Ανάμεσα στα οκτώ χρόνια που είχαν μεσολαβήσει απ’ τη ζωντανή ηχογράφηση Όχι Λάθη, Πάντα Λάθη (1997) μέχρι τη Μαστοράντζα Του Ερντεμπίλ (2005), είχε καλλιεργηθεί μία αίσθηση πως οι Χειμερινοί Κολυμβητές είχαν κλείσει τον κύκλο τους σα συγκρότημα, φτάνοντας σ’ ένα δημιουργικό – ίσως και προσωπικό – αδιέξοδο. Aυτού του είδους οι εκτιμήσεις διαψεύστηκαν πανηγυρικά και μάλιστα με μπαράζ δημιουργικότητας: έκτοτε οι Κολυμβητές έχουν κυκλοφορήσει δύο σπουδαία θεματικά άλμπουμ, ενώ με τα 23 Κόκκινα Φώτα δείχνουν να επανέρχονται στο ρηξικέλευθο ύφος των πρώτων τους δισκογραφικών καταθέσεων – με ιδιαίτερα πετυχημένο τρόπο και χωρίς κάποιου είδους νοσταλγία. Την επιμέλεια της παραγωγής μοιράστηκαν αυτή τη φορά ο Μιχάλης Σιγανίδης με τον Αργύρη Μπακιρτζή, ενώ ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η επιστροφή του Ισίδωρου Παπαδάμου, έστω και για την ερμηνεία ενός μόνο τραγουδιού. Ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο οποίος εξακολουθεί βέβαια να είναι ο εμβληματικός τραγουδιστής του συγκροτήματος και ο κύριος δημιουργός των τραγουδιών (υπογράφει τα δεκαπέντε απ’ τα είκοσι τρία), δείχνει πως διαθέτει ολόκληρο απόθεμα μελωδιών, στίχων αλλά και πλήθος ερεθισμάτων να τον κινητοποιούν. Έτσι εδώ βρίσκουμε, για παράδειγμα, το πρώτο του τραγούδι από το 1969, με τίτλο “Πανσέληνος Στους Φιλίππους” – το οποίο περίμενε σαράντα χρόνια ωσότου δισκογραφηθεί – αλλά κι ένα ακόμα που γράφτηκε το 1970 σε μια σκοπιά, όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στην Αεροπορία. Το τραγούδι αυτό ευθύνεται εξάλλου για τον τίτλο του άλμπουμ, αλλά και για τον όμορφο πίνακα του Γιάννη Κόττη που κοσμεί το εξώφυλλο (ακόμα ένας πίνακας του εικαστικού καλλιτέχνη βρίσκεται στο εσώφυλλο). Εξίσου παλιό είναι όμως και το “Ποδόσφαιρο Στα Χρόνια Της Χούντας”, όπου μνημονεύεται με ξεχωριστό τρόπο μία νίκη του ΠΑΟΚ επί του Τρικάλων στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Άσχετα πάντως με το πότε γράφτηκαν τα τραγούδια, η ουσία είναι πως όλα μαζί συγκροτούν ένα σπουδαίο υλικό. Το “Κάθε Βράδυ Στο Καφέ Αμάν” λ.χ. ακούγεται ήδη με την αίγλη του κλασικού, ενώ το “Αχαριστία” και το “Κάποιος Να Με Προσέχει” είναι δύο άκρως διασκεδαστικά αντιφεμινιστικά μανιφέστα – το πρώτο με θυμόσοφη και το δεύτερο με σκωπτική διάθεση – που συμβάλλουν κι αυτά σ’ ένα αγαπημένο θέμα του Μπακιρτζή, τη μάχη των δύο φύλλων. Αίσθηση προκαλούν επίσης και τα δύο ξενόγλωσσα τραγούδια του δίσκου, ένα γαλλικό κι ένα ιταλικό. Ειδικά στο δεύτερο στήνεται ένα πανέμορφο παιχνίδι αλληλοσυμπληρώματος των ελληνικών στίχων με τους μεταφρασμένους ιταλικούς. Εκτός όμως απ’ τα τραγούδια του Μπακιρτζή, στα 23 Κόκκινα Φώτα οι Χειμερινοί Κολυμβητές έχουν συμπεριλάβει και κάποια πολύ ενδιαφέροντα τραγούδια άλλων. Τέτοια είναι τα δύο τραγούδια του μπουζουξή του συγκροτήματος και συνθέτη Χάρη Παπαδόπουλου – με το “Στέλθ” να αποτελεί ήδη διαχρονικό σουξέ των ζωντανών εμφανίσεων – και το πολύ ενδιαφέρον “Τραίνο Εξορίας”, σε στίχους της Τασούλας Ταχτσίδου (γραμμένο μόλις έναν μήνα πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ). Το “Γιατί Δεν Πεθαίνεις” το είχε πάλι γράψει ο Σιγανίδης για μια θεατρική παράσταση, αλλά σίγουρα άξιζε τη δισκογράφησή του χάρη στην, κάπως γκροτέσκα, μα ιδιαίτερα πρωτότυπη περιγραφή του αισθήματος της διαιώνισης ενός πεθαμένου έρωτα. Από την άλλη, ο απολαυστικός “Καφές” του αιωνόβιου συνεργάτη των Κολυμβητών Σταύρου Καραμανιώλα απ’ το Καζαβίτι της Θάσου φέρνει, μ’ έναν ανυπόκριτο τρόπο, την αύρα ενός ευγενούς φλερτ περασμένων εποχών: «Ωραίος ο καφές/ωραίος κι ο μπουφές/ωραία κι η κυρία που σερβίρει», ολοκληρώνοντας το ρεφρέν με την έξοχα αυτοαναφορική αποστροφή «τραγούδι να της φτιάξουμε Αργύρη». Με διασκεδαστικό και καυστικό συνάμα τρόπο έρχεται στη συνέχεια το “Φάρμακο” του Βασίλη Γαντζία να μας θυμίσει τις εποχές που το DDT χρησιμοποιούνταν στην Ελλάδα ελεύθερα ως ένα αποτελεσματικό εντομοκτόνο, ενώ στο “Καϊμακτσαλάν” σατιρίζονται πιο σύγχρονα ήθη, μπλέκοντας αναπάντεχα τα σπα και τα χιονοδρομικά με το ΕΚΑΣ και την οικονομική ανέχεια. Τέλος, υπάρχει μια παραλλαγή του γνωστού παραδοσιακού επτανησιακού τραγουδιού “Mενεξέδες Και Ζουμπούλια” (εδώ με τον τίτλο “H Κιθάρα Μου Να Σπάσει”), καθώς και μία ωραία εκτέλεση του εκ Σαμοθράκης προερχόμενου “Ο Ήλιος Και Το Φεγγάρι” – τραγουδιού που είχε δώσει και το όνομα στο διπλό cd με τραγούδια της Σαμοθράκης, το οποίο είχε επιμεληθεί ο Σιγανίδης το 1996. Σε ό,τι αφορά πιο συγκεκριμένα στη μουσική, οι χώροι όπου κινούνται οι Χειμερινοί Κολυμβητές, το δέσιμο των μουσικών μεταξύ τους (έστω κι αν σπάνια κάνουν πρόβες, όπως λένε) όπως βέβαια και ο κατακτημένος – απ’ τον πρώτο εκείνο δίσκο – ήχος τους αποτελούν πράγματα γνωστά και χιλιοειπωμένα, μέσω των οποίων όμως επιτυγχάνουν και πάλι μια ανατροπή. Όπως και σ’ όλους τους δίσκους του συγκροτήματος, έτσι και στα 23 Κόκκινα Φώτα επικρατεί ένα διασκεδαστικό δημιουργικό χάος, με τραγούδια τα οποία διαθέτουν έναν θαυμάσιο συνδυασμό καλλιτεχνικών αξιώσεων και απενοχοποιημένης απόλαυσης. Οι ιστορίες που κρύβει το κάθε ένα (συνήθως τις αφηγείται ο Μπακιρτζής απολαυστικά στις συναυλίες) αλλά και οι πλείστες όσες αναφορές (όπως η αναπάντεχη εκείνη παράθεση ονομάτων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας στο τραγούδι με τον κάπως μικροαστικό τίτλο “Ο Ζωντόχηρος”) δίνουν ένα απίστευτο βάθος στην εμπειρία της ακρόασης του άλμπουμ. Αντλώντας λοιπόν στοιχεία από μεγάλο φάσμα του ελληνικού τραγουδιού (ρεμπέτικο, λαϊκό, παραδοσιακό, έντεχνο) και φιλτράροντάς τα μέσα απ’ την κοφτερή προσωπική τους ματιά, οι Χειμερινοί Κολυμβητές καταφέρνουν με τα 23 Κόκκινα Φώτα να δημιουργήσουν, για ακόμα μια φορά, έναν δίσκο που επαναπροσδιορίζει – μάλιστα με σαφή τρόπο – το πώς μπορεί να ηχεί το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι.
