Στην ουσία δεν μπορείς – και εκ τη συμβάσεως – να κρίνεις το άλμπουμ Από Την Ελευσίνα Στο Ηρώδειο, με το οποίο ο Μανώλης Μητσιάς γιόρτασε 40 χρόνια παρουσίας στο τραγούδι, παρά μόνο σε κάποια επίπεδα: αυτά της ηχοληψίας, της συσκευασίας και της αποτύπωσης της διάθεσης του κοινού. Κι αυτό βασικά γιατί το υλικό εδώ είναι πια υπεράνω κρίσης – μιλάμε ουσιαστικά για κορφολόγημα μερικών σημαντικότατων συνθέσεων του ελληνικού ρεπερτορίου, αρχής γενομένης από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, με τις υπογραφές ονομάτων όπως του Μούτση, του Τσιτσάνη, του Χατζιδάκι, του Ξαρχάκου ή του Θεοδωράκη. Επίσης, προσωπικά, υποκειμενικά, μα ως έναν βαθμό και αντικειμενικά, μου είναι δύσκολο να πω πολλά για τη φωνή του Μανώλη Μητσιά. Είναι ένας ερμηνευτής χαραγμένος τόσο στη δική μου μουσική συνείδηση, όσο όμως και στην ελληνική μουσική συνείδηση γενικότερα, καθώς είπε με τον δικό του – όχι ακριβώς λαϊκό, όχι ακριβώς ελαφρό, όχι ακριβώς μοντερνίζοντα, όχι ακριβώς κλασικό – τρόπο μερικά τραγούδια που οποιοσδήποτε άλλος θα τους είχε δώσει χαμηλότερης βαθμίδας χροιά.Θα περιοριστώ λοιπόν στα επίπεδα που προανέφερα. Η συσκευασία καταρχήν είναι συμπαθητικότατη, αν και παρατήρησα ότι η θήκη του δεύτερου δίσκου είναι πιο στενή από όσο έπρεπε, με αποτέλεσμα ο δίσκος να χρειάζεται να σφηνωθεί προκειμένου να επανατοποθετηθεί μετά την ακρόαση. Δεν νομίζω δε ότι αυτό συμβαίνει μόνο στο δικό μου αντίτυπο, καθώς το παρατήρησα και σε δύο ακόμα τα οποία βρήκα – ένα ελαφρώς μεταχειρισμένο, σε ανάλογο κατάστημα, κι ένα σε φιλικό σπίτι. Πέραν αυτού έχει γίνει πάντως μια πολύ καλή δουλειά: σκληρόδετο βιβλίο, που κοσμείται από μία επιλογή στίχων, καθώς και με αρκετά σχέδια του Αλέκου Φασιανού. Οι φωτογραφίες αναμενόμενες, όπως και η εικαστική τους τοποθέτηση. Η ηχοληψία πάλι κρίνεται ως επαγγελματικότατη και τυπικότατη για τα πλαίσια του Ηρωδείου. Ορθώς δεν έχει δοθεί βάρος στη μίξη στα κρουστά – γνωστή κατάρα του νεώτερου ελληνικού τραγουδιού. Οι εκτελέσεις είναι μεν σωστές από την πλευρά της μπάντας η οποία συνοδεύει τον Μανώλη Μητσιά, παραμένουν όμως τυπικές (“Στην Ελευσίνα Μια Φορά”, “Μη Χτυπάς Σ’ Ένα Σπίτι Κλειστό”, “Πες Της Το Μ’ Ένα Γιουκαλίλι”, “Αυτά Τα Χέρια”, “Επειδή Σ’ Αγαπώ”). Η τυπολογία άλλωστε μιας τέτοιας ρετροσπεκτίβας, σε έναν ειδικά χώρο όπως το Ηρώδειο, δεν επιτρέπει πολλές εξάρσεις στις δυναμικές – όσες θα βλέπαμε ίσως σε έναν διαφορετικό χώρο. Η φωνή του Μητσιά παραμένει με εκείνη τη γνωστή ζεστασιά που έχουν αγαπήσει οι οπαδοί του. Πρόκειται άλλωστε για έναν από τους ερμηνευτές με τις μικρότερες απώλειες στην έκταση της γκάμας τους στο διάβα του χρόνου. Επίσης, προς τιμήν του, αποφεύγει να δίνει στον κόσμο το μικρόφωνο – ακόμα μάλιστα και σε περιπτώσεις όπως στον “Τρελό” του Άκη Πάνου, όπου σύσσωμο το αρχαίο θέατρο τραγουδάει μαζί του. Και ας είναι έκδηλη (όπως επίσης λογική και αναμενόμενη) η συγκίνησή του. Στις συμμετοχές ξεχωρίζει το ντουέτο του με τη Μαρία Φαραντούρη στα “Λιανοτράγουδα”, ενώ ιδιαίτερη νότα στη συναυλία έδωσε η συμμετοχή της Λίνας Νικολακοπούλου στο “Αχ, Έλα Κι Άναψε Το Φως”. Συνολικά το άλμπουμ Από Την Ελευσίνα Στο Ηρώδειο, μέσα στο φροντισμένο του πακέτο, δίνει ένα καλό έναυσμα για απόκτησή του και σε όσους βρέθηκαν στο Ηρώδειο το προηγούμενο καλοκαίρι να γιορτάσουν μαζί με τον Μητσιά, αλλά και σε όσους (όπως ο υπογράφων) δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν.
