Ο Τάκι Τσαν, Λυτρωτής ή απλά Παναγιώτης Στραβαλέξης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Για πάνω από μια δεκαετία, τόσο με τους Ζωντανούς Νεκρούς όσο και με την προσωπική του δισκογραφία, παραμένει ένας από τους πρωταγωνιστές στο ελληνόφωνο hip hop. Το πρώτο δε Ρίμα Για Χρήμα (1999), αποτέλεσε κατά τη γνώμη μου ένα άλμπουμ-σταθμό για τον χώρο: από τη μία, διαμόρφωσε μια τρίτη hip hop παράδοση, μπαίνοντας σφήνα ανάμεσα στο ύφος των Active Member κι αυτό των FF.C και Terror X Crew. Από την άλλη, όποιος παρακολουθεί τα εγχώρια δρώμενα προσεκτικά εύκολα συμπεραίνει πόσο επηρέασε ο Τάκι Τσαν τους υπόλοιπους MCs, τόσο στη θεματολογία τους, όσο και στο flow ή στις παρηχήσεις. Δέκα χρόνια μετά, το Ρίμα Για Χρήμα 2 δημιουργεί εξ’ αρχής πολλές προσδοκίες. Τόσο για την πληρότητά του, όσο και για το πόσο μπορεί ο Τάκι Τσαν να επαναλάβει τον θρίαμβο του ομώνυμου πρώτου μέρους, μιας και πλέον έχει φτάσει τριάντα χρονών. Ως αποτέλεσμα προέκυψε ένας διπλός δίσκος με 36 κομμάτια. Όπου βρίσκεις από το επικό, φτιαγμένο από το πιο φευγάτο vintage sampler (βλέπε SP 1200), beat του DJ Alx – ουσιαστικό υπεύθυνο για την άνοδο των TXS στα 1990s μα κι έναν από τους πλέον ταλαντούχους hip hop παραγωγούς στα μέρη μας – μέχρι το κατεξοχήν «τελειωμένο» crunk κομμάτι. Το οποίο, εκτός του δεδομένου skip που έχει να φάει, λειτουργεί περισσότερο με διάθεση εκβιασμού της επιτυχίας. Άλλωστε και το πρώτο Ρίμα Για Χρήμα πρωτοπόρησε, θέτοντας τον αντιφατικό συνδυασμό banger μουσικής και σκληροπυρηνικού στιχουργικού ύφους. Η ποικιλομορφία είναι έτσι δεδομένη στο άλμπουμ, μια τέτοια όμως διάρκεια σημαίνει παράλληλα ότι υπάρχει ανισότητα στο υλικό. Όμως τελικά όλα στο Ρίμα Για Χρήμα 2 αποκτούν μια άρρηκτη διασύνδεση χάρη στην ερμηνευτική δεινότητα του Τάκι Τσαν, ο οποίος δείχνει να διανύει περίοδο φόρμας. Κι έτσι, πάνω σε ελληνικά δείγματα (ειδικότητα του DJ Alx και του DJ Bedman), κατορθώνει εδώ να περάσει από την αφηγηματικότητα στο χιούμορ, και από τον κοινωνικό σχολιασμό στη γνωστή θεματολογία ΖΝ σημειολογίας. Σπλάτερ εικόνες και πανέξυπνη διπλή οπτική στο “Φονικό”, πρωτότυπη χρήση φωνητικών από το τρίχρονο γιο του στο “Έτσι Γαμάει Η Κοινωνία”, οικολογικό μήνυμα στους “Σκατατζίδες” πάνω σε παρέλαση μπάσου από τον Strider της Zoltan Tribe και τέλος δυο ΖΝ «υφής» κομμάτια, τα “Στην Πίπα” και “Εταιρεία Δολοφόνων” – με συμμετοχή των Μηδενιστή, ΥΠΟ, ΚΑΤΑ και Χαρμάνη – τα οποία πάντως μάλλον θα υπενθυμίσουν το 1997 στους παλιότερους, παρά θα συγκινήσουν. Η δισκογραφική επιστροφή του Τάκι Τσαν προκύπτει λοιπόν ως μια ικανοποιητική και άκρως αξιοπρεπής υπόθεση. Πρωτοτυπεί μάλιστα και λίγο στα μεγαλύτερα των 16 στίχων κουπλέ και στα διπλά hook, ενώ αντισταθμίζει τις «κοιλιές» στο υλικό με την ερμηνευτική ποικιλομορφία του Τάκη. Κυρίως όμως διατηρεί αναλλοίωτη την πιο χαρισματική του ίσως ιδιότητα: το να είναι 100% αληθινός και αυθόρμητος στα κομμάτια του και να λειτουργεί ταυτόχρονα και καλλιτεχνικά (στο επίπεδο της ραπ) αλλά και ως διασκεδαστής…
