Τα αφτιά μου κουδουνίζουν από τους ήχους του πιάνου, του μεταλλόφωνου και των ζαχαρωμένων γυναικείων φωνητικών καθώς κάθομαι να γράψω τη γνώμη μου για το Fiction, πρώτο δισκογραφικό βήμα του Lumiere Brother/Θανάση Χριστοδούλου. Ο οποίος στηρίζεται, ως επί το πλείστον, στα δικά του εκφραστικά μέσα: γράφει ο ίδιος μουσική και στίχους, ερμηνεύει, παίζει όλα σχεδόν τα όργανα (πιάνο, μπάσο, ακορντεόν, μεταλλόφωνο, πλήκτρα, κρουστά) και υπογράφει επίσης την παραγωγή – από κοινού με τον Ottomo (που αναλαμβάνει επίσης τύμπανα και φωνητικά). Συμμετέχουν επίσης οι Ευαγγελία Ξινοπούλου και Eleninja στα φωνητικά, καθώς και ο Αντώνης Γλυκός στα «ειδικά εφέ». Τα 13 τραγούδια που περιλαμβάνονται στο Fiction (υπάρχει και ένα σύντομο οργανικό) είναι αγγλόφωνα και έχουν ενορχηστρωθεί με μόνο περιορισμό την παντελή απουσία της κιθάρας. Ο ανυποψίαστος ακροατής θα είχε φαντάζομαι μεγάλη δυσκολία να αναγνωρίσει την καταγωγή του δημιουργού τους. Άλλωστε στις μουσικές επιρροές του δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα από την καθ’ ημάς μουσική παραγωγή – αντιθέτως, ο Lumiere Brother έχει δηλώσει επανειλημμένως την αγάπη του για τις μουσικές των Beatles, Simon & Garfunkel, Byrds, Walker Brothers αλλά και των ELO, Erik Satie, Debussy, και Danny Elfman. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν λέει και πολλά από μόνο του, κι ας έχει αναχθεί από τους «εναλλακτικούς» σε νέο κουλ το να ακούγεσαι «σαν τους ξένους». Ευτυχώς όμως στην περίπτωση του Fiction τα νέα είναι καλά. Ο Χριστοδούλου έχει τον τρόπο του με τις μελωδίες, οι οποίες αναδεικνύονται πλούσιες και αυθεντικές, οι στίχοι του είναι αυτοβιογραφικοί αλλά και με μια κινηματογραφική αισθητική (εξού και το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό του), ενώ και οι ενορχηστρώσεις καταφέρνουν να αναδείξουν τα παραπάνω με συχνά αριστοτεχνικό τρόπο. Αν θα έπρεπε σώνει και καλά να επιλέξω τις καλύτερες στιγμές από μια δουλειά που ακούγεται έτσι κι αλλιώς ευχάριστα ολόκληρη, θα κράταγα το εναρκτήριο “Phonographs”, το μελαγχολικό “Fast Backwards”, το στακάτο “Photos On The Wall”, το μεθοδικά κορυφούμενο “Kate’s Summer”, το “A Small Waltz For A French Girl” και το εκρηκτικό κλείσιμο με το “Unexpected Ideas”. Αν πάλι έπρεπε να δικαιολογήσω γιατί δεν δίνω μεγαλύτερη βαθμολογία, θα έλεγα ότι η ομοιόμορφη ενορχηστρωτική προσέγγιση στο σύνολο του άλμπουμ υπήρξε λίγο κουραστική: μετά από τόσο «καθαρές» ενορχηστρώσεις, τους τραβάει ο οργανισμός σου τους Sepultura με τσίτα την ένταση… Επίσης θα σταθώ επικριτικά σε κάποια σημεία όπου η ερμηνεία του τραγουδοποιού δείχνει λίγο επίπεδη, με αποτέλεσμα στιγμές όπου χάνεται το ενδιαφέρον. Πάντως τέτοιες επισημάνσεις είναι πταίσματα μπροστά στην αλήθεια ενός πολύ καλού δίσκου από έναν νέο δημιουργό ο οποίος δείχνει ικανός να μας απασχολήσει και στο μέλλον. Κερασάκι στην τούρτα, το υπέροχο artwork του άλμπουμ. Που, παρεμπιπτόντως, αφιερώνεται σε κάποια Lemonika. Αυτή πάλι ποια να είναι;…
