Δύσκολο να βρεις μια χούφτα ανθρώπους ισόβαθμης εμβληματικότητας με τον Νίκο Παπάζογλου στην ελληνική μουσική των τελευταίων 30 ετών. Η βιωματικότητα της φωνής του λαμπυρίζει ακόμα και μέσα σε μια σχολή τραγουδιού (όπως αυτή του νεώτερου ελληνικού τραγουδιού) που καυχιέται ακριβώς γι’ αυτήν την ιδιότητά της. Και αυτό διότι ο Παπάζογλου και κυκλικότερη από άλλους συμμάχους του έχει γνώση (το Στούντιο Αγροτικόν αλλά και Θεσσαλονικιές απάχηκες παρέες των 1970s βοήθησαν πάρα πολύ σε αυτό), αλλά και επέλεξε να κρατήσει και μια λαϊκότητα στη φωνή του – μη βλέποντας δηλαδή το λαϊκό τραγούδι από τη μεριά του σεχταριστή rocker (όπως πολλοί στη δεκαετία του 1970). Το σχεδιάγραμμα της παρούσας συλλογής (διότι τέτοια είναι, περιλαμβάνουσα τις συμμετοχές του Παπάζογλου σε δίσκους έτερων συναδέλφων) είναι θαυμάσιο ως σύλληψη. Τα συν ξεκινάνε από τίτλο και υπότιτλο, ξεμακραίνοντας την υποψία χαβαλέ που χαρακτηρίζει πλείστες ελληνικές κυκλοφορίες – μα όχι κι αυθεντικού χιούμορ: γιατί ακριβώς χιούμορ ανάκατο με αυτοσαρκασμό υπάρχει στην απεικόνιση του εξωφύλλου, όπου ο Νίκος Παπάζογλου κρεμάει το σήμα κατατεθέν του (το κλασικό κόκκινο λαχουρέ μαντήλι του) στον λαιμό κάποιας κούκλας βιτρίνας. Θα μπορούσε μάλιστα η φωτογραφική αισθητική να είναι ακόμα πιο στον στόχο, μιας και η κούκλα δεν είναι 1970s-1980s, αλλά νεωτεριστική, των 00s. Ως προς το περιεχόμενο τώρα του Ήμουν Κι Εγώ Εκεί, οι παρουσίες του Νίκου Παπάζογλου σε δίσκους άλλων μεταξύ 1977 και 2006 δεν είναι κάποια b-sides, outtakes ή φιλεράκια. Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι μερικά τραγούδια συνυφασμένα με τη φωνή του Παπάζογλου αποτελούν κάτι παραπάνω από καλές/συμπαθείς συνθέσεις: όπως λ.χ. οι αλλοπαρμένες “Ψείρες” από τον πρώτο, κλασικό, δίσκο των Χειμερινών Κολυμβητών, το διαχρονικό δίλημμα του “Πότε Βούδας Πότε Κούδας” (των Βαγιόπουλου/Ρασούλη) ή ο σιχτιριστικός χορός των “Αχαρνών” του Διονύση Σαββόπουλου. Ουσιαστικά μιλάμε για ξεχωριστά υποσύνολα ενός θαυμάσιου σουμαρίσματος της ελληνικής παράδοσης (σε στίχο και λόγο) των τελευταίων 90 χρόνων, από τις μουσικές παρέες τις οποίες ανέφερα παραπάνω. Όχι ότι οι υπόλοιπες περιεχόμενες συνθέσεις υστερούν. Η χλωμή “Κίρκη” του Σωκράτη Μάλαμα ή το ασίκικο “Τσιφτετέλι Του Διογένη” (Κυπουργός/Ρασσούλης), καθώς και οι ασήκωτοι Μάγκες (που) Δεν Υπάρχουν Πια αποτελούν μερικά από τα υπόλοιπα πειστήρια του παραπάνω συμπεράσματος. Και αν θέλετε κι ακόμα παραπάνω, θα διακρίνετε εύκολα το (πολύ) διαυγές “Άστρο Του Πρωϊνού” του Θανάση Παπακωνσταντίνου ή τον χιλιόπνοο “Βαρδάρη” των Σφυρίδη/Κοροβίνη. Συμπερασματικά – και χωρίς πολλά λόγια – θα σας συνιστούσα την αγορά αυτού του δίσκου. Είναι αυθεντικές οι αναπνοές του Νίκου Παπάζογλου στο Ήμουν Κι Εγώ Εκεί και όχι αποκυήματα οπορτουνίστικης λογικής, όπως οι περισσότερες συλλογές.
