μάτια”, όπου η λυρικότητα των στίχων δεν προδίδεται από τη Λία Βίσση, ούτε καν στα δίστιχα – στα οποία περικλείονται παγίδες, λόγω ακριβώς της κλασικότητας της χρήσης τους. Όμως μη νομίζετε ότι χρειάζεται να φτάσετε μέχρι εκεί για να βρείτε καλές συνθέσεις. Τραγούδια όπως το “Είσαι Μέσα Στα Τραγούδια” και το “Αγάπησέ Με” αποτελούν εξίσου καλές στιγμές. Σε όλες δε αυτές τις συνθετικές γωνίες θα βρείτε τη Λία Βίσση να κινείται μέσα σε σύγχρονες ηχητικές δομές, χωρίς όμως να κάνει την ανόητη κίνηση να προσπαθεί να ακούγεται μοντέρνα με λάθος τρόπους. Αντιθέτως, ισορροπεί επιτυχημένα ανάμεσα σε συντεταγμένες που θα τολμήσω να πω ότι ακούμε κυρίως στη νεώτερη (και θαυμάσια, παρεμπιπτόντως) σύγχρονη σχολή του γαλλικού ελαφρού τραγουδιού – εκείνη με τα ελαφρά jazz(y) στοιχεία. Και ακριβώς λόγω αυτής της επιτυχούς πορείας της παραγωγής κρίνονται ως περιττά τα bonus tracks του Απουσία, όπου και ρεμιξάρονται δύο συνθέσεις τις οποίες έχουμε ήδη ακούσει κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Συνολικά πάντως ένας καλός δίσκος, στον οποίον εύχομαι να αποβεί καλοτάξιδος. Του αξίζει.
