Από τη Λευκωσία της Κύπρου μας έρχεται το Σαν Έτοιμος Από Καιρό, μια ανεξάρτητη παραγωγή του 53χρονου συνθέτη Ευαγόρα Καραγιώργη που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Ο Καραγιώργης, καθηγητής μουσικής στη μέση εκπαίδευση, με μουσικές σπουδές στις Η.Π.Α., δεν είναι πιθανώς ιδιαίτερα γνωστός στο ελληνικό κοινό, καθώς οι μέχρι τώρα δουλειές του είχαν έντονο τοπικό χαρακτήρα, εμπνευσμένες κατά κύριο λόγο απ’ την κυπριακή παράδοση. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία, με ευρύτερο σίγουρα ενδιαφέρον, περιλαμβάνει οκτώ τραγούδια και πέντε ορχηστρικά κομμάτια. Το υλικό του άλμπουμ είναι γραμμένο σε διάφορες χρονικές περιόδους και το ενοποιητικό του στοιχείο αποτέλεσε η ενορχήστρωση, αφού όλα τα κομμάτια είναι διασκευασμένα για πιάνο και ωραία παιγμένα απ’ τον πιανίστα Μανώλη Νεοφύτου. Η επιλογή αυτή υπήρξε νομίζω ευεργετική για το υλικό και ιδιαιτέρως για τις μελοποιήσεις, στις οποίες ο λόγος αναδείχθηκε με άψογο τρόπο. Ιδιαίτερα αξίζει να σταθούμε στις μελοποιήσεις των δύο γνωστών ποιημάτων του Καβάφη “Η Πόλις” και “Απολείπειν Ο Θεός Αντώνιον”, με τα οποία έχουν στο παρελθόν «αναμετρηθεί» κι άλλοι – σημαντικοί – συνθέτες (Μούτσης και με τα δύο, Μικρούτσικος & Παπαδημητρίου μόνο με το πρώτο κ.α.) με λιγότερο πετυχημένα, τολμώ να πω, αποτελέσματα. Ο Καραγιώργης έχτισε τις μελωδίες του με προσοχή επάνω στους στίχους των ποιημάτων δίχως να αλλάξει το παραμικρό στη δομή αυτών, σεβόμενος στο έπακρο ακόμα και τη στίξη. Αυτή η σχολαστική προσέγγιση όχι μόνο δεν λειτούργησε αρνητικά (ως στείρος ακαδημαϊσμός) αλλά, αντίθετα, δίνοντας στον λόγο τον πρωτεύοντα ρόλο, χάρισε την αμεσότητα που χρειαζόταν για να αποδοθούν τα ποιητικά νοήματα. Σ’ αυτό συνέβαλαν βέβαια και η λιτότητα της ενορχήστρωσης (για την οποία ήδη έκανα λόγο) αλλά και η εκφραστικότατη ερμηνεία του Ανδρέα Καρακότα, ο οποίος δίνει μια πιο συναισθηματική, παρά εγκεφαλική, διάσταση στις συγκεκριμένες μελοποιήσεις. Από ’κει και πέρα, τα υπόλοιπα τραγούδια κινούνται σε παρόμοιο ύφος, με τον λυρισμό και τη μελωδικότητα να τα χαρακτηρίζει. Η “Άγια Τράπεζα” – ένα τραγούδι που γράφτηκε το 1976 πάνω σ’ ένα ποίημα του Γιώργου Δροσίνη – χωρίς να εντυπωσιάζει, ακούγεται αρκετά ευχάριστα και αποδίδει, παρά το κάπως παρωχημένο θέμα του, σωστά την απαιτούμενη συγκίνηση. Πρωτότυπη και με καλή πραγμάτωση η ιδέα της μελοποίησης δύο αποσπασμάτων από αρχαίες επιτύμβιες στήλες, ενώ στα τελευταία τρία τραγούδια εμφανίζεται και το κυπριακό στοιχείο, τόσο ως προς τη γλώσσα (με τις μελοποιήσεις δύο έργων Κύπριων ποιητών) όσο και θεματικά, με την πίκρα για τις χαμένες τους πατρίδες να είναι ακόμα υπαρκτή. Ασφαλώς εδώ η χρήση της αρχαίας γλώσσας αλλά και της κυπριακής διαλέκτου δυσκολεύει κάπως την επικοινωνία με τον ακροατή, χωρίς να αποτελεί βέβαια και κανένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Οι επιλογές των τραγουδιστών υπήρξαν κι εδώ καίριες κι επιτυχημένες. Ο Αλέξης Αναστασίου και η Παυλίνα Κωνσταντοπούλου, που διαθέτουν σωστές και ταιριαστές μεταξύ τους φωνές, έδωσαν στα τραγούδια όμορφες ερμηνείες. Τα πέντε ορχηστρικά κομμάτια που κλείνουν τον δίσκο χαρακτηρίζονται απ’ τον ίδιο τον συνθέτη ως «μονοστινάτι», όρος που αποτελεί έναν εμφατικό μετασχηματισμό του ιταλικού «οστινάτο» και που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως ένα επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο. Ενδιαφέρουσες κι απαιτητικές οπωσδήποτε συνθέσεις, οι οποίες εφορμούν από λαϊκές μελωδίες και «δουλεύονται» ήδη απ’ το 1990 από τον Καραγιώργη. Τέλος θα ήταν παράλειψη να μη γίνει αναφορά στην έξοχη αισθητική της έκδοσης. Μια χαρτονένια συσκευασία περιέχει το cd κι ένα σύνολο από κάρτες, που η καθεμία έχει πληροφορίες για κάθε κομμάτι ξεχωριστά, τους στίχους και όμορφα σκίτσα (του ίδιου του συνθέτη). Δίνουν όλα μαζί μια υπέροχη αίσθηση χειροποίητου και συμπληρώνουν επάξια το πολύ καλό μουσικό αποτέλεσμα.
