Ενώ η πρώτη εντύπωση του Φωτιά Μου Η Αγάπη – ντεμπούτο άλμπουμ για το συγκρότημα Χίλια Χρόνια – είναι αρκετά καλή, η τελευταία είναι η χειρότερη. Θα αρχίσω ανάποδα λοιπόν, ελπίζοντας για το καλύτερο. Τα Χίλια Χρόνια επιλέγουν να κλείσουν το άλμπουμ με δύο remixes των ραδιοφωνικών επιτυχιών τους, “Φωτιά Μου Η Αγάπη” και “Χίλια Χρόνια”. Δυστυχώς δεν κατάφερα να τα ακούσω ολοκληρωμένα καθώς η ποιότητα του ήχου είναι απαράδεκτη. Υπερβολικά δυνατά φωνητικά, εμφανής απουσία του equalizer, τα δε όργανα ένα συνονθύλευμα ακαθόριστου θορύβου – τόσο, ώστε κάνουν τους Fuck Buttons να μοιάζουν μίνιμαλ. Συνεχίζοντας ανάποδα, το κυρίως άλμπουμ αποτελείται από ποπ ραδιοφωνικές συνθέσεις οι οποίες ευχάριστα μπορούν να παρουσιαστούν σε μια σύγχρονη μουσική σκηνή – το λέω χωρίς πάντως να γνωρίζω ποια είναι η πρόθεση των καλλιτεχνών. Θα ξεχωρίσω το funky “Τι Περιμένω”, αν και θα περίμενα το μπάσο να κατείχε περισσότερο ηγετικό ρόλο. Ευχάριστα ακούγονται επίσης και τα “Φωτιά Μου Η Αγάπη”, ίσως το πιο ισορροπημένο τραγούδι του συνόλου, αλλά και το “Τι Κρύβεται Στα Αστέρια”, με την ιδιαίτερη αρμονία που θυμίζει σε ορισμένα σημεία (αρχή των κουπλέ και ρεφρέν) αυτή του “Boys Don’t Cry”. Γενικότερα όμως, δίνεται βαρύτητα στην παραγωγή της μουσικής παρά στις συνθέσεις αυτές καθαυτές. Δεν τίθεται θέμα αρτιότητας των τραγουδιών. Είναι αρκετά ολοκληρωμένα, τόσο μάλιστα ώστε να καταλήγουν παγιδευμένα μέσα σε στερεοτυπικά μοτίβα της ποπ μουσικής – όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τα χαμηλά φωνητικά στα κουπλέ, τα οποία ανεβαίνουν σε ψηλά ρετζίστρα στα ρεφρέν, ή ακόμη στο μουσικό «άδειασμα» των κουπλέ και αντίστοιχο «γέμισμα» στα ρεφρέν για να αποδοθεί μεγαλύτερη ένταση στο τραγούδι. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του Φωτιά Μου Η Αγάπη είναι η οργανική υπερφόρτωση των τραγουδιών, η οποία δεν τα αφήνει να αναπνεύσουν: αυτό το μετα-μπαρόκ ύφος του 21ου αιώνα αποζητά ενορχηστρώσεις με εκατοντάδες όργανα (ψηφιακά ή ακουστικά), περίπλοκα εφέ, ηλεκτρονικές φανφάρες, ντουμπλαρισμένες μελωδίες, δεύτερα, τρίτα και τέταρτα φωνητικά. Χαρακτηριστικό αυτή της τεχνοτροπίας είναι το “Αν Με Κρατάς” αλλά και το “Μια Μια Ειρήνη”. Τα Χίλια Χρόνια είναι ένα νεοσύστατο συγκρότημα, με αρκετή μουσική εμπειρία, τμήμα της οποίας αποτελεί και το φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Να ένας λόγος για τον οποίο θα έπρεπε, κατ’ εμέ τουλάχιστον, να ετοίμαζαν κάτι λιγότερο αναμενόμενο για πρώτο τους βήμα, και βασισμένο στην καθαρόαιμη δημιουργικότητα. Η οποία θα έπρεπε να ξεχειλίζει από κάθε φρέσκο συγκρότημα.
