Προσωπικά είχα πρόβλημα όταν σε παλαιότερα έτη άκουγα την, όντως θαυμάσια, φωνή της Αρετής Κετιμέ να τραγουδάει στίχους που, εκ της συμβάσεως, δεν μπορούσε να αποδώσει βιωματικά – όπως λ.χ. για έρωτα, χωρισμό και άλλα παρόμοια. Ένιωθα δηλαδή μια μεγαλίστικη λογική, η οποία δεν κρυβόταν από την όμοια σχεδόν αηδονιού χροιά της. Να όμως που στον πρώτο ολοκληρωμένο της δίσκο Με Τη Φωνή Της Αρετής η Κετιμέ, αν και μόλις στα 21 της χρόνια ακόμα, έχει πια τα εχέγγυα να μιλήσει και να αποδώσει στίχους περιπλεκόμενους γύρω από διάφορες καταστάσεις της (ελληνικής) ζωής. Η παρένθεση «ελληνική» μπήκε πιο πάνω ακριβώς επειδή η γενικότερη προσέγγιση της ερμηνεύτριας αναδεικνύεται εδώ ως ακραιφνώς ελληνοκεντρική. Γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την όμορφη, η αλήθεια είναι, σύνθεση του Σταμάτη Γονίδη “Ελλάδα Μου” στο ξεκίνημα του δίσκου – ένα ουσιαστικά τραγούδι πικρού χαμόγελου σκαρφισμένο και χτισμένο όμορφα πάνω στα κρουστά του Λευτέρη Παύλου και στο σαφές κλαρίνο του Κώστα Φόρτσα. Ακολουθεί ένα από τα θρυλικότερα τραγούδια του ρεπερτορίου του μεγάλου Τάκη Καρναβά, το “Όλες Oι Δάφνες”, το οποίο ναι μεν η Κετιμέ παραδίδει αξιοπρεπέστατα, αλλά το βιολί του Γιώργου Ζέρβα ήθελε κατά τη γνώμη μου πιο ιδιαίτερα και δυναμικά παιξίματα. Το τραγούδι πάντως που πρωταγωνιστεί – και θα αποτελούσε από μόνο του λόγο απόκτησης του δίσκου της Κετιμέ, ακόμα και στην περίπτωση που το υπόλοιπο υλικό δεν είχε τίποτα άνω του μετρίου να επιδείξει – δεν είναι άλλο από το περίφημο “Αερόπλανο” του Παναγιώτη Τούντα. H Κετιμέ, σε ανταπαντήσεις με τον θαυμάσιο Παναγιώτη Λαλεζά, το απογειώνει περισσότερο νομίζω κι από την εκτέλεση της Χάρις Αλεξίου με τον αδελφό της τον Γιώργο τον Σαρρή (από τα θρυλικά Τσίλικα, του 1983). Εκπληκτική επανεπίσκεψη, παιγμένη με κέφι – και ας μη ξεφεύγει ούτε νότα από το πρωτότυπο. Στον αντίποδα των παραπάνω στέκεται το ντουέτο της Κετιμέ με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη (“Βόρειος Καημός”), που δείχνει μάλλον άνευρο και εκτός των υδάτων της, όπως και η αμήχανη παρουσία της στο τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη “Τα Όμορφα Τα Γαλανά Σου Μάτια”, όπου δεν φτάνει μία απλή ακολουθία της λαϊκής παρτιτούρας προκειμένου ν’ αποδοθούν τα ερωτικά ποιητικά σεκλέτια του παλίμψηστου συνθέτη. Αυτή η αμηχανία ξαναπαρατηρείται και στο τραγούδι του Μπάμπη Στόκα “Ο Βασιλιάς”, οδηγώντας με έτσι στο συμπέρασμα ότι τα ανοίγματα προς το ελληνικό soft rock και έντεχνο δεν δρέπουν δάφνες – η Κετιμέ θα πρέπει να κρατηθεί εγγύτερα σε πιο παραδοσιακά ηχοχρώματα. Όπως π.χ. συμβαίνει στις πετυχημένες επεμβάσεις τις οποίες πραγματοποιεί στο βασανιστικό και αργόσυρτο παραδοσιακό του Πόντου “Στον Θεό Εφτάγω Τάμα”, ή στο επτανησιακό “Μενεξέδες Kαι Ζουμπούλια”. Στο σύνολό του πάντως, το Με Τη Φωνή Της Αρετής αποδεικνύεται ένα θετικό πρώτο βήμα για την πιο ώριμη πια Αρετή Κετιμέ, που επιτέλους έπαψε να αρκείται στο να αποτελεί καλεσμένη σε δίσκους άλλων συναδέλφων της. Είχα πραγματική απορία για το τι άραγε θα έκανε μετά την ανάδειξή της ως παιδί-θαύμα, παγίδα την οποία με ικανοποίηση διακρίνω ότι σιγά αλλά σταθερά μάλλον θα ξεπεράσει.
