Υπό την επιστασία του Κωνσταντίνου Ανδρικόπουλου και στα πλαίσια του πρότζεκτ Από Τον Τόπο Μου Στο Σπίτι Μου, η 10μελής πολυεθνική ορχήστρα Paradoxon Klangorchester – με συμμετοχή Ελλήνων, Γερμανών και ενός Τούρκου – και η 25μελής χορωδία Terpsinoon του ελληνικού ναού των Αγίων Αποστόλων στο Ντόρτμουντ, έδωσαν εκεί μια συναυλία βασισμένη σε δημοτικά τραγούδια, τον Μάρτιο που μας πέρασε. Συναυλία η οποία καταγράφηκε σε DVD μορφή και εκδόθηκε ανεξάρτητα πριν λίγους μήνες.Κρατήσετε αρχικά στο μυαλό σας πως η κατηγοριοποίηση σε είδη συχνά οδηγεί σε προβληματικές οριοθετήσεις τη μουσική. Πιο αναλυτικά τώρα, στο DVD παρακολουθούμε κυρίως διασκευές σε παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια ταξινομημένα ανά περιοχές, όπως π.χ. Μακεδονία (“Μήλο Μου Κόκκινο”), Κρήτη (“Τούτο Το Μήνα”) και Ήπειρο (“Γιάννη Μου Το Μαντήλι Σου”). Αλλά τα εγχώρια παραδοσιακά παρουσιάζουν δυσκολίες στην ενορχήστρωση, καθώς πρόκειται για μονοφωνικά τραγούδια – βασισμένα δηλαδή σε μία μελωδική γραμμή, παρά σε πολυφωνική αρμονία, με πληθώρα οργάνων. Συνεπώς σε ορισμένα σημεία, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο “Ρούσσα Παπαδιά”, το ηλεκτρικό μπάσο επαναλαμβάνει τη βασική μελωδία, υπερκαλύπτωντας τον τζουρά ή τα υπόλοιπα ακουστικά χορδόφωνα όργανα, τα οποία παίζουν ακριβώς την ίδια μελωδία.Πέρα από τον βασικό κορμό των δημοτικών, στο Live In Der Petrikirche Zu Dortmund συγκαταλέγονται και δύο συνθέσεις του Κωνσταντίνου Ανδρικόπουλου – ιθύνοντα νου της Paradoxon Klangorchester κι έχοντα, όπως προαναφέρθηκε, το γενικό πρόσταγμα στην εν λόγω συναυλία. Και οι δύο βασίστηκαν σε παραδοσιακές μελωδίες, κινούμενες μουσικά στο ίδιο αργόσυρτο, δημοτικής προέλευσης, ύφος. Ιδιαίτερα στο “15σύλλαβο Όνειρο” υπάρχουν καταλήξεις φράσεων (μεταξύ στίχων και ορχηστρικού μέρους) όπου η σύνθεση μένει ενορχηστρωτικά μετέωρη. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, από την άλλη, προέκυψε η εκτέλεση της “Μισιρλού”, του γνωστού κομματιού το οποίο κινείται στα σύνορα των μεσογειακών και ανατολικών πολιτισμών. Η λίστα συμπληρώνεται με το “Bergmannslied”, ή αλλιώς το τραγούδι του ανθρακωρύχου, το “Ederlezi”, το γνωστό παραδοσιακό τραγούδι των Ρομ για την άνοιξη, και τα θρησκευτικού περιεχομένου άσματα από το πασχαλινό ορθόδοξο ρεπερτόριο “Αι Γενεαί Νυν Πάσαι” και “Η Ζωή Εν Τάφω”. Λόγω της ποικιλίας υφών και της ακόμα μεγαλύτερης ποικιλίας οργάνων, θα περίμενε κανείς το κάτι διαφορετικό από τέτοιες στιγμές. Παρόλα αυτά, βρίσκονται να βαδίζουν στα ίδια ενορχηστρωτικά μονοπάτια με το παραδοσιακό υλικό.Το συνονθύλευμα καθιστά αρχικά δύσκολη την επιλογή του μουσικού είδους, μια πιο προσεκτική όμως παρατήρηση σε κάνει να αντιληφθείς πως πιο καθοριστική είναι τελικά η επιλογή των τραγουδιών. Δεν έχει δηλαδή σημασία η γεωγραφική προέλευση, η γλώσσα ή το είδος στο οποίο ανήκει το καθένα, αλλά η χρηστική του σημασία. Ο κοινός παρονομαστής είναι εν τέλει το φολκλόρ, ή αλλιώς η αποκρουσταλλεμένη μορφή της παράδοσης, αυτή που είναι ευρύτερα γνωστή, χαρακτηριστική και – συνεπώς – αναγνωρίσιμη σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από την αρχική εμφάνιση του τραγουδιού. Ας μην λησμονούμε πως τα περισσότερα από τα χρησιμοποιούμενα εδώ δημοτικά απαντώνται σε χορούς. Αλλά όταν η παράδοση περνά από την καθημερινότητα στο πλαίσιο μιας συναυλίας, η μουσική αποδεσμεύεται από τη λειτουργικότητά της και αποκτά ενεργότερο χαρακτήρα η συλλογικότητα. Κάτι εμφανές μεν στο Live In Der Petrikirche Zu Dortmund, όχι όμως αρκετό ώστε να υποστηρίξει μια τέτοια κυκλοφορία. Όχι τουλάχιστον από τη στιγμή που έχουν υπάρξει περισσότερο αξιόλογες προσπάθειες σε μια τέτοια κατεύθυνση, όπως λ.χ. η σύμπραξη Ελλήνων και Ινδών.
