Παρότι ο δρόμος μπροστά κάθε άλλο παρά του ενός τσιγάρου είναι, ο Θοδωρής Σίφαντος βρήκε με την τέταρτη αυτή δισκογραφική απόπειρα τη σωστή στροφή ώστε να περάσει από τους χορταριασμένους χωματόδρομους στις μεγάλες λεωφόρους αυτού που, συμβατικά και προς δυσαρέσκειά μου, ονομάζουμε «πειραματισμό». Το Absurd Fiction είναι ο καλύτερος και ο πιο συγκροτημένος ως τώρα δίσκος του Amnesia πρότζεκτ του Σίφαντου. Κρατήστε αν θέλετε τον «πειραματισμό» ώστε να πετύχουμε μια στοιχειώδη συνεννόηση, αλλά εστιάστε περισσότερο στην έννοια της αποδόμησης μέσω αφηρημένων ηλεκτρονικών, κυρίως, μέσων. Σημειολογική παρατήρηση, κατά μία έννοια μόνο άσχετη με το άλμπουμ. Αποτελεί μεθοδολογικό, επαγγελματικό και αισθητικό λάθος να συνοδεύεται ο δίσκος ενός Έλληνα δημιουργού με ένα δελτίο τύπου γραμμένο στα Αγγλικά. Ακόμα και αν κάποια αντίτυπα προορίζονται να ταξιδέψουν εκτός συνόρων, εντός αυτών το γεγονός προξενεί θυμηδία στην καλύτερη ή υποψίες για μια Δυτικολιγούρικη αντιμετώπιση των μουσικών δρώμενων. Η οποία, σε κάποιες άλλες περιστάσεις, αποδεικνύεται 100% αληθινή, στη συγκεκριμένη όμως τείνει νομίζω να αδικήσει εξ’ αρχικής προαίρεσης μια σοβαρή προσπάθεια σε ένα διαφορετικό και απαιτητικό τεραίν, η οποία μάλιστα – μεταξύ άλλων – δηλώνει και μια αναφορά στον παλιό ρεμπέτικο ήχο. Σε πιο στενό τετ-α-τετ τώρα με τον κόσμο του Absurd Fiction, ο Σίφαντος έχει και σε προηγούμενους δίσκους του αποδείξει ότι κατανοεί σωστά τόσο την έννοια της αποδόμησης στη βάση μιας «κάντο-μόνος-σου» αισθητικής, όσο και τη χρήση τακτοποιημένων θορύβων και κάποιων field recordings στην όλη ηχητική του παλέτα. Ενώ όμως στο Abstractions του 2007 π.χ. πάλευε ανεπιτυχώς φιλότιμα με το να τιθασεύσει το θηρίο και να αναδείξει το προσωπικό του στίγμα, τώρα επιδεικνύει μια εμφανώς μεγαλύτερη άνεση με τα εκφραστικά του μέσα. Όχι ότι σε σημεία δεν του ξεφεύγει το «θηρίο» και στο Absurd Fiction, ακούγοντας όμως την πρώτη π.χ. από τις εφτά άτιτλες συνθέσεις ή την έκτη, εύκολα συνειδητοποιείς ότι η επιχειρούμενη αποδόμηση του συγκεκριμένου έχει ξεφύγει πια από την άσκηση επάρκειας και έχει προχωρήσει προς την ατόφια έκφραση. Έκφραση μοναχική, σύγχρονη με την έννοια που καμία post- ετικέτα δεν μπορεί να αποδώσει επαρκώς και πέρα για πέρα αστική. Σε αυτό βέβαια το πεδίο χρειάζεται ακόμα λίγη δουλειά – ως προς το προσωπικό στίγμα που λέγαμε. Κι αυτό γιατί ναι μεν η πηγάζουσα από το νέο Amnesia άλμπουμ έκφραση διαθέτει την ικανότητα να σε εμπλέξει συναισθηματικά (από τα κορυφαία ζητούμενα της όποιας αποδόμησης), αν ακούσεις με τη δέουσα σοβαρότητα και προσοχή, όμως το καναλάρισμά της γίνεται ακόμα στη βάση κάποιων προτύπων από τα οποία ο Σίφαντος πρέπει νομίζω να τηρήσει σαφέστερες αποστάσεις (o Aphex Twin μου ήρθε σε σημεία καθαρά κατά νου). Στη φαρδιά λεωφόρο όπου πλέον έχει βγει, νομίζω – έτσι για να επιστρέψω και στα του αγγλόφωνου δελτίου, κατά μία έννοια – ότι οι αχνές και οπωσδήποτε δειλές αναφορές του στα ρεμπέτικα (για παράδειγμα) θα του πρόσφεραν ένα πιο ισχυρό σημάδι ταυτότητας από την πιο εμφανή π.χ. αναφορά του στις κιθάρες του ψυχεδελικού ροκ. Νομίζω ότι εάν δούλευε περισσότερο τέτοιες γηγενείς αναφορές και τις ενέτασσε πιο ευδιάκριτα ανάμεσα στις ηλεκτρονικές παραμορφώσεις και στους αναλογικούς ήχους του διασυνοριακού καμβά του, θα επιτύγχανε ευκολότερα να εκπέμψει αν όχι ένα στίγμα, τουλάχιστον μια εντοπιότητα σε διάλογο με το παγκόσμιο περιβάλλον. Ως (πιθανή) πυξίδα όμως για το μέλλον το αναφέρω. Για το παρόν, μου αρκεί που υπερέβη εαυτόν με το νέο του άλμπουμ. CD-r έστω, η διαφορά στο φορμά είναι επουσιώδης.
