Νοσταλγία... Με το “Nostalgia” ξεκινά ο παρών δίσκος και η μνήμη, θες δεν θες, πετάει στο 1998. Τι γέλια θα έβαζα τότε, αν μου έλεγαν ότι 12 χρόνια μετά οι Raining Pleasure θα έπαιζαν στο Μέγαρο Μουσικής, εμπρός σε καθισμένο κοινό... Τότε το Μέγαρο ήταν άλλωστε κάτι τόσο ξένο, όσο το περιέγραφε η αείμνηστη Ρίτα Σακελλαρίου σε εκείνο το παιδαριώδες σουξέ-σύνθημα. Κι όμως, το πατρινό group που κυκλοφόρησε το εναλλακτικό διαμάντι Nostalgia πίσω στο 1998, βρέθηκε τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε στο Μέγαρο Μουσικής και ηχογράφησε εκεί το διπλό Live In Athens προκειμένου να γιορτάσει τα 20 χρόνια του. 20 χρόνια ύπαρξης... Ρεκόρ ζηλευτό, μάλλον μοναδικό για τα pop/rock δεδομένα τούτης της χώρας. Με χαλάνε οι Raining Pleasure στο Μέγαρο, θα το πω έτσι φόρα παρτίδα. Μη με περάσετε για τον συνήθη παραπονιάρη, εκείνον που θα αρχίσει να σας λέει (πάλι) για τα τραγούδια στις διαφημίσεις, τα ριάλιτι και τα συναφή – φτάνει πια με τη μπίχλα αυτής της ημιμαθούς εναλλακτικότητας. Μένει ο άλλος στα ΒΠ και είναι, πολιτισμικά, indie kid του πασόκικου νεοπλουτισμού και ξαφνικά του χαλάσανε την εναλλακτικότητα οι Raining Pleasure, επειδή παίζει το τραγούδι τους στη διαφήμιση... Ούτε έχω, πια, κάτι με το Μέγαρο – από το 1998 κι έπειτα πήγα και ξαναπήγα. Αλλά να βλέπω Raining Pleasure στο Μέγαρο, καθιστός, δεν ξέρω... Τα χαλάμε στη σημειολογία της pop/rock συναυλίας, όχι στη σημειολογία της εναλλακτικότητας. Και νομίζω ότι επηρέασε την παρούσα ηχογράφηση ο χώρος, το κλίμα και η στάση του εν καρέκλα σώματος. Και θετικά ίσως – διότι ο άψογος ήχος είναι και θέμα ακουστικής του χώρου – μα και αρνητικά: επέφερε μια στατικότητα, η οποία έπληξε το πρώτο κυρίως cd, όπως και έναν υπερβολικό επαγγελματισμό εκ μέρους Raining Pleasure: τα σημεία όπου μιλάνε στο κοινό ή παρουσιάζουν τους καλεσμένους τους – την Έλλη Πασπαλά και τον David Lynch – έχουν νομίζω όση θέρμη έχει και το να παρουσιάζεσαι, βάσει αυστηρού πρωτοκόλλου, στη βασίλισσα Ελισάβετ (τη Βου, την πρώτη δεν τολμούσες καν να την αντικρίσεις). Τα χαλάμε, μάλλον, και στην εκλογή του διπλού cd. Δεν αντιλέγω, οι Raining Pleasure έχουν υλικό – μπόλικο και άξιο – και μην έχοντας ξαναβγάλει ζωντανό δίσκο έχουν κάθε δικαίωμα για μια τέτοια κυκλοφορία, ειδικά εφόσον εμπλέκεται και μια τόσο σημαντική επέτειος στη μέση. Αλλά στα χρόνια διάδοσης του μουσικού DVD, που σου δίνει την ευκαιρία της οπτικής επαφής, βάζοντάς σε όσο πιο βαθιά γίνεται στο κλίμα μιας συναυλίας ενόσω βουλιάζεις αναπαυτικά στον καναπέ σου, ένα διπλό cd θα πρέπει να περιέχει κι εγώ δεν ξέρω τι το ξεχωριστό, ώστε να σταθεί. Να σταθεί δηλαδή όχι ως σουβενίρ για τον αφοσιωμένο fan, μα ως κάτι με ευρύτερη αξία στον ωκεανό κυκλοφοριών. Επέρχεται νομίζω μία κόπωση από το Live In Athens, που δεν είναι ζήτημα ούτε κλάσης της μπάντας, ούτε ανισότητας του υλικού: για όποιον δεν δηλώνει αφοσιωμένος φαν, θα μπορούσε να την αντιπαλέψει μονάχα η δύναμη της εικόνας. Διατηρώ τις ενστάσεις μου, όπως καταλάβατε. Αλλά δεν θέλω να κάθομαι να κοιτάω τα δέντρα, χάνοντας το δάσος. Στο Live In Athens οι Raining Pleasure γιορτάζουν και πρόκειται για μια όμορφη γιορτή. Μπορεί η ομάδα να πετάει πιο έκδηλα στο δεύτερο cd, γενικά όμως βάζουν όρεξη και ενθουσιασμό σε όσα ακούμε εδώ, στοιχεία καλοπαντρεμένα με την επί σκηνής εμπειρία τους, που οδηγεί σε εξαιρετικά παιξίματα και τον Βασιλικό ειδικότερα σε ορισμένες θαυμάσιες ερμηνείες. Τα έχεις ακούσει και ξανακούσει τα τραγούδια εδώ (το “Breath In-Breathe Out”, το “Fake”, το “Nostalgia”, τον χατζιδακικό “Kemal”, το “You Are Not Young Anymore”) και ενδέχεται μάλιστα να έχεις κι εσύ αλλάξει τόσο 12 χρόνια μετά (περισσότερα αν ξεκινήσεις να μετράς από το Memory Comes Back), ώστε τούτη η κομψή βρετανοθρεμμένη pop να μην αποτελεί πια τη μουσική αρεσκείας σου για μια ακρόαση διπλής δόσης. Όμως δεν δικαιολογείσαι να δείξεις φειδώ στο χειροκρότημα, να μη συμμεριστείς κι εσύ το γιορτινό αίσθημα τούτης της ηχογράφησης.
