Έρχονται φορές, όχι λίγες δυστυχώς, όπου πιάνεις τον εαυτό σου να καταριέται την ώρα και τη στιγμή που άπλωσες το χέρι και άρπαξες κάποιο από τα cd τα οποία άπλωσε μπροστά σου ο αρχισυντάκτης. Κι αυτό γιατί – σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν όσα ακούς απ’ τα ηχεία δεν αγγίζουν τα αναγκαία στάνταρ – είσαι αναγκασμένος να γίνεις κακός. Μια από αυτές είναι και η τωρινή. Το άλμπουμ του Δημοσθένη Παπαδημητρίου, Τα Τραγούδια Της Ψυχής Μου Φοβισμένα (άστοχος, θεωρώ, τίτλος), έφτασε στα χέρια μου χωρίς δελτίο τύπου ενώ και η συσκευασία του περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα: μια χαρτονένια θήκη και τίποτα άλλο. Μετά από μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο, έμαθα λοιπόν ότι ο δημιουργός είναι γόνος μεταναστών πρώτης γενιάς, κατοικεί στο Μόντρεαλ του Καναδά και δραστηριοποιείται στη μουσική σκηνή της ομογένειας για πολλά χρόνια – έχοντας κερδίσει διακρίσεις και βραβεία. Αυτή είναι μάλιστα η δεύτερη προσωπική δουλειά του, όπου περιέχονται 10 δικά του τραγούδια, σε στίχους Νεκτάριου Παπαθεοδωρόπουλου. Για τη συνέχεια θα υποθέσω, ελλείψει άλλων πληροφοριών, ότι όλα όσα ακούγονται στον δίσκο (ερμηνεία, ενορχήστρωση, παραγωγή, εκτέλεση) ανήκουν στον ίδιο. Θα ήμουν διατεθειμένος να κάνω τα στραβά μάτια σχετικά με όλα τα δευτερεύοντα στοιχεία του Τα Τραγούδια Της Ψυχής Μου Φοβισμένα, αν το πρωτογενές υλικό, τα ίδια τα τραγούδια δηλαδή, είχαν κάτι να πουν – να παραβλέψω δηλαδή τη φτωχή, πιθανότατα σπιτική, και κακόηχη παραγωγή, τα πλαστικά σύνθια και τον προγραμματισμό, τα κακοπαιγμένα σε κάποια σημεία οργανικά μέρη, και το ηχητικό κλίμα που παραπέμπει σαφώς στη δεκαετία του 1980 και συγκεκριμένα στα λιγότερο καλά στοιχεία της τότε εγχώριας παραγωγής. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Ο Δημοσθένης Παπαδημητρίου επιδίδεται σε ένα είδος φασόν έντεχνης-ροκ μπαλάντας, όπως τη γνωρίσαμε κυρίως από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, με εμβόλιμα ηλεκτρικά ξεσπάσματα ή ψευτοκλασικίζοντα μέρη, συν κάποια λαϊκά στοιχεία, ιδιαίτερα εμφανή στο τραγούδι: ο Παπαδημητρίου ερμηνεύει με μια φωνή η οποία θυμίζει τον Γιώργο Μαζωνάκη με κάτι από έναν άλλο Γιώργο, τον Μαργαρίτη, στα τελειώματα και στον στεναγμό. Οι αρμονικές και μελωδικές αναπτύξεις του προκύπτουν πολύ προβλέψιμες και χιλιοακουσμένες, οι στίχοι ελαφρώς φλου και με πολλά δάνεια, ενώ το ταίριασμά τους με τις μελωδίες σε πολλά σημεία άτεχνο. Δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω ότι ο Δημοσθένης Παπαδημητρίου αγαπάει αυτό που κάνει και ότι έχει επενδύσει πολύ σε αυτό. Όμως, έχω την εντύπωση, όπως προκύπτει από το παρόν άλμπουμ, ότι απέχει ακόμα από το να γράψει άξια αναφοράς τραγούδια, από το να εκπέμψει ένα δικό του, ισχυρό καλλιτεχνικό σήμα. Όσους λίγους πόντους κερδίζει, τους οφείλει νομίζω περισσότερο στη συμπάθεια και στη συγκατάβαση, παρά στο συνθετικό ταλέντο του. Μόνη ελπίδα για ένα τέτοιο δισκογράφημα στη μάχη του με τον χρόνο είναι το ενδεχόμενο καλτ στάτους που ίσως μια μέρα αποκτήσει. Αλλά φοβάμαι ότι ακόμα και εκεί, ο ανταγωνισμός θα είναι μεγάλος...
