Το μείζον πιστεύω αρνητικό του ελληνικού hip hop είναι ότι, στην προσπάθειά του να μιμηθεί το αντίστοιχο ξενόγλωσσο αδερφάκι, καταφεύγει σε αναφορές που δεν έχουν κάτι να πουν στο ελληνικό κοινό, χρησιμοποιώντας σταθερές κάθε άλλο παρά γνώριμες για τον ντόπιο πληθυσμό. Σε αντίθεση, το αξιόλογο hip hop έχει – ως μόνιμη σταθερά στην ιστορία του – ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό: τον αντικατοπτρισμό της κοινωνίας μέσα στην οποίαν παράγεται και στην οποίαν απευθύνεται. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δίσκοι με πολλές φορές υπερβολικά υβριστικό περιεχόμενο – μια αδηφάγος λεκτική κακοποίηση ιδεών και προσώπων – και με μουσική που απλά υπάρχει στο υπόβαθρο κατατάσσονται ως κλασικοί. Στην περίπτωση όμως που αυτό το χαρακτηριστικό λείπει, όλα τα αρνητικά ενός δίσκου μεγιστοποιούνται σε τιτάνια σχεδόν μεγέθη. Λίγες περιπτώσεις hip hop καλλιτεχνών της εν λόγω κατηγορίας – οι 2 Live Crew π.χ. κι αυτοί λόγω ρυθμού και της εκμετάλλευσης των ριμών για χορευτικούς λόγους – έχουν σωθεί από την αιμοδιψή πένα των κριτικών και την περιφρόνηση τελικά του κοινού (και πάλι μερικώς). Έγραψα τα παραπάνω εισαγωγικά ακριβώς γιατί το Τέλος Του Κόσμου του MC Φως αποτελεί δισκογραφική προσπάθεια που κάπου στη διαδρομή φαίνεται να έχει χάσει όλες τις σταθερές της. Δύσκολο να γίνουν κατανοητές οι προθέσεις του καλλιτέχνη από το εδώ αποτέλεσμα με βάση την παρατηρούμενη μετριότητα σε όλους τους τομείς – στην παραγωγή, στους στίχους, στον ρυθμό. Ο MC Φως χτίζει τις ρίμες του πάνω σε υποτυπώδη μουσική επένδυση, ποντάροντας σε μουσικά εφέ τα οποία αφήνουν ξεσκέπαστη την κακή δουλειά που έχει γίνει στο στούντιο: ενοχλητικά echoes, άτοπα και άσκοπα ηχητικά εφέ (όπως σειρήνες), καθώς και beats στερούμενα δύναμης αλλά και ηχητικής διαύγειας. Ακόμα και σε αυτό το πλαίσιο παραγωγής βέβαια έχουν διακριθεί στο παρελθόν κάποιες αρκετά αξιόλογες δουλειές, όπως τα πρώτα κομμάτια του Θεσσαλονικιού Sanjuro, που ακούσαμε αρχικά στο MySpace. Οι στίχοι όμως δεν ασκούν καμία πίεση προς ανάλογη κατεύθυνση, μένοντας σε παράλληλα (χαμηλά) ύψη με τη μελωδία. Ενδεικτικά: «Δεν θέλω λεφτά/ Γυναίκες θέλω μόνο», «Δεν είδα αστέρια ούτε κομήτη/Είδα εκείνη σαν δυναμίτη», «Γυναίκα αυτό το πλάσμα που ’φτιαξε ο Θεός και από την ώρα εκείνη άρχισε ο πανικός», «Μην κάνεις τον Κινέζο/Και ότι δεν ακούς/Παιχνίδι εγώ δεν παίζω/Δεν είμαι σαν κι αυτούς». Την όλη αρνητική εικόνα έρχεται να συμπληρώσει και η πρόθεση του MC Φως να ακουστεί επιβλητικός υπογράφοντας ηχητικά σχεδόν κάθε κομμάτι στην έναρξή του, ή υιοθετώντας έναν τόνο σοβαρότητας στο flow που δεν συμβαδίζει με τους στίχους. Συμμετέχoυσα τέλος στα περισσότερα κομμάτια η Ελένη Εξάρχου, για να παραχωρήσει τα απαραίτητα hooks. Δυστυχώς η άτονη και άρρυθμη φωνή της δεν επενδύει στην ακουστική μας αποδοχή. Παρά τα βαρύγδουπα έτσι ονόματα καλλιτέχνη και δίσκου, το Τέλος Του Κόσμου του MC Φως αιχμαλωτίζει με καθαρά αρνητικό τρόπο την προσοχή. Μηρυκάζοντας ήχους, αντιγράφοντας τον «μουσικό χαρακτήρα» κάποιων με λίγη επιτυχία, και προβάλλοντας έναν προϊόν που όχι μόνο δεν έχει οδηγίες χρήσεις αλλά προκαλεί – με αρνητικό πάντα χαρακτήρα – το συναίσθημα όσων ανθρώπων σέβονται και αναπνέουν μέσα από τη (hip hop και γενικότερα) μουσική, η συγκεκριμένη κυκλοφορία οδηγεί το κοντέρ της βαθμολογίας να πέσει κάτω κι από το ένα αστέρι.
